شهادت امام جعفر صادق (ع)، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

از غم دوست در این میکده فریاد کشم /دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم /داد و بیداد که در محفل ما رندی نیست /که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشم /عاشقم، عاشق روی تو، نه چیز دگری /بار هجران و وصالت به دل شاد کشم /مُردم از زندگی بی تو که با من هستی /طرفه سرّی است که باید برِ استاد کشم /سال ها می گذرد، حادثه ها می آید /انتظار فرج از نیمه ی خرداد کشم

قسم به غربت خاکی که فوق تفسیر است /هوای شعر برای بقیع دلگیر است /نفس کشیدن بین غبارها سخت است /سرودن از حرم بی مزارها سخت است /چگونه شعر بگوید دلی که می گیرد /الا بقیع، چرا نوکرت نمی میرد /قرار نیست تو را بی سبب بهانه کنم /ولی بگو که دلم را کجا روانه کنم /کبوتری که در این خانه لانه داشته است /در آستان "رضا" آشیانه داشته است /چگونه باخبر از آن سرای درد و غم است /دلش خوش است که نامش کبوتر حرم است /بقیع، سامره و کربلا و مشهد نیست /در این سرا خبری از رواق و گنبد نیست /بقیع، مثل نجف نیست تا که مهمانش /به راحتی بنشیند میان ایوانش /ولی بقیع، بهشتی ست با چهار مزار /بقیع مژده ی سالی ست با چهار بهار /چهار مظهر غربت، چهار تن مظلوم /چهار قبر غریب از چهارده معصوم /فقط میان بقیع است این قرار و تمام /به یک سلام شوی زائر چهار امام /ولی نه، آه دلم ناتمام مانده هنوز /به سینه حسرت عرض سلام مانده هنوز /سلام از عمق دل دیده ای که پُر ابر است /به مادری که بدون حرم نه، بی قبر است /اگر سلام تو آتش به سینه ات افروخت /از آن دری ست که روزی میان آتش سوخت /مرا ببخش، نمی خواهم آتشت بزنم /چگونه گویم از آن روز، خاک بر دهنم /ز هرُم شعله ی در یاس را که پژمردند /در آن هجوم "علی" را به ریسمان بردند /میان تلخی آن صحنه ی غبارآلود /شکست قامت مرد و مدینه شاهد بود /از آن غروب غم انگیز چند سال گذشت /که باز خاطره ی کوچه از خیال گذشت /که باز آمده آتش در آستانه ی او /هزار شکر که محسن نداشت خانه ی او /رسیده اند که از باغ، لاله را ببرند /امام صادق هفتاد ساله را ببرند /تصورش چقدر سخت می شود ای وای /بزرگ طایفه در کوچه می دود ای وای /میان گریه ی آرام او بلند نخند /به دست بی رمقش لااقل طناب مبند /میان سینه ی او روضه ی مدینه به پاست /طنین روضه اش از "وای مادرش" پیداست /عزیز فاطمه را بی اراده می بردند /همه سواره و او را پیاده می بردند /دوید و از نفس افتاد پشت آن مرکب /دوید و از نفس افتاد گفت "یا زینب" /اگرچه رفت ولی قامتش خمیده نبود /به نِی مقابل چشمش سر بریده نبود /اگرچه رفت ولی سلسله به شانه نداشت /به جای جای تنش رد تازیانه نداشت

پای برهنه، بی عبا تو کوچه ها می برنم /توجهی نمی کنن به حال پرپر زدنم /با هر نفس که می کشم داره می لرزه بدنم /افتادم روی خاک و هستم من غرق ناله /پشت مرکب هنوزم این واسه من سواله /چه کرده تازیونه با دختر سه ساله /ای وای از این غریبی***یه دختره یتیم رو هی غریبونه نمی زنن /اگه بهونه بگیره بی بهونه نمی زنن /مرکب که راه نرفت بهش تازیونه نمی زنن /سخته دختر تو غربت بی بابا میشه تحقیر /سخته همراهی با این دختر زمینگیر /سخته پهلو شکسته باشی در بند زنجیر /ای وای از این غریبی***کشته شدی ولی تنت تو صحراها رها نبود /سرت به روی نیزه ها از پیکرت جدا نبود /گریز روضه های تو به غیر کربلا نبود /مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود /مگر حسین تشنه لب عزیز مصطفی نبود /مگر کسی که کشته شد تنش برهنه می کنند /مگر که پاره پیرهن به پیکرش روا نبود

