شب چهارم صفر 1403 - محمود کریمی و محمدرضا طاهری

زمینه - داره شب می‌شه؛ دیر کردی عموجان مارو از غصّه پیر کردی، عموجان دارم می‌میرم از دل‌شوره، شاید میون نخلا، گیر کردی؛ عموجان رباب پریشونه؛ حرم هراسونه اونی‌که مشکو داد بهت، پشیمونه آی بچّه‌ها! با هم بگین، بیا عمو خسته شدی، توو راه نشین؛ بیا عمو آب دستته، بذار زمین؛ بیا عمو باباجونم! دست تنها، جون نداره که سرو زخمیشو از میدون بیاره هنوزم بی‌وقفه از یه ابر تیره داره تووی نخلستون، بارون می‌باره بیا دیگه دیره؛ تنت پر از تیره جری شدن گرگا که شیر، زمین‌گیره طولانی شد فراق ما؛ بیا عمو بی‌تو میان سراغ ما؛ بیا عمو آتیش می‌گیره باغ ما؛ بیا عمو خیمه محاصره شده؛ بیا عمو سرت مشاجره شده؛ بیا عمو آب دستته، بذار زمین؛ بیا عمو

روضه - طاهری - هوا ز باد مخالف چو قیرگون گردید عزیز فاطمه از اسب سرنگون گردید بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد بلند مرتبه شاهی و پیکرت افتاد همین که پیکرت افتاد خواهر تافتاد تو نیزه خوردی و یکبار بر زمین خوردی هزار مرتبه زینب برابرت افتاد همین که از طرف جمعیت دو تا چکمه رسید اول گودال مادرش افتاد

روضه - طاهری - مشک پاره‌اتو دو تا چشمای پر ستاره‌اتو گل زخمای بی شماره‌اتو می‌بوسم خونِ دیده‌اتو میون ابروی کشیده‌اتو عزیزم، دستای بریده‌اتو می‌بوسم تورو می‌بوسم که پاشی نباید از من جدا شی نمیره دشمن به خیمه تا وقتی که زنده باشی علمدار، بازم علم رو بردار حسینو تنها نگذار پاشو اباالفضل علمدار، به اشک چشمای من داره می‌خنده دشمن پاشو اباالفضل واویلا، ابوفاضل تا سرت شکست تا بازوی آب‌آورت شکست تو خیمه، قلب خواهرت شکست وای وای وای بی‌کَسِ حرم بدون تو دلواپسه حرم نباشی پاشون می‌رسه حرم وای وای وای غم زینب کُشته مارو که جمع کرده دخترارو داره محکم‌تر می‌بنده گره‌های معجرارو بعد از تو، امون نداره خیمه تمومه کارِ خیمه پاشو اباالفضل بعد از تو، تنم به غارت میره حرم اسارت میره پاشو اباالفضل

واحد - اباالفضلی‌ام تا قیامت اباالفضلی‌ام تا همیشه بدون نگاه اباالفضل ز کارم، گره وانمی‌شه اباالفضلی‌ام؛ آبرومه اباالفضلی‌ام سربلندم بمیرم اگه غیر خونه‌ش دخیلم رو جایی ببندم اباالفضلی‌ام؛ کم ندارم توو دنیا به والله چیزی بابام گفته پیش اباالفضل گدا هم که باشی، عزیزی اباالفضلی‌ام؛ غم ندارم تووی غصّه‌ها گم نمی‌شم قسم به دودست بریده‌ش که محتاج مردم نمی‌شم اباالفضلی‌ام؛ عشق، عبّاس بدون شریکه؛ یگانه‌س نیازی به مردم ندارم آقام بهترین پشتوانه‌س اباالفضلی‌ام؛ حسّم اینه کفیل من امّ‌البنینه میگن مُهر تایید خانوم گذرنامه‌ی اربعینه امان‌نامه رو پس‌زد امّا امان همه شد اباالفضل تووی علقمه، غرق خون زائر فاطمه شد اباالفضل خداوند عشق و وفا بود خدای غضب بود اباالفضل میگفتن کنار برادر عجب باادب بود اباالفضل می‌خواستن بیفته علمدار می‌خواستن شکن در شکن شه برا اوّلین‌بار پیش حسینش، نذاشتن بلند شه باید مشکو تا خیمه می‌‌برد ولو دست و پرچم بیفته چقد سخته یک پهلوون به چه کنم چه کنم بیفته خدا نگذره از سپاهى که حرف عمو رو دوتا کرد شهادت میده مشک خالی به قولش تا جون داشت، وفا کرد

جفت - منم ساقی دریادل منم در کربلا، حلّال هر مشکل نه تنها حاتم طایی تمام ماسوا بر درگهم سائل اگر نام مرا خواهی اباالقربه؛ اباالغوث و ابوفاضل من صاحب‌عنوانم؛ من فاتح میدانم تحت امر سلطانم؛ باب حاجت ناسم وارث علی هستم؛ ای قوم! من عبّاسم منم شوکت ثارالله منم جلوه‌ای از هیبت ثارالله امیرجان‌نثارانم منم یار قدر قدرت ثارالله به دشت کربلا امروز خدا آمده در هیبت ثارالله منم شیر نر حیدر امیر لشکر حضرت ثارالله دستان خدا، دستم؛ نذر خیمه‌ها هستم اسلام، حسین است و من باب حسین هستم منم ذکر لب قائم منم بر کشور دلاوری حاکم منم ملازم زینب عموی اکبر و عبدالله و قاسم امام با وفایانم اثر در من ندارد لومة اللائم مجیر مستجارانم منم ساقی؛ منم قمر بنی‌هاشم من ظهر الولا هستم؛ حامل اللوا هستم در روز قیامت هم رشک شهدا هستم

شور - سلام ای صورت زیبای روی خاک افتاده سلام ای دست‌داده؛ چشم‌داده؛ آبروداده بگو از لحظه‌ی با خیل دشمن روبرو بودن بگو از قول‌دادن؛ از رسیدن؛ از عمو بودن تو که با تشنگی، چشمای یه‌دنیارو ترکردی تو که با گریه، دریارو به ما نزدیک‌تر کردی زمان، لبریز از بغضت؛ زمین، سیراب از خونت چه تابی می‌خوره روو نیزه، گیسوی پریشونت چی گفتی به فرات، این رود ناآروم بی‌جریان چی دیدی تووی قاب دست کم‌جونت، برادرجان!؟ چه خونی به دل این طفل‌های بی‌زبون کردن تورو می‌خواستن؛ واسه همین، مشکو نشون‌کردن صدا افتاد؛ دست افتاد؛ مشک افتاد؛ علم افتاد یکی با قدّ خم، پاشد؛ یکی با قدّ خم، افتاد پناه خیمه‌های تشنه‌‌رو قطع‌الیمین کردن همونا که علی رو سال‌ها خونه‌نشین کردن