ولادت حضرت فاطمه (س) حسن خلج، سال 1401

شنیده می شود از آسمان صدایی که/کشیده شعر مرا باز هم به جایی که/نبود هیچ کسی جز خدا،خدایی که/نوشت نام تو را ،نام آشنایی که/پس از نوشتن آن آسمان تبسم کرد/و از شنیدنش افلاک دست و پا گم کرد/نوشت فاطمه، شاعر زبانش الکن شد/نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد/نوشت فاطمه تکلیف نور روشن شد/دلیل خلق زمین و زمان معین شد/ نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته است/غزل قصیده ی نابی که در ازل گفته است/ نوشت فاطمه تعریف دیگری دارد/ز درک خاک مقام فراتری دارد/ خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد/درون خانه بهشت معطری دارد/ پدر همیشه کنارت حضور گرمی داشت/برای وصف تو از عرش واژه بر می داشت/ چرا که روی زمین واژه ی وزینی نیست/به شأن وصف تو اوصاف اینچنینی نیست/ و جای صحبت این شاعر زمینی نیست/و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست/ خدا فراتر از این واژه ها کشیده تو را/گمان کنم که تو را، اصلا آفریده تو را/ که گرد چادر تو آسمان طواف کند/و زیر سایه ی آن کعبه اعتکاف کند/ ملک ببیند وآنگاه اعتراف کند/که این شکوه جهان را پر از عفاف کند/ کتاب زندگی ات را مرور باید کرد/مرور کوثر و تطهیر و نور باید کرد

زمین بدون تو گم می‌کند بهارش را/گرفته است جهان از تو اعتبارش را/خدا بخاطر تو آفرید عالم را/سپس سپرد به دست تو اختیارش را/پرده ز رازی گشود خالق اکبر/گفت به احمد نیافریدم افلاک را/جز که برای تو ای رسول مظفر/آمد این ندا که خلق نکردم ذات تو را/جز برای حیدر صفدر/هم که نیاوردم تو را و علی را/الا بر فاطمه بتول مطهر/برای آدمیان جا نمانده وقتی که/احاطه کرده هزاران ملک مزارش را/هر آنکه نوکری نوکران او را کرد/به قول اهل خرد بسته است بارش را/به فرض کل درختان قلم شوند، قلم/چگونه وصف کند حسن بی‌شمارش را/تورا زدند و علی مانده بود در آن بین/چگونه حفظ کند بغض ذوالفقارش را/علی که دید ولی کاش بعد از این دیگر/میان شعله نبیند کسی نگارش را

گفتند که محور وجودی، زهرا/عالم به همه غیب و شهودی، زهرا/گفتند هزار نکته و درماندند/از اینکه بگویند که بودی، زهرا/از مجد و شکوه بی‌حسابت فرمود/از عاطفه‌های ‌مستجابت فرمود/برداشت خدا عذاب را از شیعه‌/آن روز که فاطمه خطابت فرمود

گفتم چگونه از همه بهتر بخوانمش/آمد ندا حبیبه‌ی داور بخوانمش/دیدم رسول ام ابیهاش گفته است/گفتم کم است دخت پیمبر بخوانمش/دیدم تویی هر آینه آیینه‌ی علی/گفتم عجب بجاست که حیدر بخوانمش/دیدم قیامت است در خانه‌ی شما/گفتم رواست بانوی محشر بخوانمت/گفتم مفصل است سخن مجملش کنم/جبرئیل گفت سوره‌ی کوثر بخوانمت/ای مادر حسین و حسن ام زینبین/من هم اجازه هست که مادر بخوانمت/ما را ز ما بگیر و خودت را به ما بده/مادر برات یک سفر کربلا بد

ای تشنه کام کشته میان دو نهر آب/فریاد و زجه شد فوران دو نهر آب/از غصه آب شد دل و جان دو نهر آب/این جمله ماند ورد زبان دو نهر آب/شرمنده‌ی لب تو منم ای امام من/ای خاک بر سرم که شده آب نام من/آن فرقه‌ای که قافیه را سخت باختند/بستند راه آب و دلت را گداختند/با آنکه ای غریب شما را شناختند/شمشیرها به کینه‌ی دیرینه آختند/گفتند خارجی و چو بیگانه کشتنت/ای آشنای من چه غریبانه کشتنت