شب چهارم ماه مبارک رمضان 1402 - مهدی رسولی

عطا کردی خطا کردم، خطا کردم عطا کردی /وفا کردی جفا کردم، جفا کردم وفا کردی /من از تو قهر کردم تو پیام آشتی دادی /کرم کردی دوباره این فراری را صدا کردی /الهی، الهی، الهی، نگاهی، نگاهی، نگاهی /تو بی‌ شرمی ز من دیدی و بر رویم نیاوردی /ز عبد بی‌حیای خود حیا کـردی حیا کردی/من بیچاره از غفلت دویدم جانب شیطان /تو از رحمت مرا با دوستانت آشنا کردی /تو بخشیدی گناهم را؛ خریدی اشک و آهم را /تو زخمم را شفا دادی تو دردم را دوا کردی /من از خود آبرو بردم، تو بر من آبرو دادی/من از غفلت چه ها کردم، تو از رحمت چه ها کردی /من از فرمان تو کردم تمّرد، بارمعبودا! /تو حاجات مرا بر لب نیاورده روا کردی/اگر میخواستی در آتش قهرت بسوزانی /چرا این رو سیه را زائر کرب و بلا کردی /دوباره دلتنگی، دوباره حسرت،‌ دوباره آه/دوباره بی تابی، دوباره ...../?

کوچه های مدینه و بوی/زخم های تنی که می آید/چشم های سپید یعقوب و/بوی پیراهنی که می آید/مرد سجّاده ای که درک نکرد/هیچ کس آیه ی مقامش را/در هیاهوی شهر کوفه نداد/هیچ کس پاسخ سلامش را/تا عزاداریش شروع شود/دیدن شیرخواره ای کافی ست/تا صدایش به گوش ما برسد/دیدن گوشواره ای کافی ست/وقت افطار کردنش هر شب/تا که چشمش به آب می افتاد/تشنگی ضریح لب هایش/یاد طفل رباب می افتاد/من نمی دانم این که خاکستر/چه به روز سر امام آورد/زیر زنجیر، پیکر زردش/معجزه بود اگر دوام آورد/تا که این مرد قافله زنده ستحرف از طفل کاروان نزنید/پیش این مرد گریه، جانِ حسین/حرفی از چوب خیزران نزنید/شاعر: علی اکبر لطیفیان/