شب هشتم رمضان 1402 - سید مهدی حسینی

گر بنا نیست که نوبت به گدایان برسد/ چه نیازیست که دگر این همه مهمان برسد/ چند روز است که من پشت درم رحم کنید /یک نفر نیست به داد من گریان برسد /گاه گاهی به خودم گریه‌کنان می‌گویم کار و بار تو بنا نیست به سامان برسد /آن‌که یک شهر در خانه به رویش بستند /بهتر آن است که با حال پریشان برسد/ دامن لطف شما قسمت هرکس نشود /کاش این دست بر آن گوشه‌ی دامان برسد/ من برای همه‌ی شهر حرم می‌گیرم/ بگذارید که پایم به خراسان برسد

قبل از قدم برداشتن در راه هجرانش/باید رفاقت کرد با خار بیابانش/هجران کشیدن به امید وصل میارزد/گر اولش تلخ ست، شیرین است پایانش/اشک جوانى بهترین سرمایه پیرى ست/خوب است باشد آدمى فکر زمستانش/آن کوچه اى که یار ما از آن گذر کرده ست/عشاق منت میکشند از سنگ طفلانش/منکه چهل سال است روى خاک می خوابم/حیف است نگذارم سرم را روى دامانش/در وقت مردن روبه قبله می شود هر کس/من وقت مرگم می شوم رو به خیابانش/باران که آمد بعد از آن خیرات می بارد/خیر کسى را خواستى اول بگریانش

گریه امام رضا دل و می بره کرب و بلا/حتی ایوون طلا قلب و می بره کرب و بلا/غریب الغربا آقام آقام/ای پسر من پدر پیر توام یا ولدی/پدر پیر و زمین گیر توام یا ولدی/حسین وای

اگر مرا رها کنی تو رها نمی کنم/سر از تنم جدا کنی چون و چرا نمی کنم/صفا و مروه دیده ام گرد حرم دویده ام/هیچ کجا برای من کرب و بلا نمی شود