شهادت امام علی النقی هادی (ع) 94 - محمدحسین پویانفر

روضه - از آن زمان که خدا حکم کرد که باشم نوشت عاشق هر روزه ی شما باشم نوشت با همه کس غیر تو غریب شوم نوشت تا که فقط با تو آشنا باشم خدا رقم زده این سرنوشت را چه کنم همیشه شاه تو باشی و من گدا باشم امام عصر امام زمان مباد دمی دمی که از تو و از یاد تو جدا باشم تو نیستی یا من این را ز خود نمی پرسم درین زمانه که او نیست من چرا باشم میان خانه ات امشب عزا به پا کردیم چه می شود که در آن مجلس عزا باشم برای نصب ضریح جدید عسگریین اجازه می دهی آقا که سامرا باشم

زمینه - امشب توی سامرا اشکام واسه ی آقا جاری شده و عزادارشم چند وقتیه دوباره زائر دیگه نداره توی حرمش سوگوارشم چقدر سخته لحظه های آخر باشه چقدر سخته روضه خون یه مادر باشه زمزمه ی روی لبامون غریب آقا دلا پریشون آقامون غریب آقا وای غریب آقا رفتن شده آرزوش بغضی داره تو گلوش یه غمی میده آقا رو عذاب کارش به جایی رسید پشت یه ناقه دوید بردن آقا رو مجلس شراب چقدر سخته پشت ناقه هی زمین خوردن چقدر سخته گوشه ی خرابه ها رفتن می دونه سه ساله چی کشید امون ای دل رو نی سر باباشو تا دید امون ای دل وای امون ای دل سر رو خاکا می ذاره این رسم روزگاره که یه امامی یاری نداره غربت اینه اثرش گریون می شه پسرش چشم مادرش داره می باره دلش خونه یاد پیکری که شد پامال دلش خونه از مصیبتای تو گودال می گه تو چرا بی کفنی حسین جانم غریبی و دور از وطنی حسین جانم وای حسین جانم

واحد - عزای جدّ غریب تو رسیده ای اُمید همه سرت سلامت مهدیِ فاطمه سرت سلامت واویلا واویلا آه و واویلا… مسموم ِ زهر جفا شد امام ِ ما گریان شد از غربتش حیدر و زهرا گرچه از داغش هر دیده پُر آب است غصه ی ما از آن بزم شراب است واویلا واویلا آه و واویلا… گریه کن ِ این دو غم شد هر خاص و عام یک بزم شراب اینجا یکی هم در شام اولاد زهرا با چشمان ِ گریان لبهای خونین و چوب خیزران واویلا واویلا آه و واویلا…