- 1232
- 1000
- 1000
- 1000
دعای شانزدهم صحیفه سجادیه -دعا در طلب بخشش و آمرزش گناهان (کاور)
با صدای بشیر جزایری
( وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا اسْتَقَالَ مِنْ ذُنُوبِهِ ، أَوْ تَضَرَّعَ فِی طَلَبِ الْعَفْوِ عَنْ عُیُوبِهِ )
(دعاى آن حضرت در آمرزشخواهى از گناهان، و زارى در طلب عفو از عیوب خود)
اللَّهُمَّ یَا مَنْ بِرَحْمَتِهِ یَسْتَغیثُ الْمُذْنِبُونَ
بار خدایا، اى که گناه کاران به رحمتت فریارسى مى کنند،
وَ یَا مَنْ إِلَى ذِکْرِ إِحْسَانِهِ یَفْزَعُ الْمُضْطَرُّونَ
و اى که بیچارگان به یادآورى احسانت پناه مى برند،
وَ یَا مَنْ لِخِیفَتِهِ یَنْتَحِبُ الْخَاطِئُونَ
اى که خطاکاران از بیم تو به شدت گریه مى کنند،
یَا أُنْسَ کُلِّ مُسْتَوْحِشٍ غَرِیبٍ ، وَ یَا فَرَجَ کُلِّ مَکْرُوبٍ کَئِیبٍ ،
اى همدم هر وحشت زده دور از وطن، اى گشایش هر اندوهگین دل شکسته،
وَ یَا غَوْثَ کُلِّ مَخْذُولٍ فَرِیدٍ ، وَ یَا عَضُدَ کُلِّ مُحْتَاجٍ طَرِیدٍ
اى فریادرس هر درمانده تنها، اى مددکار هر محتاج رانده شده،
أَنْتَ الَّذِی وَسِعْتَ کُلَّ شَیْءٍ رَحْمَةً وَ عِلْماً
تویى که رحمت و دانشت همه چیز را فراگرفته،
وَ أَنْتَ الَّذِی جَعَلْتَ لِکُلِّ مَخْلُوقٍ فِی نِعَمِکَ سَهْماً
تویى که هر آفریده را از نعمت هایت بهره اى مقرر فرموده اى،
وَ أَنْتَ الَّذِی عَفْوُهُ أَعْلَى مِنْ عِقَابِهِ
تویى که عفوت بر عقابت غلبه دارد،
وَ أَنْتَ الَّذِی تَسْعَى رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِهِ .
و تویى که مهرت پیشاپیش غضبت در حرکت است،
وَ أَنْتَ الَّذِی عَطَاؤُهُ أَکْثَرُ مِنْ مَنْعِهِ .
و تویى که عطایت از منعت بیشتر است،
وَ أَنْتَ الَّذِی اتَّسَعَ الْخَلَائِقُ کُلُّهُمْ فِی وُسْعِهِ .
و تویى که پهنهى رحمت و مهرت همه آفریدگان را فراگرفته،
وَ أَنْتَ الَّذِی لَا یَرْغَبُ فِی جَزَاءِ مَنْ أَعْطَاهُ .
و تویى که چون نعمت به کسى مرحمت کنى چشم پاداش از او ندارى،
وَ أَنْتَ الَّذِی لَا یُفْرِطُ فِی عِقَابِ مَنْ عَصَاهُ .
و تویى که در کیفر عاصیان از اندازه نمىگذرى،
وَ أَنَا ، یَا إِلَهِی ، عَبْدُکَ الَّذِی أَمَرْتَهُ بِالدُّعَاءِ فَقَالَ لَبَّیْکَ وَ سَعْدَیْکَ ،
و من، اى خداى من، آن بنده توام که او را به دعا فرمان دادى پس لبیک و سعدیک گفت و فرمانت را به جاى آورد، اینک
هَا أَنَا ذَا ، یَا رَبِّ ، مَطْرُوحٌ بَیْنَ یَدَیْکَ .
منم اى پروردگار من که در پیشگاهت به خاکسارى درافتاده ام،
أَنَا الَّذِی أَوْقَرَتِ الْخَطَایَا ظَهْرَهُ ، وَ أَنَا الَّذِی أَفْنَتِ الذُّنُوبُ عُمُرَهُ ، وَ أَنَا الَّذِی بِجَهْلِهِ عَصَاکَ ، وَ لَمْ تَکُنْ أَهْلًا مِنْهُ لِذَاکَ .