در که شعله می کشه یاد یاس پرپرم /پشت در یادم میاد روضه های مادرم /روی در که جای پای لشگر افتاد /اینقدر زدن با لگد که در روی مادر افتاد /وقتی جد ما رو با طناب می بردن /توی کوچه به قطره های خون چشم حیدر افتاد /ناله های مادرم تا همیشه توی گوش منه /انگاری داره هنوز تو کوچه نفس نفس می زنه /وای مادرم وای مادرم***خاطرات تلخیه خاطرات کوچه ها /باز حکایت غم و غصه های مرتضی /یک نفر نگفت که بسه مردم آزار /حرمت موهای سفیدشو لااقل نگه داره /کار روزگارو ای خدا ببین که /دوره کردن این پیرمرد رو بازم دوباره اشرار /مگه بار اوله که تو کوچه پشت پا می زنن /مگه باره اوله امام رو به اسم صدا می زنن /ناله های مادرم تا همیشه توی گوش منه /انگاری داره هنوز تو کوچه نفس نفس می زنه /وای مادرم وای مادرم

عمری گفته از غم و از محبت حسین /گفته از فضائل و از زیارت حسین /اعتبار اشک و دیده ی تر ماست /گفتی هر کی گریه کن حسینه برادر ماست /زائرای ارباب ساکن بهشتند /ساکن بهشته کسی که محبوب مادر ماست /غریبونه موی تو تو روضه ی حسین سپید شد /روایته که حسین گرسنه و تشنه شهید شد /حسین وای

دین از تو پدیدار شده حضرت صادق /شیعه ز تو بیدار شده حضرت صادق /از مکتب تو جن و ملک درس گرفتند /انسان ز تو دیندار شده حضرت صادق /دانشگاه شیعه که وجودش همه فخر است /از توست گوهربار شده حضرت صادق /تا یاد کنم ظلم پر از کینه ی "منصور" /آن جا بصرم تار شده حضرت صادق /یک لحظه نیاسود مطهر گلِ جسمت /چون دم به دم آزار شده حضرت صادق /آن شب که در راز نشستی بَرِ معبود /دشمن ز تو بیزار شده حضرت صادق /آمد که تو را زخم زند بین عمارت /جدّت که تو را یار شده حضرت صادق /لیکن چه گریز از غم همدردی مادر /در کوچه گرفتار شده حضرت صادق /چون فاطمه بنشست به خاک غم و غربت /افتاده به دیوار شده حضرت صادق /آمد نظرش مادر خود گفت سؤالی /او را که مددکار شده حضرت صادق

حدیث عشق تو دیوانه کرده عالم را /به خون نشانده دل دودمان آدم را /اگر بناست دمی بی تو بگذرد عمرم /هزار بار بمیرم نبینم آن دم را /غبار ماتم تو آبرو به من بخشید /به عالمی ندهم این غبار ماتم را /بعد صد سال اگر از سر قبرم گذری /من کفن پاره کنم، زندگی از سر گیرم /بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا /بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا /تشنه عشق حسینم ای اجل مهلت بده /تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

لحظه به لحظه روز و شب میگم با چشم تر حسین /به ما رسیده از شما حدیث گریه بر حسین /از عشق و عاشقی خبر نداره /اون که تو روضه چشم تر نداره /کی میگه اشک بر حسین زهرا اثر نداره /گریه می کنم یاد حسین و زینبم /گریه می کنم مثل رییس مذهبم***یه روز نیام به هیئتا اون روز من شب نمیشه /هیچکی برای دل من عزیز زینب نمیشه /پرچم کربلا همیشه بالاست /ارباب ما ارباب کل دنیاست /اجازه یه قطره اشکمونم به دست زهراست /گریه می کنم کنار پرچم و عَلم /گریه می کنم برای دوری از حرم /گریه می کنم یاد حسین و زینبم /گریه می کنم مثل رییس مذهبم

