شب بیست و هفتم رمضان 1402 - حسین طاهری

گفتم "حسین"، صفحه‌ی دل، پرستاره شد/راهِ نجات، دامنِ یک شیرخواره شد/گفتم که کیست، اکبرِ آیاتِ کردگار؟/فوراً به گاهواره‌ی اصغر، اشاره شد/باب‌الحوائج است و زود گره باز می‌کند/با اذنِ او، امورِ دو دنیا، اداره شد/هرچند کودک است، ولی بهرِ دردها/با دست کوچکش بنِگر، راهِ چاره شد/

کسی مثل تو نیست/زیاده عین من /دستمو ول نکن /امام حسین من /آخه از سیاهیات نور می‌گیرم /اسمتو که می‌شنوم شور می‌گیرم /دستمو سمت حرم از دور می‌گیرم /که سلاممو بیارن تا حرم ملائک /کاش می شد منم بشم حلت بفنائک /سیدی فکیف أصبر علی فراقک /کاش برام بنویسی حرم /الهی قربونت برم /توی لحظه‌های آخرم /الهی قربونت برم /من آرزومه که /یه بار ببینمت /زندگیمو بگیر /بذار ببینمت /