منم که خطاها پشتم را گرانبار کرده، و منم که گناهان عمرم را به تباهى برده، و منم که از سر جهالت تو را نافرمانى کرده ام در صورتى که تو شایسته این نبودى که من چنین کنم.
هَلْ أَنْتَ ، یَا إِلَهِی ، رَاحِمٌ مَنْ دَعَاکَ فَأُبْلِغَ فِی الدُّعَاءِ أَمْ أَنْتَ غَافِرٌ لِمَنْ بَکَاکَ فَأُسْرِعَ فِی الْبُکاء أَمْ أَنْتَ مُتَجَاوِزٌ عَمَّنْ عَفَّرَ لَکَ وَجْهَهُ تَذَلُّلًا أَمْ أَنْتَ مُغْنٍ مَنْ شَکَا اِلَیْکَ ، فَقْرَهُ تَوَکُّلاً
اى خداى من، آیا اگر کسى تو را بخواند بر او رحمت مى آورى تا در دعا بکوشم؟ یا کسى را که به درگاهت بنالد مى آمرزى تا در گریه شتاب نمایم؟ یا از کسى که از سر فروتنى ص
ورت به خاک درگاهت بساید درمى گذرى؟ یا کسى را که به پیشگاهت از سر اعتماد از فقر و ندارى خود شکوه کند بىنیاز مى گردانى؟
إِلَهِی لَا تُخَیِّبْ مَنْ لَا یَجِدُ مُعْطِیاً غَیْرَکَ ،
اى خداى من، آن را که جز تو عطاکننده اى نمى یابد ناامید مکن،
وَ لَا تَخْذُلْ مَنْ لَا یَسْتَغْنِی عَنْکَ بِأَحَدٍ دُونَکَ .
و کسى را که از تو به غیر تو بىنیاز نمى شود بى یارى مگذار.
إِلَهِی فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ،
خداى من، پس بر محمد و آلش درود فرست،
وَ لَا تُعْرِضْ عَنِّی وَ قَدْ أَقْبَلْتُ عَلَیْکَ ،
و اکنون که به تو روى آورده ام از من روى مگردان،
وَ لَا تَحْرِمْنِی وَ قَدْ رَغِبْتُ إِلَیْکَ ،
و در حالى که دل به تو داده ام محرومم منما،
وَ لَا تَجْبَهْنِی بِالرَّدِّ وَ قَدِ انْتَصَبْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ .
و اکنون که در درگاهت به پاى ایستاده ام دست رد به سینه ام مزن.
أَنْتَ الَّذِی وَصَفْتَ نَفْسَکَ بِالرَّحْمَةِ ،
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ ارْحَمْنِی ، وَ أَنْتَ الَّذِی سَمَّیْتَ نَفْسَکَ بِالْعَفْوِ فَاعْفِ عَنّی
تویى که ذات خود را به رحمت و مهر توصیف کرده اى، پس بر محمد و آلش درود فرست، و بر من رحمت آور، و تویى آن که خود را خطابخش نامیده اى، پس مرا عفو کن،
قَدْ تَرَى یَا إِلَهِی ،
بى شک مى نگرى اى خداى من،
فَیْضَ دَمْعِی مِنْ خِیفَتِکَ ،
از خوفت جریان اشکم را،
وَ وَجِیبَ قَلْبِی مِنْ خَشْیَتِکَ ،
و از ترست پریشانى دلم را،
وَ انْتِقَاضَ جَوَارِحِی مِنْ هَیْبَتِکَ
و از هیبتت لرزش اعضایم را،
کُلُّ ذَلِکَ حَیَاءٌ مِنْکَ لِسُوءِ عَمَلِی ،
وَ لِذَاکَ خَمَدَ صَوْتِی عَنِ الْجَأْرِ إِلَیْکَ ،
وَ کَلَّ لِسَانِی عَنْ مُنَاجَاتِکَ .
این همه از شرمسارى من به خاطر سوء رفتار من است، و به همین خاطر از شدت زارى به درگاهت صدایم فروخفته، و زبانم از راز و نیاز با تو بازمانده.
