شهادت امام محمد تقی (ع) 1402 - حسین سازور

اگر چه دیده در خون نشسته اش تر بود/دو چشم بی رمقش نیمه باز بر در بود/میان حجره به گریه نفس نفس می زد/عزیز فاطمه زخمی ترین کبوتر بود/ز بس که برکف این حجره دست و پا زده بود/تمام حجره پر از تکه تکه ی پر بود/میان هلهله ها بر امام خندیدند/صدای خنده آن ها ز زهر بدتر بود/ز تشنگی جگرش بین شعله ها می سوخت/فضای حجره او کربلای دیگر بود/کسی نبود برای غریبی اش گرید/در آن میانه کسی کاش جای خواهر بود/چه قدر خواست ز جا خیزد او ولی افتاد/همین که پشت در افتاد یاد مادر بود/به یاد مادر و میخ و شراره ی آتش/به یاد حیدر و آن جنگ نابرابر بود/به یاد مادر پهلو شکسته در کوچه/که دست بسته کنارش فتاده حیدر بود

مرغ بی بال و پر غمکده ی بغدادیم/روضه و غصه و دردیم و غمیم و فریادیم/قطره اشکیم که با آه رضا افتادیم/سالها با جگر پاره چنین سر دادیم/ما عزادار دل خون جوادیم همه/با دل خون شده مجنونه جوادیم همه/عرش را غربت او یکسره غمناک کند/رخت مشکی به تن پهنه ی افلاک کند/گریه بر روضه ی تو صاحب لولاک کند/خواهری نیست که خون از لب او پاک کند/اینکه پیچیده به خود تشنه و دور از وطن است/خاک عالم به سرم گل پسر بوالحسن است/مثل یک شمع کف حجره چکیدن سخت است/وسط خانه ی خود زهر چشیدن سخت است/از سوی همسر خود طعنه شنیدن سخت است/پر خود را به روی خاک کشیدن سخت است/نیست یک مرد کمی یاری مظلوم دهد/قطره ای آب به این تشنه ی مغموم دهد

این کیه که، با دل خون، ناله ی اون، آتشینه/این کیه که، بین حجره، روی ماهش، رو زمینه/اینکه مثل حسین غریبونه/میزنه بال و پر توی خونه/این جوونه شه خراسونه/این جواده /این کیه که، روی بامه، دور جسمش، صد کبوتر/جای زهرا، گریه دارن، میزنن بر، سینه و سر/اینکه مثل حسین روی خاکه/لباش از تشنگی چقد چاکه/روضه خونش تموم افلاکه/این جواده /این یه درده، این یه رازه، این قبیله، نوحه خونن/این یه زخمه، از قدیمه، غصه داره، یک جوونن/این که مثل باباش جگر خونه/اینکه چشماش همیشه بارونه/از غم مادرش پریشونه/این جواده /آرزوی، این دل من، پر زدن تا، کاظمینه/تا بخونم، روضه هاتو، گریه ی تو، بر حسینه/اونکه بر پیکرش رسیده پا/له شده زیر سم مرکب ها/روی نیزه ها سرش رود بالا/اون حسینه/این کیه که، با دل خون، ناله ی اون، آتشینه/این کیه که، بین حجره، روی ماهش، رو زمینه/اینکه مثل حسین غریبونه/میزنه بال و پر توی خونه/این جوونه شه خراسونه/این جواده

ناله وا جگر نزن اینقدر/جگرت را شرر نزن اینقدر/با صدای نفس نفس زدنت/پشت در بال و پر نزن اینقدر/بیشتر می زنند بر روی طشت/نال? بیشتر نزن اینقدر/پشت در هیچ کس به فکر تو نیست/پس سرت را به در نزن اینقدر/صورتت را مکش به روی زمین/خاک را بر قمر نزن اینقدر/سن و سالت نمی خورد برویحرف سفر نزن اینقدر/وسط کوچه ات می اندازند/به لب بام سر نزن اینقدر/عمه ات را صدا بزن اما/ناله یا پدر نزن اینقدر/ناله بر شاه کاظمین کجا/ولدی گفتن حسین کجا

میان حجره غریبانه دست و پا می زد/همان که روضه اش آتش به جان ما می زد/میان اشهد خود گاه یا رضا می گفت/و گاه مادر مظلومه را صدا می زد/تمام حاجت او انتقام سیلی بود/از آن که مادرشان را به کوچه ها می زد/صدای ناله ی او آه سوختم، جگرم/شراره ها به دل حضرت رضا می زد/صدای هلهله و تشنگی و کاسه آب/گریز روضه او را به کربلا می زد/دلش گرفت برای کسی که در گودال/عدو به پیکر او نیزه بی هوا می زد/همین که چشم به هم می گذاشت او می دید/که روی نیزه سر شیر خواره را می زد/همان که سر شاه را جدا کرده/سه ساله را طرفی برده و جدا می زد/برای اینکه نبیند دوباره این ها را/میان حجره غریبانه دست و پا می زد