شب هفتم ماه رمضان 1402 - محمود کریمی

مناجات - ?از دست فراقت، گله دارم؛ گله دارم هر روز همین مسأله دارم؛ گله دارم جامانده‌ترین لاله‌ی باغ شهدایم دلتنگی صد قافله دارم؛ گله دارم من داغ برادر به جگر دارم و سوزم زین غم که از او فاصله دارم؛ گله دارم بی کرب‌وبلا هیچ‌ دم آرام نگیرم آقا! دل کم‌حوصله دارم؛ گله دارم از این‌که به پشت تو نخواندیم نمازی وقتی‌که به لب، نافله دارم؛ گله دارم ما هرچه که خواندیم فقط بارش زهراست گاهی‌که خیال صله دارم؛ گله دارم یک‌ نامه نشد تا که برایت بنویسم صدها ورق باطله دارم؛ گله دارم عمری‌ست که با دیدن هر کودک در خواب من پرسشی از حرمله دارم؛ گله دارم گیرم که زدی تیر، چرا خنده نمودی؟! صد زخم از آن هلهله دارم؛ گله دارم

روضه - ?رفت میدان؛ ماند در گهواره بوی کودکش ماند مادر با خیال گفتگوی کودکش حرمله، سوز عطش، تیر سه‌شعبه، آفتاب لشگری بی‌رحم بوده روبروی کودکش او دعا می‌کرد برگردد بلا سمت خودش تیر امّا تندتر می‌رفت سوی کودکش واژه‌ها را گشت؛ امّا تیر هم پیدا نکرد معنی نازک‌تری را از گلوی کودکش تیر از خون گلوی او، سه‌جرعه نوش کرد آسمان نوشید مشتی از سبوی کودکش سرنوشت عالم هستی به مویی بند بود به گلوی زخمی بسته به موی کودکش آب شد مردش؛ چرا که در جواب تشنه‌اش خاک را با پشت دستش، ریخت روی کودکش طفل خود را در میان قلب بابا دفن کرد ماند خاک کربلا در آرزوی کودکش بیشتر دلواپس آقای در گودال بود بود گرچه نیزه‌ای در جستجوی کودکش

مناجات - من که به لطف تو مدیونم؛ مدیونم؛ مدیونم ببین حالم بده گریونم؛ گریونم؛ گریونم روز و شبم به تو محتاجم؛ محتاجم؛ محتاجم بدم خودم اینو می‌دونم؛ می‌دونم؛ می‌دونم خدای منی؛ من عبد نالایقتم من عبد نالایقتم خودت می‌دونی، خدایا من عاشقتم خدایا من عاشقتم خدا منو دریاب من از فراق تو دل‌گیرم؛ دل‌گیرم؛ دل‌گیرم همه‌ش بهونتو می‌گیرم؛ می‌گیرم؛ می‌گیرم پناه من تویی یا الله؛ یا الله؛ یا الله جوابمو ندی می‌میرم؛ می‌میرم؛ می‌میرم یه موقع اگه گناه ازم سر می‌زنه گناه ازم سر می‌زنه ولی به حسین، دلم برات پر می‌زنه دلم برات پر می‌زنه خدا منو دریاب توو خیمه‌ها یکی بی‌تابه؛ بی‌تابه؛ بی‌تابه توو گهواره یکی بی‌خوابه؛ بی‌خوابه؛ بی‌خوابه توو علقمه یکی گریونه؛ گریونه؛ گریونه مشک عمو دیگه بی‌آبه؛ بی‌آبه؛ بی‌آبه رباب می‌دونه چشم‌انتظاری چه بده چشم‌انتظاری چه بده بدون عمو، آقا به خیمه اومده آقا به خیمه اومده وای علی لای لای اشک همه مثه بارونه؛ بارونه؛ بارونه وقتی علی تووی میدونه؛ میدونه؛ میدونه پدر به سرخی قنداقه؛ قنداقه؛ قنداقه شبیه آینه حیرونه؛ حیرونه؛ حیرونه کی اشک می‌ریزه که بوی بارون اومده که بوی بارون اومده دیگه آخرین علی به میدون اومده علی به میدون اومده وای علی لای لای چشم فرشته‌ها خون‌باره؛ خون‌باره؛ خون‌باره برای مادر بیچاره؛ بیچاره؛ بیچاره رو نیزه‌ها دیگه سیرابه؛ سیرابه؛ سیرابه نگین تشنه‌ی گهواره؛ گهواره؛ گهواره تویی با دلی که با خدا هم‌نفسه که با خدا هم‌نفسه برو که برات تموم دنیا قفسه تموم دنیا قفسه وای علی لای لای