شهادت امام موسی کاظم (ع)، مهدی سلحشور

نور الهی از همه جا موج می زند توحیدی است بس که سراپای کاظمین داریم در جوار حرم، حق آب و گِل خاتون شهر ما شده زهرای کاظمین ما ریزه خوار صحن و سرای کریمه ایم این افتخار ماست، گدای کریمه ایم در سایه سار کوکب موسی بن جعفریم ما شیعیان مکتب موسی بن جعفریم فیضش به گوشه گوشه ی ایران رسیده است یعنی گدای هر شب موسی بن جعفریم هستی ماست نوکری خاندان او ما خانه زاد زینب موسی بن جعفریم چشم امید اهل دو عالم به دست اوست مات مرام و مشرب موسی بن جعفریم اوضاع زندان سخت و بدتر شد تا وضع جسمش مثل مادر شد هر روز ضرب سیلی و شلاق افطاری موسی بن جعفر شد او خط ثلثی ناب و موزون بود صد حیف کوفی مکسر شد از حرف های زشت زندان بان آئینه ی قلبش مکدر شد آزادی آن هم با غل و زنجیر از حبس سهم این کبوتر شد با آن همه فرزند درد این جاست تنها تنهای بود، و پر پر شد در از خجالت سرخ شد وقتی تابوت آقا تخته ی در شد معشوقه اش را می کند دق مرگ عمری که با داغ پدر سر شد او زائر اشک برادر بود اما رقیه زائر سر شد از ظلم رعیت دخترِ شاهی هم بی پدر هم بی برادر شد ای وای از وقتی عمویش رفت آماده ی تسلیم زیور شد از کربلا تا شام چهل منزل ذکرش فقط لالایی اصغر شد انگار اومد بر قلب من فرود خنجری که سرت رو از پیکرت ربود اونی که سر از تنت برید فکری به حال دل زینب نکرده بود رگ هاتو می بوسم تو رو خدا دست و پا نزن نزار که ببینه این قدو مادر رو صدا نزن خواهرت شده نیمه جون تو می رسه بر مشامم بوی خون تو چیزی نموند از تنت ولی من رو قبله می زارم استخونتو

روی لب هات فقط آهه، چه جانکاهه، چه جانکاهه با غصه هم نفس بودن به دستای تو زنجیره، چه دلگیره، چه دلگیره گرفتار قفس بودن دلِ با غصه و غم آشنای تو، زخمی اسیر ناله و شیون، صدای تو، زخمی پر از بارون، شقایقگون، چشای تو زخمی میری تا غربتی نیلی پریشون خاطر و خسته می بینن کوچه های غم دوباره دستایی بسته غریب آقام، غریب آقام، غریب آقام، آقام دلت بی تاب و افسرده، پریشون حال و پژمرده شبیه لاله ای پرپر دمی که بی کس و مظلوم، به زهر غم شدی مسموم کنار تو نبود خواهر امون از اون غروبی که، با اشک و آه و تب غریبونه، توی گودال، پیش چشم زینب رو نیزه رفت، سر یار، غریب و تشنه لب سرش شد قافله سالار، به روی نی چهل منزل خبر داشت از دل زینب، خدایا چوبه ی محمل حسین من، حسین من، حسین من، حسین

ای که از نام تو، از آلام تو تموم دنیا صحنه ی عاشوراست دلم بند تو، که سر بند تو به وقت پیکار فقط یا زهراست امیر دل ها، شهِ کربلا لبی تر کن آقا فدائیات فراوونه، فراوونه پیش پای ارباب فدا گشتن چه آسونه منم و دلتنگی، بی تابی آقای من تویی خورشیدی که می تابی آقای من اومدم قلبم رو دریابی آقای من کربلات آقا جون همه می دونن که مدیونم کرد، به تو مدیونم همه می دونن که مهر تربت نماز خونم کرد، پای تو می مونم با تو می مونم، تا پای جونم قبول کنم آقام اگه پستم، اگه رذلم، اگه رذلم بدم اما خیلی گرفتار اباالفضلم، اباالفضلم می دونم چقده بدی هامو پوشوندی رفیقام رفتند و تنها تو با من موندی دلتو شکوندم، تو دلم نشکوندی با تو می مونم، تا پای جونم ما سینه زنان در غم دیدار دمشقیم شوریده ی بازار علمدار دمشقیم با خون جگر در وسط سینه نوشتیم تا کرب و بلا هست گرفتار دمشقیم هم شیعه ی طوفان زده فاطمه هستیم هم شیعه ی گریان و عزادار دمشقیم ما را بنویسید مسلمان اباالفضل ما را بپذیرد که تب دار دمشقیم تا زینبیه فاصله داریم اگر چه همسایه ی دیوار به دیوار دمشقیم آب و گل ما را ز همین خاک سرشتند از ابد الدهر بدهکار دمشقیم آسمان عشق را یک کوکب است عشق اگر عشق است، عشق زینب است عاشق زینب گرفتار بلا رمز این نکته زمین کربلا بی وجودش روز عاشورا شود رونق کرب و بلا از زینب است