شهادت امام سجاد (ع) 94 - محمدحسین پویانفر

روضه - بسته راه چاره دید و گریه کرد طفل بی‌ گهواره دید و گریه کرد دختر آواره دید و گریه کرد روسری پاره دید و گریه کرد او چهل سال است کارش گریه است این چهل سال افتخارش گریه است دست بسته از زنان شرمنده شد از تمام کاروان شرمنده شد بیشتر از دختران شرمنده شد مجلس مِی ، آنچنان شرمنده شد در میان راه تنها مرد بود بین یک جمعیتی نامرد بود از غم ویرانه‌ رفتن اشک ریخت پایکوبی کرد دشمن اشک ریخت لحظه‌ ی معجر گرفتن اشک ریخت مردها دنبال یک زن … اشک ریخت هم زیارتنامه‌ اش آتش گرفت هم سر و عمامه‌ اش آتش گرفت باورش می‌ شد که غم پیرش کند ؟ خواهرش را زجر زنجیرش کند زاده‌ ی مرجانه تکفیرش کند حرمله اینقدر تحقیرش کند نانجیب پست با یک مشک آب پرسه می‌ زد پیش چشمان رباب کوچه‌ های شام خیلی سخت بود سنگ‌ های بام خیلی سخت بود طعنه و دشنام خیلی سخت بود جام و بزم عام خیلی سخت بود حرف‌ های تند و تیزی می‌ شنید واژه‌ ای مثل کنیزی می‌ شنید خنده‌ های شمر یادش مانده است ماجرای شمر یادش مانده است چکمه‌ های شمر یادش مانده است جای پای شمر یادش مانده است کندی خنجر عذابش می‌ دهد ضربه‌ ی آخر عذابش می‌ دهد آمد و بال و پرش را جمع کرد دست بی‌ انگشترش را جمع کرد با حصیری پیکرش را جمع کرد روی دستش حنجرش را جمع کرد صورت خود را به روی خاک زد یاد عریانی گریبان چاک زد شاعر : محمدجواد پرچمی

زمینه - حسین وای با یاد کربلا سوزم من هر زمان از شام بلا گویم الامان من و سلسله واویلا من و قافله واویلا من و هلهله واویلا اگر چه شمع از آتش به روی سر دارد منم همان که ز غم شعله ور جگر دارد پس از تو نوبت سی سال گریه ی من بود پس از تو در همه ی احوال گریه ی من بود شبیه گریه ی طفلان خیزران خورده شبیه گریه ی پیرزن جوان مرده تمام شهر از این گریه ها خبر دارد که گریه بر جگر سنگ هم اثر دارد پس از تو صحبت بازار می کنم هر روز شکایت از غم انذار می کنم هر روز نسیم گرد سر اطهر تو می چرخید چقدر بر سر نیزه سر تو می چرخید میان شعله منو ساربان ته گودال برای بردن انگشتر تو می چرخید نرفته از نظرم مجلس شراب و رباب به نیزه اش سر آب آورد تو می چرخید

واحد - مثل شمعی به روی خاک چکیدن سخت است با پر و بال پر از زخم پریدن سخت است تا چهل سال فقط آه کشیدن سخت است یاد گودال و حرم جامه دریدن سخت است روضه و گریه شده روزی او در هرشب خاطرش را همه دیدند مکدّر هرشب با لب تشنه و با یک دل مضطر هرشب… …یاد یک واقعه از خواب پریدن سخت است بر امامی که اسیری به بیابان دیده زخم پا بر اثر خار مغیلان دیده اهل بیتش همه با صورت عریان دیده معجر و پوشیه و جامه خریدن سخت است آب را دید و دلش یاد عمو سوخته است جگرش سوخت… لبش سوخت… گلو سوخته است بهر آن که سر و عمامه ی او سوخته است حرف, از کوچه و بازار شنیدن سخت است چقدَر از غم این فاجعه افروخته است چشم بر نیزه ی شش ماهه فقط دوخته است یاد حلقوم علی حنجر او سوخته است این وسط حرمله را یکسره دیدن سخت است پیش آن کس که شرر بر جگرش افتاده خنجری کند به جان پدرش افتاده دیده که در ته گودال سرش افتاده تشنه لب کشتن مذبوح شدیدا سخت است یک نفر که شده گریانِ پدر تا حالا یادش افتاده تن خونی بابا حالا بوریایی که خودش دیده و اما حالا دم آخر کفنش را طلبیدن سخت است

واحد - سلام علی ساکن کربلا پرمیزنه دلم تا گنبد طلا صحن و سرای تو ایون طلای تو بخدا خود بهشته بزم عزای تو، روضه های تو بخدا خود بهشته قسم به گیسویت به تاب ابرویت که دل از تو بر نگیرم آرزومه یک شب که جون می آد بر لب با حسین حسین بمیرم