یَا إِلَهِی فَلَکَ الْحَمْدُ فَکَمْ مِنْ عَائِبَةٍ سَتَرْتَهَا عَلَیَّ فَلَمْ تَفْضَحْنِی
اى خداى من، سپاس تو را، چه بسا عیب ها که بر من پوشاندى و مرا به میدان افتضاح و رسوایى نکشاندى،
وَ کَمْ مِنْ ذَنْبٍ غَطَّیْتَهُ عَلَیَّ فَلَمْ تَشْهَرْنِی ،
و بسا گناهان مرا که مستور داشتى و به آنم مشهور ننمودى،
وَ کَمْ مِنْ شَائِبَةٍ أَلْمَمْتُ بِهَا فَلَمْ تَهْتِکْ عَنِّی سِتْرَهَا ،
و بسا بدی ها و پلیدی هاى من که پرده آنها ندریدى،
وَ لَمْ تُقَلِّدْنِی مَکْرُوهَ شَنَارِهَا ،
و حلقه ننگ آن زشتى ها بر گردنم نیفکندى،
وَ لَمْ تُبْدِ سَوْءَاتِهَا لِمَنْ یَلْتَمِسُ مَعَایِبِی مِنْ جِیرَتِی ،
و زشتىه اى گناهم را نزد همسایگانى که در پى عیوب منند،
وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِکَ عِنْدِی
و حسودانى که خواهان زوال نعمتت از منند آشکار ننمودى،
ثُمَّ لَمْ یَنْهَنِی ذَلِکَ عَنْ أَنْ جَرَیْتُ إِلَى سُوءِ مَا عَهِدْتَ مِنِّی
ولى این الطاف تو مرا از گرایش به بدیهایى که از من سراغ دارى بازنداشت!!
فَمَنْ أَجْهَلُ مِنِّی ، یَا إِلَهِی ،
پس اى خداى من، نادان تر از من به صلاح کار خود کیست؟ و غافل تر از من به نصیب و حظ خویش کدام انسان است؟
بِرُشْدِهِ وَ مَنْ أَغْفَلُ مِنِّی عَنْ حَظِّهِ وَ مَنْ أَبْعَدُ مِنِّی مِنِ اسْتِصْلَاحِ نَفْسِهِ حِینَ أُنْفِقُ مَا أَجْرَیْتَ عَلَیَّ مِنْ رِزْقِکَ فِیما نَهَیْتَنِی عَنْهُ مِنْ مَعْصِیَتِکَ وَ مَنْ أَبْعَدُ غَوْراً فِی الْبَاطِلِ
و چه کسى از من از اصلاح نفس خویش دورتر است آنگاه که تمام نعمتهائى را که به من لطف مى کنى در امورى که مرا از آن نهى فرموده اى صرف مى کنم؟ و چه کسى بیش از من در غرقاب باطل فرورفته،
،
وَ أَشَدُّ إِقْدَاماً عَلَی السُّوءِ مِنِّی حِینَ أَقِفُ بَیْنَ دَعْوَتِکَ وَ دَعْوَةِ الشَّیْطَانِ فَأَتَّبِعُ دَعْوَتَهُ عَلَی غَیْرِ عَمیً مِنِّی فِی مَعْرِفَةٍ بِهِ وَ لَا نِسْیَانٍ مِنْ حِفْظِی لَهُ
و بر اقدام به گناه پیشتاز شده آنگاه که میان دعوت تو و دعوت شیطان توقف مى کنم و با آنکه او را به خوبى مى شناسم و وضع او از یاد من نرفته دعوت او را پیروى مى کنم؟
وَ أَنَا حِینَئِذٍ مُوقِنٌ بِأَنَّ مُنْتَهَى دَعْوَتِکَ إِلَى الْجَنَّةِ ، وَ مُنْتَهَى دَعْوَتِهِ إِلَی النَّارِ .
در صورتى که مىدانم عاقبت دعوت تو به سوى بهشت، و سرانجام دعوت او به سوى آتش جهنم است،
سُبْحَانَکَ مَا أَعْجَبَ مَا أَشْهَدُ بِهِ عَلَى نَفْسِی ، وَ أُعَدِّدُهُ مِنْ مَکْتُومِ أَمْرِی .
اى پاک خداى من، چه شگفتانگیز است که به زیان خود شهادت مىدهم! و امور نهان خود را شماره مىنمایم!
