شهادت حضرت فاطمه (س) حسن خلج، سال 1402 شب اول فاطمیه اول

یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان/وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان/دل آزرده ما را به نسیمی بنواز/یعنی آن جان ز تن رفته به تن بازرسان/ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند/یار مه روی مرا نیز به من بازرسان/سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات/بشنو ای پیک خبر را و سخن بازرسان

این جمعه بیا به فکر مادر باشیم/در فکر عزای یاس پرپر باشیم/این جمعه بیا همراه دل عزیز زهرا مهدی/این هفته به یاد پهلو و در باشیم/آخر گرفت دامن ما را بلای در/وقتی بلند شد به چه وضعی صدای در/حرمت نگه نداشت به مادر زیاد خورد/شلاق های رد شده از لا به لای در

دود بود و دود بود و دود بود/گل میان آتش نمرود بود/شعله می پیچید بر گرد بهار/خون دل می خورد تیغ ذوالفقار/شعله تا از داغ غربت سرخ شد/میخ کم کم از خجالت سرخ شد/گفت با در رحم کن سویش مرو/غنچه دارد، سوی پهلویش مرو/روز، رنگ تیره ی شب را گرفت/مجتبی چشمان زینب را گرفت

ای روزگار چند صباحی به کام باش/بر زخم ما به جای نمک التیام باش/جمعی رسید ز دارالنّفاق شهر/روح الامین مراقب دارالسّلام باش/فریاد بی طهارت نامحترم خموش/پشت در است طاهره با احترام باش/این هیزم از کدام جهنم رسیده است/ای در مسوز در حق مستدام باش/اینجا “خلیله” است که در بین شعله هاست/یا نار بهر فاطمه “برداً سلام” باش/ای آهنی که کوره ی هیزم چشیده ای/دور از محل بوسه ی خیرالانام باش/وجود خون خدا را به شیر خود پرورد/زهرا کیست بزرگ کرب و بلا طفل خردسالش بود/تا کاروان غم زدگان عزم شام کرد/گردون جفای ناقص خود را تمام کرد/آه از دمی که راس برادر به نوک نی/آمد به سوی محمل زینب سلام کرد