شب چهارم محرم 1403 - محمدحسین پویانفر

روضه - عاشق شدن شاید اگر اما نمی‌خواهد مجنون نمیگوید مرا لیلا نمی‌خواهد من آمدم دورت بگردم برنگردانم شمع نگاهت گرد خود پروانه می‌خواهد دنیا برای اهل دنیا من تو را دارم آنکه تو را دارد دگر دنیا نمی‌خواهد امروز جایی نوکری کردم که اربابش هرچه شود عذر مرا فردا نمی‌خواهد عاشق میان سینه دارد یک حسینیه عاشق برای گریه کردن جا نمی‌خواهد هرکس که چای روضه را پس می‌زند انگار در جنت است و آب کوثر را نمی‌خواهد گریه‌کنت با دست برسر می‌زند یعنی از غصه‌ی ذبح سرت، سر را نمی‌خواهد از کربلا چه گفته پیغمبر که بعد از آن گویی تو را در بطن خود زهرا نمی‌خواهد رو می‌زند خیمه به خیمه پیش اصحابت تنهایی‌ات را زینب کبری نمی‌خواهد داغ علی‌اکبر به جانت آتش افکنده جسم تو حتی تابش گرما نمی‌خواهد حداقل یک پارچه رویت بی‌اندازد پوشاندن پیکر دگر فتوا نمی‌خواهد از کربلا تا کوفه،از کوفه تا به شام راهب فقط فهمید مویت شانه می‌خواهد

زمینه - جانم به تو و هوای کربلای تو جانم به تو و به گنبد طلای تو حسین جانم به تو و شبای کربلای تو جانم به تو و به گنبد طلای تو حسین از هر بلا فَرّو الا یک سجده رو به کربلا شد بهترین رنگ زمین رنگ غروب کربلا جانم به تو و شبای کربلای تو جانم به تو و به گنبد طلای تو حسین ما رو بطلب فدای اون محبتت ما رو بطلب یه شب برا زیارتت حسین صبرم کمه سهمم غمه قلبم بریده از همه ناقابلم اما دلم تنگه برات یک عالمه جانم به تو و لطافت نسیم تو جانم به تو و به زائر حریم تو حسین ما رو بطلب تویی مدینه‌ی کَرم ما رو بطلب شبای جمعه تو حرم حسین جانم به تو و شبای کربلای تو جانم به تو و به گنبد طلای تو حسین ای راه من همراه من ای کشته‌ی دور از وطن ای چاره‌ساز گریونه باز چشمام واسه اون پیرهن جانم به تو و پیکر زیر مرکبت جانم به تو و صورت نامرتبت جانم به تو و حنجر نامرتبت، حسین ما رو میکشه اون تن روی بوریا ما رو میکشه محله‌ی یهودیا ما رو میکشه زینب و بزم شامیا، حسین جانم به تو و شبای کربلای تو جانم به تو و به گنبد طلای تو حسین از هر بلا فَرّو الا یک سجده رو به کربلا شد بهترین رنگ زمین رنگ غروب کربلا جانم به تو و شبای کربلای تو جانم به تو و به گنبد طلای تو حسین

دودمه - زینب دختر حیدر کراری خیمه ها را تو علمداری زینب فاتح شام بلا هستی قهرمان کربلا هستی مادر به جوونی علی اکبر پر قنداق علی اصغر ما رو تنها نذاری محشر