شهادت امام محمد باقر (ع) احمد واعظی 1401

از لحظه ای که روح دمیدند در گلم/روی تو نقش بست در آیینه ی دلم/با سیل اشک رخت به دریا کشیده ام/یارب مباد موج رساند به ساحلم/خشکیده نخل طاعتم از آتش گناه/جز میوه ی محبّت تو نیست حاصلم

غنچه بودم که گلابم کردند/چون دل عمه کبابم کردند/از عطش گر چه پر آذر بودم/باز یاد علی اصغر بودم/ساقی قافله ما جان داد/تن بی دست روی خاک افتاد/یک نفر و بود و حمایت می کرد/لطف بی حد و نهایت می کرد/روح امید همه حاصل ما/عمه این سنگ صبور دل ما

من باقرالعلوم پیغمبرم/از نسل زهرا گل حیدرم/از کودکی قلب من خون شده/می سوزد از داغ غم پیکرم/هنوز یادمه که هر خیمه ای غرق شور و نوا بود/هنوز یادمه پر از درد و غم هر طرف کربلا بود/هنوز یادمه که از تشنگی کنج هر لب ترک خورد/هنوز یادمه که حتی عقیله ز دشمن کتک خورد/غمگین و غمگین و افسرده ام/از جور پاییز پژمرده ام/بر گردن من رد سلسله ست/بر شانه کوه بلا برده ام/هنوز یادمه از آن لحظه ای که عمو تشنه جان داد/هنوز یادمه دو دست علمدار ما از تن افتاد/هنوز یادمه به دنبال طفلان زهرا دویدند/هنوز یادمه که از گوشها گوشواره کشیدند

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی/که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی/ای عزیز من ای حبیب من/مرهم دردم تو طبیب من/ای آقای حبیب من/ابی عبدالله/ای بهار آرزویم ای بهشت با صفایم/از همون لحظه اول تا به آخر با شمایم/به خدا که خیلی وقته به غم تو مبتلایم/تو امی کربلایی من اسیر کربلایم/ای صفابخش امن یجیب من/کربلایت را کن نصیب من/ای آقای غریب من