شب بیست و یکم ماه رمضان 1402 - سید مهدی حسینی

قلب شکسته‌ی من، بوی خدا گرفته/چشمان پر گناهم، حال بکاء گرفته/میخانه گشته باز و بتخانه گشت بسته/آری دلم هوای میخانه را گرفته/گم کرده راه بودم، او راه را نشان داد/بیهوده نیست صوتم سوز دعا گرفته/من کور گشته بودم در شهوت و تباهی/مولا برای عبدش گویا عصا گرفته/شب‌های ماه رحمت، تا این که آمد از راه/حال و هوای این دل، بوی رضا گرفته/هر چند پیش اویم امّا به کس نگفتم/این دل فقط هوای ایوان طلا گرفته/بابای من علی و زهراست مادر من/حق با نوای حیدر دست مرا گرفته

آوردم برات دل خستمو/به حقّ الحسین بگیر دستمو/شب قدرم رو تو روضه می‌سازه حسین/برا نوکرهاش سفره می‌ندازه حسین/همیشه واسم بغلش بازه حسین/نیمه‌شب اومدم به یاد نیمه‌شب تنور خولی/ایشالله مادرش برامون می‌زنه امضای قبولی/می‌دونم بدم خرابم نکن/زمین خوردتم جوابم نکن/درازه دستم همیشه به سوی علی/منو می‌بخشی به حق بانوی علی/قسم می‌دم به شکسته‌پهلوی علی

علی یعنی بهشتی با بهار و باغ و بارانش/علی یعنی زمین با عطر گلهای فراوانش/علی یعنی تبسم‌های شرقی هزارانش/علی یعنی جهان در گوشه‌ای در خاک ایوانش/علی یعنی علی ، یعنی به قربانش به قربانش/علیٌ حُبُه جُنَّه قسیم النار یعنی او/امام الانس و الجنه هزاران بار یعنی او/وصی المصطفی تکرار در تکرار یعنی او/فقط شیر خدا کرار در کرار یعنی او/چه گویم شرح آنکه تا قیامت نیست پایانش/ببینید این مطهر در مطهر در مطهر را/تمام دلخوشی خانه‌ی موسی بن جعفر را/علی یعنی تپش یعنی نفس زهرای اطهر را/علی یعنی رضا یعنی جگر حتی پیمبر را/علی یعنی مدینه مکه قربان خراسانش/دوباره رو به ایوانت امین‌الله‌های ما/سلام‌الله‌های ما نگاه و آه‌های ما/به درهای حرم خورده گره گَر راه‌های ما/سر سال است دورِ تو بگردد ماه‌های ما/خداوندا سلامش کن یک ایران است و سلطانش