َشب سوم فاطمیه اول، مهدی رسولی

کوه بودم، بلند و باعظمت/روی دامان دشت جایم بود/قد کشیدم ز خاک تا افلاک/ابرها، فرش زیر پایم بود/شب که چشم ستاره روشن بود/نور مهتاب، دل ز من می‌برد/صبح، چون آفتاب سر می‌زد/اولین پرتوش به من می‌خورد/دفتر وحی حق که روز به روز/جلوه‌اش سبز و سبزتر بادا/در بیان شکوه من، دارد/آی? «والجبال اوتادا»/سینه‌ام را اگر که بشکافند/لعل و الماس دیدنی دارم/از گذشت زمان و «دحو الارض»/خاطراتی شنیدنی دارم.../صبح یک روز چشم وا کردم/ضرب? تیشه بود گوش خراش/تخته سنگی شدم جدا از کوه/اوفتادم به دست سنگ تراش/پتک سنگین و تیش? پولاد/سهم من از تمام هستی شد/حکم تقدیر و سرنوشت این بود/نام من «آسیای دستی» شد/گرچه از بازگشت خویش به کوه/پس از آن روزگار نهی شدم/این سعادت ولی نصیبم شد/که جهیز عروس وحی شدم/گوش? خانه‌ای مرا بردند/که حضور بهشت آن‌جا بود/بهترین سرپناه روی زمین/بهترین سرنوشت آن‌جا بود/دستی از جنس یاس و نیلوفر/شد در آن خانه آسیاگردان/گرچه سنگم، ولی دلم می‌خواست/جان او را شوم بلاگردان/هر زمان گرد خویش چرخیدم/می‌شنیدم تلاوت قرآن/روح سنگین و سخت من کم‌کم/تازه شد از طراوت قرآن/راز خوش‌بختی مرا چه کسی/جز خداوند دادگر داند/کی گمان داشتم مرا روزی/جبرئیل امین بگرداند/به مقامی رسیده‌ام که چنین/بوسه‌گاه فرشتگان شده‌ام/مثل رکن و مقام کعبه عزیز/در نگاه فرشتگان شده‌ام/بارها شد که با خودم گفتم:/ای که داری به کار نان دستی!/کاش هرگز ز خاطرت نرود/وام‌دار چه خانه‌ای هستی؟/خان? آسمانی خورشید/خان? روشن ستاره و ماه/خان? وحی، خان? قرآن/خان? «انّما یُریدُ الله»/از همین خانه تا ابد جاری‌ست/چشم? فیض، چشم? احسان/سایبانِ معطّرِ این جاست/سور? «هل أتی علی الانسان»/آسیابم ولی یقین دارم/که پناهنده‌ام به سای? نور/سرنوشت مرا دگرگون کرد/اشک زهرا و ذکر آی? نور/

یاس یاسین که با دعای پدر/آی? نور بود تن‌پوشش/داشت دستی به دست? دستاس/دست دیگر گلی در آغوشش/در محیطی که هر وجب خاکش/فخر بر آفتاب و ماه کند/آرزو می‌کنم که گاه به من/دختر کوچکی نگاه کند/گرچه از بازتاب گردش من/نان این خانه برقرار شده‌ست/شرمسارم از این‌که می‌بینم/دست زهرا جریحه‌دار شده‌ست/رفت خورشید وحی و آمد شب/سر نزد از ستاره سوسویی/صبح از کوچ?‌ بنی‌هاشم/شد بلند آتش و هیاهویی/تا بدانم چه اتّفاق افتاد/تا ببینم هر آنچه بوده درست/دل به دریا زدم به خود گفتم:/«چشم‌ها را دوباره باید شست»/دیدم آن روز صبح منظره‌ای/که به خود مثل بید لرزیدم/آتشم زد شرار دل وقتی/شعله‌ها را به چشم خود دیدم/در همان آستانه‌ای کز عرش/قدسیان را به آن نظرها بود/اشک چشم ستارگان می‌ریخت/بین دیوار و در خبرها بود/من به حسرت نگاه می‌کردم/باغ گل را میان آتش و دود/جز خدا هیچ‌کس نمی‌داند/که چه آمد به روز یاس کبود/با همان دست عافیت‌پرور/که پرستاری پدر می‌کرد/از امام زمان خود یاری/در هیاهوی پشت در می‌کرد/هیزم آوردن، آتش افروزی/سهم هر رهگذر نبود ای کاش/خبر ناشنیده بسیار است/خبر میخ در نبود ای کاش/دست خورشید را که می‌بستند/شرح این ماجرا کبابم کرد/آنچه پشت در اتّفاق افتاد/سنگم امّا ز غصّه آبم کرد/جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد/آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد/گریه‌ها می‌کرد تا اُمّت شود بیدار... حیف/از صدای گریه‌اش اُمّت فقط بی‌خواب شد//پشت در آمد بگوید، گوش عالم بشنود/ارث دریا بود آنچه قسمت مرداب شد.../ما نمی‌دانیم، «نَعلُ السیف» می‌داند چرا/«مرتضایم را نبر» «فضه مرا دریاب» شد.../

حتی اگر که حق حتی اگر که نور/چشمی نبیندش محروم میشود/حتی اگر امام حتی اگر علی/امت جفا کند مظلوم میشود/علی آری علی حتی علی تنهاست بی مردم/ولی در خواب گمراهی بماند بی علی مردم/ای نهضت بیداری یا فاطمه الزهرا/در بطن زمان جاری یا فاطمه الزهرا/هر چند به تنهایی یا فاطمه الزهرا/تو امت مولایی یا فاطمه الزهرا/یا فاطمه الزهرا یا فاطمه الزهرا/****میزان اگر علیست تحت ولایتش/دنیا و آخرت آباد میشود/مولا اگر که اوست هرکس که با علیست/از بند هرچه هست آزاد میشود/اگر دستان مردم بود نمیشد دست او بسته/اگر پهلو اگر بازو ولی زهرا نشد خسته/ای قله ی حق خواهی یا فاطمه الزهرا/تو دست یداللهی یا فاطمه الزهرا/ای خطبه ی طوفانی یا فاطمه الزهرا/حق هستی و میمانی یا فاطمه الزهرا/یا فاطمه الزهرا یا فاطمه الزهرا/

تو کوثری، تو چشمه ای، تو مثل رودی/از دامن خورشید ما، تهمت زدودی/یعنی که گفتم ابتر است اما چنین نیست/انگشتر پیغمبر ما بی نگین نیست/اکنون خدا را شکر بی کوثر نماندیم/این انقلاب ماست ما ابتر نماندیم/امروز در بیروت روح تازه داریم/در غزه از روح حماس آوازه داریم/اینک برای فتح و پیروی شتاب است/این بانگ نسل سوم این انقلاب است/گر صد حرامی صد خطر در پیش داریم/حکم جلودار است سر در پیش داریم/

اخت الوقار بنت الادب ، زینب مدد