وَ أَعْجَبُ مِنْ ذَلِکَ أَنَاتُکَ عَنِّی ، وَ إِبْطَاؤُکَ عَنْ مُعَاجَلَتِی ، وَ لَیْسَ ذَلِکَ مِنْ کَرَمِی عَلَیْکَ ، بَلْ تَأَنِّیاً مِنْکَ لِی ، وَ تَفَضُّلًا مِنْکَ عَلَیَّ لِأَنْ أَرْتَدِعَ عَنْ مَعْصِیَتِکَ الْمُسْخِطَةِ ، وَ أُقْلِعَ عَنْ سَیِّئَاتِیَ الْمخْلِقَةِ ، وَ لِأَنَّ عَفْوَکَ عَنِّی أَحَبُّ إِلَیْکَ مِنْ عُقُوبَتِی
و شگفتآورتر از آن بردبارى تو از من، و درنگت از مواخذهى سریع من است، و علتش این نیست که من در آستان تو انسانى بزرگوارم، بلکه از روى مداراى تو با من و تفضل تو بر من است، تا مگر از نافرمانى تو که خشمانگیز است بازایستم، و خود را از گناهانى که آبرویم را مىبرد بازدارم، و از آن روست که گذشتت را از من بیش از کیفرم دوست دارى،
بَلْ أَنَا ، یَا إِلَهِی ، أَکْثَرُ ذُنُوباً ، وَ أَقْبَحُ آثَاراً ، وَ أَشْنَعُ أَفْعَالًا ، وَ أَشَدُّ فِی الْبَاطِلِ تَهَوُّراً ، وَ أَضْعَفُ عِنْدَ طَاعَتِکَ تَیَقُّظاً ، وَ أَقَلُّ لِوَعِیدِکَ انْتِبَاهاً وَ ارْتِقَاباً مِنْ أَنْ أُحْصِیَ لَکَ عُیُوبِی ، أَوْ أَقْدِرَ عَلَی ذِکْرِ ذُنُوبِی .
وگرنه اى خداى من، گناهانم فراوانتر، و آثارم زشتتر، و کردارم شنیعتر، و گستاخیم در باطل شدیدتر، و بیداریم براى طاعتت بسیار ضعیفتر، و هشیارى و مراقبتم در مقابل تهدیدت ناچیزتر از آن است که بتوانم عیوبم را در پیشگاه ت شماره کنم، یا قدرت یاد کردن گناهانم را داشته باشم،
وَ إِنَّمَا أُوَبِّخُ بِهَذَا نَفْسِی طَمَعاً فِی رَأْفَتِکَ الَّتِی بِهَا صَلَاحُ أَمْرِ الْمُذْنِبِینَ ، وَ رَجَاءً لِرَحْمَتِکَ الَّتِی بِهَا فَکَاکُ رِقَابِ الْخَاطِئِینَ .
و خود را به این صورت نکوهش مى کنم زیرا که به مهرت چشم طمع دارم که اصلاح کار گنهکاران وابسته به مهر توست، و هم از باب امید به رحمت توست که آزادى خطاکاران در گرو آن است.
اللَّهُمَّ وَ هَذِهِ رَقَبَتِی قَدْ أَرَقَّتْهَا الذُّنُوبُ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَعْتِقْهَا بِعَفْوِکَ ، وَ هَذَا ظَهْرِی قَدْ أَثْقَلَتْهُ الْخَطَایَا ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ خَفِّفْ عَنْهُ بِمَنِّکَ
خداى من، این گردن من است که گناهان آن را در بند کرده، پس بر محمد و آلش درود فرست، و آن را به عفوت از عذاب برهان، و این پشت من است که بار خطاها آن را سنگین نموده، پس بر محمد و آلش درود فرست، و به بخششت آن را سبک فرما.
یَا إِلَهِی لَوْ بَکَیْتُ إِلَیْکَ حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُ عَیْنَیَّ ، وَ انْتَحَبْتُ حَتَّى یَنْقَطِعَ صَوْتِی ، وَ قُمْتُ لَکَ حَتَّى تَتَنَشَّرَ قَدَمَایَ ، وَ رَکَعْتُ لَکَ حَتَّى یَنْخَلِعَ صُلْبِی ، وَ سَجَدْتُ لَکَ حَتَّى تَتَفَقَّأَ حَدَقَتَایَ ، وَ أَکَلْتُ تُرَابَ الْأَرْضِ طُولَ عُمْرِی ، وَ شَرِبْتُ مَاءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهْرِی ، وَ ذَکَرْتُکَ فِی خِلَالِ ذَلِکَ حَتَّى یَکِلَّ لِسَانِی ، ثُمَّ لَمْ أَرْفَعْ طَرْفِی إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ اسْتِحْیَاءً مِنْکَ مَا اسْتَوْجَبْتُ بِذَلِکَ مَحْوَ سَیِّئَةٍ وَاحِدَةٍ مِنْ سَیِّئَاتِی .
