شهادت امام جعفر صادق (ع) 1402 - سید مهدی میرداماد

قسم به غربت خاکی که فوق تفسیر است/هوای شعر برای بقیع دلگیر است/چگونه شعر بگوید دلی که میگیرد/الا بقیع چرا شاعرت نمی میرد/بقیع سامره و کربلا و مشهد نیست/در این سراب خبری از رواق و گنبد نیست/بقیع مثل نجف نیست تا که مهمانش/به راحتی بنشیند میان ایوانش/ولی بقیع بهشتیست با چهار مزار/بقیع مژده سالیست با چهار بهار/چهار مظهر غربت چهار تن مظلوم/چهار قبر غریب از چهارده معصوم/فقط میان بقیع است این قرار تمام/به یک سلام شوی زائر چهار امام

غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود/غریب شهرِ خودش نه ، غریب عالم بود/چقدر روضه ی کرب و بلا به پا می داشت/به روی سر در خانه همیشه پرچم بود/اگر چه زخک جگر تازه می شد اما باز/برای داغ دلش روضه مثل مرهم بود/همیشه در وسط کوچه بنی هاشم/پر از تلاطم اشک و مصیبت و غم بود/شبی که در تب آتش ؛ بهشت او می سوختشکسته قامت و آشفته حال و در هم بود/شتاب مرکب و آقای قد خمیده ی ما/میان کوچه زمین خوردنش مسلّم بود/کبود زخم طناب و اسارت و غربت/چقدر در نظرش کربلا مجسم بود/خلاصه لحظه ی آخر ، زمان تدفینش/بساط غسل و بساط کفن فراهم بود/در آن زمان به خدا هر دلی پریشانه/شهید بی کفن وادی محرم بود

یکی قطره ترین قطره مثه من/یکی دریا ترین دریا مثه من/یکی نوکر ترین نوکر مثه من/یکی اقا ترین اقا مثه تو/هستم اسیر تو از دنیا آزادم/من سر بلندم چون پای تو افتادم/من آبرومند از دست علمدارم/این رزق اشکم رو از فاطمه دارم/بگو به مادرت من و دعا کنه/روز قیامتم بیاد من و سوا کنه/برا یه بار منم پسر صدا کنه