شب دوم رمضان 1403 - محمود کریمی

مناجات - با غل‌و‌زنجیر دور دست‌و‌پام آخرش هرطوری‌که بود، اومدم هیچ‌کسی جز تو، محلّم نمی‌داد تا تعارفم زدی، زود اومدم حالا که من اومدم، خودت بگو روسیاه با چشم گریون نمی‌خوای؟ خیلی وقته پشت در، معطّلم درو وا کن خدا؛ مهمون نمی‌خوای؟ واسه جبران بدی‌هام اومدم لااقل بهم یه‌ راه‌حل بده خوب می‌دونی که علی رو دوست دارم جان مولا به منم، محل بده معصیّت، حسّ خوبی بهم نداد حال خوب سحرو ازم گرفت بغلم کن؛ منو تحویلم بگیر آخه قهر تا کی خدا؟! دلم گرفت برا عاقبت‌به‌خیرشدن باید از همه غیر خودت، فرار کنم اگه امشب منو عفوم نکنی با شب اوّل قبر، چیکار کنم؟ یه‌کاری کن که شب اوّل قبر روو لبم ذکر «خدا خدا» بیاد قسمت میدم، منو تنها نذار زود خبر بده، امام رضا بیاد بیا امشبو به‌جای غضبت مهربونیتو بهم نشون بده آی اونی‌که به بدا، امون میدی یه‌باره دیگه بهم امون بده تو‌ بزرگی؛ پس بزرگی‌کن برام جلو خوبات، بدیمو وجب نکن جونمو بگیر ولی جون حسین با عقوبتت منو ادب نکن تورو به جون اونی قسم دادم که توو گودالم تورو صدا میزد قربونش برم نه واسه‌ی خودش واسه خاطر ما دست‌وپا میزد

مناجات - بر نفس خود دچارم؛ یابن الحسن، اغثنی عبدی خراب‌کارم؛ یابن الحسن، اغثنی در غفلت از قیامت با شعله‌ی جهالت آتش گرفته بارم؛ یابن الحسن، اغثنی تاریک و روسیاهم؛ افتاده قعر چاهم ای شمس روزگارم! یابن الحسن، اغثنی جز رحمت نگاهت، جز گرمی پناهت آرامشی ندارم؛ یابن الحسن، اغثنی ای ذوالکرم میایی، بالاسرم میایی هنگام احتضارم؛ یابن الحسن، اغثنی مانند والدینم گریه‌کن حسینم این است اعتبارم؛ یابن الحسن، اغثنی عقده‌گشایی‌ام کن؛ کرب‌وبلایی‌ام کن دلتنگ آن دیارم؛ یابن الحسن، اغثنی

روضه - یک یاعلی بگو و به‌همراه من بیا می‌بردمت به خیمه اگر بود اکبرم تو سر نهاده‌ای دم‌آخر به سینه‌ام من را بگو که شمر، نهد پا به حنجرم ای نازنین برادرم! خفته به خون برابرم خیز زجا؛ بکن نظر، قدّ خمیده‌ی مرا آب نمی‌خورد دگر، سکینه گر کند نظر مشک دریده‌ی تو و رنگ پریده‌ی مرا جامه‌ی صبر می‌درد، زینب اگر که بنگرد دست بریده‌ی تو و رنگ پریده‌ی مرا زود بود که دشمنان، زنند بر سر سنان رأس بریده‌ی تو و رأس بریده‌ی مرا