شب پنجم محرم 1403 - محمدحسین پویانفر

روضه - عشق فرمود که لیلای حسین است حسن آی دنیا همه دنیای حسین است حسن بی نیاز دو جهان کل نیازش حسن است از خداوند تقاضای حسین است حسن همه گفتیم حسین و خود او گفت حسن خلق فهمید که آقای حسین است حسن جان حسین است و ولی جان حسن است مثل یک روح در اجزای حسین است حسنبیرق خون خدا پرچم سبز حسنی ست در حقیقت خود معنای حسین است حسن قاب شش گوشه نشستست به ایوان بقیع دائما محو تماشای حسین است حسن با دعای حسن در حسین است شلوغ عاشق دیدن غوغای حسین است حسن حرم فاطمه را شخص حسن خواهد ساخت خالق مرقد زهرای حسین است حسن یا حسن حک شده بر مشک علمدار حسین ذکر توحیدی سقای حسین است حسن دو حسن داده به شاه شهدا شاه کرم چقدر با دل جان پای حسین است حسن روضه خوانده ست که لایوم کیومک عطشان فکر پا خوردن لبهای حسین است حسن

زمینه - خدا به این جهان اگر رنگ و لعاب می‌دهدبه عشق خانواده‌ی ابوتراب می‌دهدورود باب قبله و خروج باب علقمههر آنچه باب میل بود، از این دو باب می‌دهندبهشت جان کربلا کهف امان کربلا ابوتراب از نجف مرا بخوان کربلا حسین حسین حسین حسین تو تشنه فرات نه فرات تشنه تو بود لب کویر و خشک تو به آب آب می دهد چقدر در خیال خود دروغ روضه خوانده ام هلال می رسد به تو دو قطره آب می دهد

زمینه - آه ریان پشت اسمش بنویس عطشان آه ریان جد ما به خاک و خون غلتان آه ریان بگو برگه برگه شد قرآن شیب گوداله و شاه بی ردا وا محمدا عمه جان رو به مدینه زد صدا وا محمدا آه ریان ناله میزنم براش از جان آه ریان حتی از شریع خود حیران آه ریان جلو چشمامه همین الان میزنه سنان جدا شمر جدا وا محمدا برسه اگه صدایی به صدا وا محمدا آه ریان کشته ی فتاده در میدان آه ریان حق دارن بهش بگن عریان آه ریان جلو چشمامه همین الآن لااقل صیدتو رو به قبله کن شمر حوصله کن اول بکش بعد هلهله کن شمر حوصله کن اول بکشو بعد هلهله کن شمر حوصله کن

دودمه - عمه همه هستی عبدالله به فدای ابی عبدالله عمه کن رها جان عمو دستم مرد میدان خطر هستم