اى خداى من، اگر به درگاهت آنقدر زارى کنم که پلک چشمانم بر هم اوفتد، و چندان به گریه و ناله صدا بلند کنم که صدایم قطع گردد، و چندان به پیشگاهت بر پاى ایستم که پایم ورم کند، و آنقدر برایت رکوع نمایم که استخوانهاى پشتم از هم بپاشد، و چندان سجده کنم که چشم هایم از کاسه درآید، و در همهى عمرم خاک زمین خورم، و تا زندهام آب آلوده به خاکستر بنوشم، و در اثناى این احوال چندان ذکر تو گویم که زبانم از کار بماند، آن گاه از روى شرمسارى چشم به آفاق آسمان بازنکنم، با این همه مستحق محو یکى از گناهانم نخواهم بود،
وَ إِنْ کُنْتَ تَغْفِرُ لِی حِینَ أَسْتَوْجِبُ مَغْفِرَتَکَ ، وَ تَعْفُو عَنِّی حِینَ أَسْتَحِقُّ عَفْوَکَ فَإِنَّ ذَلِکَ غَیْرُ وَاجِبٍ لِی بِاسْتِحْقَاقٍ ، وَ لَا أَنَا أَهْلٌ لَهُ بِاسْتِیجَابٍ ، إِذْ کَانَ جَزَائِی مِنْکَ فِی أَوَّلِ مَا عَصَیْتُکَ النَّارَ ، فَإِنْ تُعَذِّبْنِی فَأَنْتَ غَیْرُ ظَالِمٍ لِی .
و اگر به وقتى که سزاوار آمرزشت شوم مرا بیامرزى، و در آن زمان که مستحق عفوت شوم از من بگذرى، همانا این آمرزش و بخشش به خاطر استحقاق من نیست، و من این شایستگى را ندارم، زیرا جزاى من در نخستین گناه آتش جهنم بود، پس اگر مرا به عذاب مبتلا کنى بر من ستم نکرده اى.
إِلَهِی فَإِذْ قَدْ تَغَمَّدْتَنِی بِسِتْرِکَ فَلَمْ تَفْضَحْنِی ،
اى خداى من، اکنون که مرا به پرده پوشیت در پوشیده و رسوایم نکرده اى،
وَ تَأَنَّیْتَنِی بِکَرَمِکَ فَلَمْ تُعَاجِلْنِی ،
و به بزرگواریت با من مدارا نموده اى و به کیفرم عجله نکرده اى،
وَ حَلُمْتَ عَنِّی بِتَفَضُّلِکَ فَلَمْ تُغَیِّرْ نِعْمَتَکَ عَلَیَّ ،
و از سر فضلت بردبارى ورزیده ى و نعمتت را از من زایل نساخته اى،
وَ لَمْ تُکَدِّرْ مَعْرُوفَکَ عِنْدِی ،
و احسانت را بر من تیره ننموده اى،
فَارْحَمْ طُولَ تَضَرُّعِی وَ شِدَّةَ مَسْکَنَتِی ،
پس بر طول زاریم، و سختى زمین گیریم،
وَ سُوءَ مَوْقِفِی .
و بدى حالم رحمت آر.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ قِنِی مِنَ الْمَعَاصِی ، وَ اسْتَعْمِلْنِی بِالطَّاعَةِ ، وَ ارْزُقْنِی حُسْنَ الْإِنَابَةِ ، وَ طَهِّرْنِی بِالتَّوْبَةِ ، وَ أَیِّدْنِی بِالْعِصْمَةِ ، وَ اسْتَصْلِحْنِی بِالْعَافِیَةِ ، وَ أَذِقْنِی حَلَاوَةَ الْمَغْفِرَةِ ، وَ اجْعَلْنِی طَلِیقَ عَفْوِکَ ، وَ عَتِیقَ رَحْمَتِکَ ، وَ اکْتُبْ لِی أَمَاناً مِنْ سُخْطِکَ ، وَ بَشِّرْنِی بِذَلِکَ فِی الْعَاجِلِ دُونَ الآْجِلِ . بُشْرَى أَعْرِفُهَا ، وَ عَرِّفْنِی فِیهِ عَلَامَةً أَتَبَیَّنُهَا .
