شب دوم رمضان 1404 - محمود کریمی

مدح - ای پسر اوّل شیر خدا ای به حسین‌بن‌علی مقتدا کلّ محمّد و تمام علی! بر قدوبالات سلام علی تمام‌‌قد آینه‌ی کبریا مدال دوش خاتم‌الانبیاء تجسّم جمال سرّ و علن کریم آل‌فاطمه؛ یاحسن چشم خدا، محو تماشای تو أرض و سماء، غرق تجلّای تو طلعت زیبات، حسن در حسن بلکه سراپات حسن در حسن روی تو، تفسیر تبارک شده ماه صیام از تو مبارک شده ماه خدا عاشق شب‌های تو روزه گشوده‌ست ز لب‌های تو مدح تو شد زینت لوح و قلم بین امامان به کرامت علم مظهر حُسن ذوالجلالی، حسن! چهارده آیینه، جمالی حسن ماه سر شانه‌ی پیغمبری مصحف روی سینه‌ی حیدری مدح تو، وحی خالق سرمد است خواندن آن به عهده‌ی احمد است جود و کرم، هماره پابست توست دست کرامت خدا، دست توست دانش کل، قطره‌ای از علم تو خصم، خجالت‌زده‌ی حلم تو سلام بر دست یداللّهی‌ات به ذوالفقار اسداللّهی‌ات خلق و مرامت، همه پیغمبری بازوی خیبرشکنت، حیدری سکوت تو رمز پیام حسین صلح تو منشور قیام حسین از طرف داور جان‌آفرین بر تو و استقامتت آفرین صبر تو سنگی شد و آمد فرود بر سر خصم ای به سکوتت درود سلام بر تیغ شرربار تو جنگ جمل، شاهد پیکار تو دست تو، دست علی مرتضاست اشاره‌ی چشم تو خیبرگشاست چو ذوالفقار از کمر برآری کم از علی‌مرتضی نداری تو در شجاعت پدری، یاحسن او حسن و تو حیدری، یاحسن

مناجات - دوباره بنده‌ی آلوده‌ی بیچاره‌ت اومد دوباره بنده‌ی سرگشته و آواره‌ت اومد بیا دست منو بگیر که خیلی کم آوردم من از خودم، من از بقیّه، کم ضربه نخوردم به والله اگر دل با تو حرفاشو نمی‌زد بعضی شبا از غم، نفسم در نمی‌اومد خودت می‌دونی، جایی غیر این خونه ندارم توو دنیا چیزی جز این دل دیوونه ندارم همه ناکامی‌های زندگیم، گیر خودم بود من هرجا که زمین خوردم، تقصیر خودم بود من از درون شکسته‌م تو خودت بهتر می‌دونی همه یه‌روز میرن فقط برا من، تو می‌مونی حالا که صحبت از غریبیه، خودم می‌دونم که باید روضه‌ی غریب‌ترین مردو بخونم غریب اونه که توو خونه‌شم امنیّت نداره غریب اونه که حتّی تووی لشکرش بی‌یاره غریب امام‌حسن بود که جلوش مادرش افتاد غریب اونه که عمری گریه کرد، بی‌داد و فریاد

مدح - به قامت جلال تو، نمی‌رسد فلک؛ علی شدند غرق شوکتت، سماء تا سمک؛ علی تویی که بر دوش نبی به دست با کفایتت تمام بت‌های عرب، شکست تک‌به‌تک؛ علی تویی که شیطان هم بر شفاعتت، طمع کند به حشر می‌زند صدا: کمک علی؛ کمک علی قسیم نار و جنّتی؛ تو صاحب شفاعتی خوب‌وبد خلقت را تو می‌کنی الک؛ علی تو را نمی‌شناسد و زیاده‌خواهی است اگر به شأن و جایگاه تو حسد برد ملک؛ علی نام تو زینت‌بخش تمام کائنات شد به‌روی فیروزه‌ی خود، فاطمه کرده حک، علی خاک قدوم قنبرم که در زمان غربتت دمی به شأن و رتبه‌ات نکرده بود شک؛ علی پدربزرگ را خدا غریق رحمتش کند که گفت با علی بمان؛ رفیق بی‌کلک، علی حبّ تو ایمان و شده بغض تو کفر؛ یاعلی عیار ایمان مرا فقط تویی محک؛ علی بدون عشق تو نداشت این زمانه قیمتی به زندگی نوکرت، تو ریختی نمک؛ علی عاشق سینه‌چاک تو، تمام خیل انبیاء خادم بارگاه تو، مالک تا ملک؛ علی میان نوکران تو، برادری‌ست تا ابد برای اهل معرفت، زبان مشترک، علی

روضه - از لحظه‌ای که دستت از مادر جدا شد تا لحظه‌ای که سهم تو زهر جفا شد یک آب خوش پایین نرفته از گلویت هر ثانیه خاکستری‌تر گشته مویت سخت است عمری خواب تو کابوس باشد سخت است که سهمت فقط افسوس باشد سخت است روی خاک، مادر را ببینی سخت است اشک از چهره‌ی مادر بچینی سخت است تنها رازدار کوچه باشی سخت است عمری بی‌قرار کوچه باشی مولای من! سخت است بار غم کشیدن یک عمر هی از این و آن، طعنه شنیدن مولای من! سخت است در خانه غریبی احباب، دور تو ولی تو بی‌‌حبیبی با این‌که آقا سرگذشتی تلخ داری امّا برای شاه عطشان، غصّه‌داری آقا خودت لا یوم گفتی وقت رفتن گفتی حسینم! گریه بس کن در غم من گفتی حسینم تو شهید کربلایی ای وای از روزی که تو بر نیزه‌هایی گفتی حسینم ماتمت آخر ندارد خولی سرت را بین خورجین می‌گذارد