شب هجدهم صفر 1402 - میثم مطیعی

روضه

زمینه - توسل به حضرت زهرا (س)

زمینه - شبیه، زمزمه یه نامه نامه ای که رو صفحش، اشک آقامه صدایی، ما رو به اینجا خونده تک تک این دلا رو، اینحا کشونده بعد یه سال حسرت، این دل بی طاقت مثل حسینیه میشه کاشکی فدایی شیم، کرببلایی شیم با تو بمونیم همیشه نامه عشق تو، معطره به عطر سیب بسم رب الحسین، من الغریب الی الحبیب «لک لبیک ابی عبدالله» شبیه، تلاطم یه پرچم که بیقراره روی، قُبّه عالم دوباره عاشقا بیقرارن توو هیجان این عشق، آروم ندارن دور همین پرچم، هم قسمن با هم پیر و جوونا حسین جان راه ما راه تو، نذر نگاه تو زندگی ما حسین جان پرچمت یا حسین، در اهتزازه تا ابد پای این پرچمیم، با ذکر یا علی مدد «لک لبیک ابی عبدالله» شبیه اشکای پیرغلامت که جاری میشه وقت بردن نامت توی عرش مادری اسمتو بُرد باز دل ما رو سوی کربلا آوُرد اومده باز راه، لشکر ثارالله تحت لوای اباالفضل اذن دخول ما، توو حرم سقا روضه برای اباالفضل پیرغلام تو بود، دلاور ام البنین هر جوری شد نذاشت، علم بیفته رو زمین «لک لبیک ابی عبدالله» شاعر : محمدرضا رضایی

زمینه - باز، همان نسیم آشنا که میبرد دل مرا به کربلای تو باز، تو را صدا زدم حسین... به سویت آمدم حسین... به خیمه های تو صحنت، سرای من خاکت، شفای من نامت، چه خاطراتی، چه معجزاتی برای من سرگردان در، هوای تو این سو آن سو، دویده ام میسوزم تا، ز حنجرت «هَل مِن ناصِر» شنیده ام آه، سراغی از دلم بگیر که تا ابد شود اسیر دلم به بند تو کاش، نفس نفس جوانی ام تمام زندگانی ام شود پسند تو با یک، نگاه تو آیم، به راه تو شاید، که ره بیابم، به خیمه های سپاه تو با تو بودن، سعادت است عهد دل با، ولایت است پاداش من، در این مسیر ان شاء الله، شهادت است باز، اگر به هیأت آمدیم به شوق بیعت آمدیم به یاری امام ما، دگر نمی دهیم امان به ظالمان و مفسدان جهاد و والسلام! راهی چهل ساله دشتی پر از لاله گشته، گواه صبر و، بصیرت ما در این قیام خط سازش، شکسته است بند تسلیم، گسسته است جنگ و تحریم، اثر نکرد ما پیروزیم، در این نبرد مولا، أبا صالح کهفِ، امان ما بازآ، که انتظارت، گرفته طاقت ز جان ما

واحد - دلم رو بردی به دیدارت، شرمنده ام حسین جان منم خاک پای زوارت، شرمنده ام حسین جان زمین حیرون، آسمون گریون سراغتو می گیرن ملائک جز مجلس ذکرت، جای دیگه نمی رن خدا می دونه همه عالم، برای تو می میرن آی بازم اربعین کربلایی ها پیاده میان از دل صحرا به دلداری مادرت زهرا آی من و گریه ی بی صدا اینجا داره عطر خون خدا اینجا شدن روضه خون، انبیا اینجا غریب آقا، ای غریب آقا خدا روی لوحه ی عرشش، نام تو رو نوشته شده مولا بیرق یادت، بال و پر فرشته به چشمای گریه می خونیم، زیارت نامه ها رو یه روز از دست تو می گیریم، رضایت نامه ها رو چی می شه امضا کنی مولا، شهادت نامه ها رو آی برای دل این همه زائر می خونه کسی، روضه ی جابر به کرب و بلا می رسیم آخِر آی یکی می خونه روضه ی اصغر میشه تازه داغ علی اکبر امان از دل زینب مضطر غریب آقا، ای غریب آقا شاعر : میلاد عرفان پور

واحد تند - روی نی از عصر عاشورا صدایم می‌زنی با همان آیات بی‌همتا صدایم می‌زنی مرگ من بادا اگر با سر نیایم کربلا با لبان تشنه‌ات گویا صدایم می‌زنی مرغ دل هر شب به‌سوی کربلا در می‌زند از فراق زینبش بر سینه و سر می‌زند حضرت ارباب مزد اشک‌ها را می‌دهد خود مدال نوکری بر دوش نوکر می‌زند بر مشامم می‌رسد لحظه بوی کربلا بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا تشنه‌ی آب فراتم، ای اجل مهلت بده تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

دم - کشته مرا هر لحظه آرزویت ای کربلا راهی شدم به سویت

زمزمه - کنار قدم های جابر، سوی نینوا رهسپاریم ستون های این جاده را ما، به شوق حرم می شماریم شبیه رباب و سکینه، برای شما بی قراریم ازین سختی و دوری راه، به شوق تو باکی نداریم فدایی زینب، پر از شور و عشقیم اگر که خدا خواست، بزودی دمشقیم لبیک یابن الزهرا