شب ششم رمضان 1402 - سید مهدی حسینی

قلب شکسته‌ی من، بوی خدا گرفته/چشمان پر گناهم، حال بکا گرفته/میخانه گشته باز و بتخانه گشت بسته/آری دلم هوای میخانه را گرفته/گم کرده راه بودم، او راه را نشان داد/بیهوده نیست صوتم سوزِ دعا گرفته/من کور گشته بودم در شهوت و تباهی/مولا برای عبدش گویا عصا گرفته/شب‌های ماه رحمت، تا این که آمد از راه/حال و هوای این دل، بوی رضا گرفته/هر چند پیش اویم اما به کس نگفتم/این دل فقط هوای ایوان طلا گرفته/بابای من علی و زهراست مادر من/حق با نوای حیدر دست مرا گرفته

دل دل نکن، مسجد نرو، دل‌شوره دارم/خوب دخترم، تو بی‌قراری بی‌قرارم/این چند ساعت، راه رفتی گریه کردی/مهمان من، یک لحظه هم بنشین کنارم/هر بار دستی بر محاسن می‌کشی تو/من دست‌هایم را، به روی سر گذارم/کمتر بگو یا فاطمه، بس کن دلم ریخت/میل حبیبت کرده‌ای، طاقت ندارم/امشب شدی مثل شبه تشیع مادر/از گریه‌هایت، خاطراتی تلخ دارم

من ماه به ماه توی بطن مادرم/سال به سال توی آغوش بابام/قرن به قرن به زیر لحد می‌گم که علی آقام/اصن دنیا بی حب مولا چیه/اصن زندگی غیر روضه کجاست/اصن خلق شدمتا به عالم بگم/که این زندگی نذری مرتضی‌ست/من پرچمتو روی قله‌های عالم می‌زنم/سنگ تو رو یا علی به سینه محکم می‌زنم/هر دقیقه از عشق تو و بچه‌های تو دم می‌زنم/یا صاحب اللوا، علی، علی، علی، علی/ای شاه ماسوا، علی، علی، علی، علی/ینی میشه تو لحظه‎‌ی آخرم/روی دامن مولا باشه سرم/روی سنگ قبرم اینو حک کنید/که من تا ابد نوکر حیدرم/یا صاحب اللوا، علی، علی، علی، علی/ای شاه ماسوا، علی، علی، علی، علی/خمار باده عشقم خمار جام علی/علی امام من است و منم غلام علی/جنازمو می برم وادی السلام عای/من ایستاده بمیرم به احترام علی/هزار جان گرامی فدای نام علی