عَلمت یعنی پناه، حرمت یعنی بهشت / باید اسمت رو فقط به روی تربت نوشت / تو دلآرام من، تب ایام من، نفس راحت من و /چی می تونم بگم، مگه آقا تو کم کشیدی زحمت منو / به نگاه کَرم برسون به حرم دل بی طاقت منو /تو عوض می کنی جان دنیای آدمو /واسه تو می زنم من قید دو عالمو /تو به چشم من عطا کردی رنگ پرچمو /که به چشمم نبینم رنگ جهنمو /دلآرامم یا اباعبدالله***به تو آقاجان درود، به تو آقاجان سلام /خوبه حال و روز من شبی که هیئت میام /خوبه حالم آقا ولی خب کربلا می تونه بهترش کنه /تویی باب المراد، داری نوکر زیاد، خدا باز بیشترش کنه /یه آقایی دارم که دل من می خواد همه رو نوکرش کنه /نور تو بوده قبل از صبح ازل حسین /روی ماه تو قبل از ماه و زحل حسین /بیا بالا سر من قبل از اجل حسین /دم مرگم بخونم صلی علی الحسین /دلآرامم یا اباعبدالله***به خدا به گردنم داری خیلی حق حسین /نوکریت رو می کنم به همین بیرق حسین /همیشه تکیه گاه، عشق تو یک نگاه، چطور از تو بشم جدا /آقا یا للعجب که ندیده "وهب" به تو دل بست تو کربلا /هنر این عَلم اینه "طیب" رو هم بکشونه به روضه ها /همه روزی می گیرند از خان کربلا /همه منظومه ها تو کیهان کربلا /وقتی رو می کنم به ایوان کربلا /دلمو می سپرم به سلطان کربلا /دلآرامم یا اباعبدالله

با سلام و صلوات همینا سینه زنات /یه امام زاده باشه مثلا توی دهات /براش حرم می سازند، براش ضریح میارند /به بچه های زهرا اینجا ارادت دارند /آخه تو که کاری غیر از کَرَم نداری /چه جوری قبول کنم که حرم نداری***شب تاره مثلا، بقیع داره مثلا /چهار تا گنبد طلا با مناره مثلا /فکر کن که ایوون داره، فکر کن عَلَم می بینی /با دو تا چشمت داری چهار تا حرم می بینی /تو بقیع ببین شلوغی کربلا رو /پنجره فولاد آقام امام رضا رو /آخه تو که کاری غیر از کَرَم نداری /چه جوری قبول کنم که حرم نداری

آه از دوری، آه از دوری، هر شب هستم حرم تو /ولی می بینم که دوباره خوابم انگار، وای از تکرار /من می ترسم بمیرم نبینم حرم تو رو از این غم می میرم، بی تو ارباب /خواب می دیدم که کنار ضریح تو اشکای نم نم بارون میشه /من تو رویا می دیدم که دلم توی صحن تو آقا مهمون میشه /خواب می دیدم من و اشک و حرم تا سحر می مونیم تنهای تنها /من می گفتم همه درد دلامو کنار ضریحت با تو آقا آقام آقام /دوست دارم، دوست دارم، کاری کردی تو با این دل خسته /که تا نفسی هست از داغ تو خون می بارم /تو رویاهام می بینم که میام و روی قدمای تو آقا جون سر میذارم /من دلتنگم برا نیمه شبای حرم دم ایوون باز بی تابم /هر شب آقا به امید زیارت تو توی رویاهام می خوابم /من دلتنگم، شب و روزمو فکر حرم می دونی پر کرده آقا /کاری کن تا دل عاشق و خسته ی من حرمت برگرده آقا آقام آقام