شب شهادت امام حسن عسکری (ع)، میثم مطیعی

عزیزِ فاطمه ای مهربان بی همتا! دوباره سائلی آمد، در حرم بگشا نشان خانه تان را ز هر که پرسیدم نشان سیدی از خانواده ی زهرا به گریه مردمِ عابر جواب می دادند برو به کوچه ی رحمت، محله ی طاها کسی به داد دل من نمی رسد جز تو بگیر دست مرا خورده ام زمین آقا اگر اجازه دهی داخل حرم بشوم کنار سفره ی فضلت نشینم ای مولا بزرگ زاده، چه مهمان نواز و خون گرمی گذاشتی دهنم زود لقمه ی خود را مگر سرای تو دارالنعیم عشاق است؟ هزار لیلی و مجنون نشسته اند این جا امام عسگری ای تکیه گاه امروزم رها نمی کنمت تا قیامت فردا دعا کنید که همسایه ی شما باشم جوار چشمه ی تسنیم جنت الاعلی اگر بهشت بیایم، بدان که بنشینم به زیر سایه ی مهرت، نه سایه ی طوبی هوای سامره دارد دل هوایی من بده برات سفر جان مادرت زهرا برای کرب و بلا خرجی سفر بدهید به حق چادر خاکی زینب کبری مدینه گر بروم تا سحر دعا خوانم برای مهدی تان زیر گنبد خضرا یگانه غایت خلقت وجود مادر توست کجاست مرقد او؟ خاک بر سر دنیا شنیده ام که غروب مدینه دلگیر است شبیه حال و هوای غروب عاشورا شنیده ام که نباید ز مشک حرفی زد به خاطر دل پر درد مادر سقا

ای مسجد الحرام حرم سامرای تو بیت الولای دل حرم با صفای تو قرآن یگانه دفتر مدح و ثنای تو روح ملک کبوتر صحن و سرای تو رضوان بدان جلال و شرف سائل درت خورشید سجده برده به صحن مطهرت روح رضاست در نفس روح پرورت نامت حسن، نه بلکه حسن پای تا سرت ای مسجد الحرام حرم سامرای تو بیت الولای دل حرم با صفای تو میراث زهد و نور هدایت ز هادیت علم امام هشتم وجود جوادیت گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن شرمنده در ثنای تو از کوچکی سخن ای مسجد الحرام حرم سامرای تو بیت الولای دل حرم با صفای تو در کلام و لعل لب گوهری کجا وصف ابا محمدن العسگری کجا انوار ده امام درخشد ز روی تو یادآور رسول خدا خلق و خوی تو ویرانه ی مزار تو مسجود آسمان قبر تو کعبه ی دل و صحنت مطاف جان زوار هر شب حرمت صاحب الزمان کوری چشم دشمنت ای قبله ی جهان تنها نه سامره همه عالم دیار تو است هر جا رویم در بغل ما مزار تو است ای مسجد الحرام حرم سامرای تو بیت الولای دل حرم با صفای تو

ای گل پیغمبری، یا امام عسکری نور چشم حیدری، یا امام عسکری با غم و عشق و ولا با ولای مرتضی روی دل بر سامرا با دو چشمان تری یا امام عسکری، یا امام عسکری، یا امام عسکری مولا جان، چشمه کراماتی جلوه ی از آیاتی تشنه ایم و فراتی خورشید شبهه ی شبها بودی امید ذکر بر لب ها بودی جسمت را گر چه در حصر آوردند اسمت را حجت عصر آوردند آخرین حجت شهیدی پدر حضرت امیدی یابن هادی، ابا محمد، یابن هادی، ابا محمد می گریم دوره ی کوتاهت را اشک و سوز و آهت را امتداد راهت را می جویم آیه های حیرت را می پویم سیره ات را، سِیرت را در جانم شوق فرزندت دارم می خوانم در رکاب دلدارم غربت مانده در غباری یاوری در میان نداری

وقت است که از چهره ی خود پرده گشایی تا با تو بگویم غم شب های جدایی اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران چون عودم و از سوختنم نیست رهایی من در قفس بال و پر خویش اسیرم ای کاش تو یک بار به بالین من آیی در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست من خوب نیاموختم آداب گدایی عمری است که ما منتظر آمدنت، نه! تو منتظر لحظه ی برگشتن مایی می خواستم از ماتم دل با تو بگویم از یاد رود ماتم و دل چون تو بیایی امشب شده ای زائر آن تربت پنهان یا زائر دلسوخته ی کرب و بلایی؟ ای پرسشِ بی پاسخِ هر جمعه ی عشّاق آقا تو کجایی؟ تو کجایی؟ تو کجایی؟