شهادت امام جعفر صادق (ع) 1402 - مهدی میرداماد

بازم یه کوچه و بازم یه خونه و/بازم یه عده بی حیا با تازیونه و/سر زده اومدن، لگد به در زدن/باز بی اجازه وارد یه خونه ای شدن/کجای دنیا یه پیرمرد و با دست بسته روی خاکا می کشونن/کجای دنیا کدوم جهنم، هیزم میارن و بهشت و می سوزنن/کجای دنیا یه عده نامرد دست یه مرد و جلوی زنش می بندن/کجای دنیا وقتی می بینن یه پیرمردی بی عصاست بهش می خندن/ای وای از این غریبی، ای وای از این غریبی/بازم یه کوچه و بازم یه خونه و/بازم یه عده بی حیا با تازیونه و/به یاد چادر خاکی مادرش/زمزمه می کرد زیر لب با چشمای ترش/کجایی مادر، دلم گرفته بازم یه کوچه و غروب غم گرفته/صورت نیلی، صدای سیلی، یه عمره خواب راحتو ازم گرفته/هی پشت مرکب، خوردم زمینو بلند شدم ولی بازم افتادم از پا/به دست و بازوم، به چشم و ابروم، هر تازیانه ای که خورد گفتم یا زهرا/بازم یه بی پناه، یه شاه بی سپاه/مثل همیشه روضمون رسید به قتلگاه/کجاس پیکرش، چی اومده سرش/دیگه نگم تو قتلگاه چی دیده خواهرش/ای داد و بیداد از مرکب افتاد/این بی حیا کیه سرش میکشه فریاد/وای از زمونه دل پریشونه/یه خواهری با دل خون روضه میخونه/او می دوید و من می دویدم، تا قتلگاه خودم رو با زانو کشیدم/او می برید و من می بریدم، نگم تو قتلگاه چه حرفایی شنیدم

قسم به غربت خاکی که فوق تفسیر است/هوای شعر برای بقیع دلگیر است/چگونه شعر بگوید دلی که میگیرد/الا بقیع چرا شاعرت نمی میرد/بقیع سامره و کربلا و مشهد نیست/در این سراب خبری از رواق و گنبد نیست/بقیع مثل نجف نیست تا که مهمانش/به راحتی بنشیند میان ایوانش/ولی بقیع بهشتیست با چهار مزار/بقیع مژده سالیست با چهار بهار/چهار مظهر غربت چهار تن مظلوم/چهار قبر غریب از چهارده معصوم/فقط میان بقیع است این قرار تمام/به یک سلام شوی زائر چهار امام/ولی نه آه دلم نا تمام مانده هنوز/به سینه حسرت عرض سلام مانده هنوز/سلام از عمق دل دیده ای که پر ابر است/به مادری که بدون حرم نه بی قبر است/اگر سلام تو آتش به سینه ات افروخت/از آن دریست که روزی میان آتش سوخت/ز هرم شعله در یاس را که پژمردند/در آن هجوم علی را به ریسمان بردند

ز هرم شعله در یاس را که پژمردند/در آن هجوم علی را به ریسمان بردند/میان تلخی آن صحنه غبار آلود/شکست قامت مرد و مدینه شاهد بود/از آن غروب غم انگیز چند سال گذشت/که باز خاطره کوچه از خیال گذشت/مدینه همدم اندوه دودمان علیست/و باز شاهد مردی ز خاندان علیست/که باز آمده آتش در آستانه ی او/هزار شکر که محسن نداشت خانه ی او/رسیده اند که از باغ لاله را ببرند/امام صادق هفتاد ساله را ببرند/تصورش چقدر سخت می شود ای وای/بزرگ طایفه در کوچه می دود ای وای/کسی نگفت مگر پیر مرد بردن داشت/تن نحیف مگر تازیانه خوردن داشت/میان گریه آرام او بلند نخند/به دست بی رمقش لااقل طناب نبند/میان سینه او روضه مدینه به پاست/طنین روضه اش از وای مادرش پیداست/عزیز فاطمه را بی اراده می بردند/همه سواره و او را پیاده می بردند

تو هرم آتیش نفس ندارم/آروم نمیشه قلب زارم/مرهم به زخم دلم میذارم/نوای مادر مادر دارم/این آتیشی که دوباره برپاست/همون آتیش خونه ی مولاست/دوباره داغ پهلوی زهراست/انا بن اعراق الثری/منم غریب کوچه ها/انا بن زهرا/پای برهنه رو خاک دویدم/جلوچشام حیدر رو دیدم/خدا میدونه که چی کشیدم/به مادرم طعنه می شنیدم/بجای اینکه عبا بپوشم/بار مصیبت بود روی دوشم/میرم که جام بلا بنوشم/می خونم اما بی صدا/میگم میون کوچه ها/انا بن زهرا/ حرمت نذاشتن به سن و ساله م/به اشک و آه و سوز و ناله م/با اینکه امشب خرابه حالم/روضه خون داغ گودالم/یه مرد زخمی، یه مرد خسته/از اینهمه غم، دلش شکسته/قاتل به روی سینه ش نشسته/سرش که شد از تن جدا/صلی الله علی الباکین علی الحسین