شهادت امام محمد تقی (ع) 1401 حسن خلج

زهرش اثر کرد و گرفت از تو توان را/طوری که حتی تار دیدی این و آن را/در گوشه ی حجره به خود پیچیدی از درد/یعنی چشیدی درد تلخ استخوان را/مثل عمو جانت حسن آزار دیدی/از بس شنیدی از خودی زخم زبان را/این زن که دست جعده را از پشت بسته/جاری نمود اشک زمین و آسمان را/از او تقاضای دو قطره آب کردی/وقتی تماشا کرد خشکی دهان را/در پیش چشمت آب ها را بر زمین ریخت/سوزاند قلب مادری قامت کمان را

ماهی ولی به چشم همه رو نمی شوی/عطری ولی روانه به هر سو نمی شوی/جایی نه گفته اند نه اینکه نوشته اند/آقای بندگان سیه رو نمی شوی/از کودکی به فکر تقاس مدینه ای/تو بی خیال قص? پهلو نمی شوی

در وجود تو جود را دیدم/جلوه های سجود را دیدم/تشنه بودم تو را صدا زدم و/مهربانی رود را دیدم/دست هایت سخاوت محض است/با تو الطاف زود را دیدم/آسمان را نگاه کردم و بعد/پیش پایت قعود را دیدم/ای شما قبله گاه جان همه/یا جواد الائمه ادرکنی/آهوی روسیاه و گرفتار آمده/یابن الرضا تو ضامن آهو نمی شوی/جایی نگفته اند نه جایی نوشته اند/آقای بندگان سیه رو نمی شوی