ولادت امام محمد تقی (ع) مجید بنی فاطمه، 1400

نسیمی از سر زلفت بهار دنیا شد/تو آمدی و امیدی به عشق پیدا شد/تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش/زمین برای همیشه پر از مسیحا شد/درست مثل زمان تولد زهرا/مدینه مثل زمین های مکه زیبا شد/هزار حظ منزه به دیده اش آمد/همین که چشم ستاره به روی تو وا شد/وَ آسمان اگر امروز این همه بالاست/به پای قامت طوبایی شما پا شد/صدای پای کریمانه ی تو می آید/دلم به پشت در خانه ی تو می آید

تو نور عشقی و حق آفتابتان کرده است/دعای سبزی و حق مستجابتان کرده است/میانِ خیل هزاران هزار بخشنده/برای جود خودش انتخابتان کرده است/حساب کردم و دیدم چهارده قرن است/مرا پیاله به دست شرابتان کرده است/تو را سرشته و ادغام کرده با قرآن/تو را نوشته و حالا کتابتان کرده است/قسم به کعبه برای شفاعت فرداست/اگر جواد الائمه خطابتان کرده است/خدا سرشته تو را ، تا که مثل نور کند/کریمی اش به کریمی تو ظهور کند

مسیح سبز نفس های تو حیاتم داد/شعاع نور ضریحت به جاده ام افتاد/برای آن که خدا حاجت مرا بدهد/مرا نوشت مرید و تو را نوشت مراد/چگونه لطف نداری به این اسیری که/غلام حلقه به گوش تو بوده مادر زاد/صدای اول عشق و صدای آخر عشق/تمام عشقی و ای عشق خانه ات آباد/رسیده است به روی مهت سلام رضا/علی اکبر در خانه ی امام رضا

تو آمدی پی اکرام و هم نشینی مان/جواب عاطفه باشی به مستکینی مان/تو آمدی ز طبق های آسمان پایین/و کردی از پی چشمانتان زمینی مان/چگونه دست توسل نیاورم آقا/تو آمدی که همیشه گدا ببینی مان/تویی تو ما حصل چله ی توسل ها/تویی شراب طهورای اربعینی مان/تویی که حق خدایی به گردنم داری/تو آفریده شدی تا بیافرینی مان/تو را جواد و مرا آفریده ات کردند/قتیل آن دو کمان کشیده ات کردند

چه شود ز راه وفا اگر نظری به جانب ما کنی/که به کیمیای نظر مگر ، مس قلب تیره طلا کنی/یمن از عقیق تو آیتی/چمن از رخ تو روایتی/شکر از لب تو حکایتی/لب اگر چو غنچه تو وا کنی/بنما ز لب تو تکلمی/بنما چو غنچه تبسمی/به تکلمی و تبسمی/همه دردها تو دوا کنی/تو شه سریر ولایتی/تو مه منیر هدایتی/چه شود گهی به عنایتی/نظری به سوی گدا کنی/خم زلف او چه شکر‌شکن/به مثال نقره‌ی فام‌تن/سپری به کتف و کفن به تن/به چه قامتی و قیامتی/تو مراد من ، تو نجات من/تو ممات من، به حیات من/چه زیان کنم، چه ضرر کنم/تو برآوری و عطا کنی/نرسد اگر به علی کسی/به کجا رسد به کجا رود/به خدا قسم که اگر کسی/به علی رسد به خدا رسد/علی علی علی

بود در محفل ارباب نظر/نقل شیرین تری؛ از نقل و شکر/می‌شمردند یکایک؛ چو گهر/مدحت صاحب شمشیر دو سر/که بشر میشود این گونه مگر؟!/ها علی بشر کیف بشر/بنگر عجب تیغ افکند/استاد جنگ آور علی/بر قلب دشمن میزند/تنها و بی یاور علی/سر میزند پا میزند/ چون شیر غران می شود/هر ضربه کاری می شود/دشمن فراری می شود/هرگز نزد از پشت سر/تیغی به نامردی علی/علی علی علی علی