بار خدایا، بر محمد و آلش درود فرست، و مرا از گناهان حفظ کن، و به طاعتم وادار، و حسن بازگشت قلبى را روزیم فرما، و از لوث گناه به توفیق توبه پاکم کن، و به موهبت عصمت تاییدم نما، و امر حیات و زندگیم را با عافیت به صلاح آر، و شیرینى عفوت را به من بچشان، و مرا رها شدهى عفو و آزاد گشتهى رحمتت قرار ده، و از خشم خود خط امانم ده، و هم اکنون نه در آینده به مژدهى آن خوشحالم کن، مژدهاى که آن را بشناسم، و با نشانهاى که آن را آشکار ببینم آگاهم فرما،
إِنَّ ذَلِکَ لَا یَضِیقُ عَلَیْکَ فِی وُسْعِکَ ، وَ لَا یَتَکَأَّدُکَ فِی قُدْرَتِکَ ، وَ لَا یَتَصَعَّدُکَ فِی أَنَاتِکَ ، وَ لَا یَؤُودُکَ فِی جَزِیلِ هِبَاتِکَ الَّتِی دَلَّتْ عَلَیْهَا آیَاتُکَ ، إِنَّکَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ ، وَ تَحْکُمُ مَا تُرِیدُ ، إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ .
که این کار از توان تو بیرون نیست، و از قدرتت بر تو دشوار نباشد، و با توجه به حلمت بر تو سخت نیست، و در قبال بخشش هاى فراوانت که آیات تو گواه آنهاست بر تو سنگین نیاید، که همانا تو هر چه خواهى کنى، و به هر چه ارادهات تعلق گیرد فرمان دهى، که تو بر هر کار و همه چیز توانایى.
( وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ إِذَا اسْتَقَالَ مِنْ ذُنُوبِهِ ، أَوْ تَضَرَّعَ فِی طَلَبِ الْعَفْوِ عَنْ عُیُوبِهِ )
(دعاى آن حضرت در آمرزشخواهى از گناهان، و زارى در طلب عفو از عیوب خود)
اللَّهُمَّ یَا مَنْ بِرَحْمَتِهِ یَسْتَغیثُ الْمُذْنِبُونَ
بار خدایا، اى که گناه کاران به رحمتت فریارسى مى کنند،
وَ یَا مَنْ إِلَى ذِکْرِ إِحْسَانِهِ یَفْزَعُ الْمُضْطَرُّونَ
و اى که بیچارگان به یادآورى احسانت پناه مى برند،
وَ یَا مَنْ لِخِیفَتِهِ یَنْتَحِبُ الْخَاطِئُونَ
اى که خطاکاران از بیم تو به شدت گریه مى کنند،
یَا أُنْسَ کُلِّ مُسْتَوْحِشٍ غَرِیبٍ ، وَ یَا فَرَجَ کُلِّ مَکْرُوبٍ کَئِیبٍ ،
اى همدم هر وحشت زده دور از وطن، اى گشایش هر اندوهگین دل شکسته،
وَ یَا غَوْثَ کُلِّ مَخْذُولٍ فَرِیدٍ ، وَ یَا عَضُدَ کُلِّ مُحْتَاجٍ طَرِیدٍ
اى فریادرس هر درمانده تنها، اى مددکار هر محتاج رانده شده،
أَنْتَ الَّذِی وَسِعْتَ کُلَّ شَیْءٍ رَحْمَةً وَ عِلْماً
تویى که رحمت و دانشت همه چیز را فراگرفته،
وَ أَنْتَ الَّذِی جَعَلْتَ لِکُلِّ مَخْلُوقٍ فِی نِعَمِکَ سَهْماً
تویى که هر آفریده را از نعمت هایت بهره اى مقرر فرموده اى،
وَ أَنْتَ الَّذِی عَفْوُهُ أَعْلَى مِنْ عِقَابِهِ
تویى که عفوت بر عقابت غلبه دارد،
وَ أَنْتَ الَّذِی تَسْعَى رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِهِ .
و تویى که مهرت پیشاپیش غضبت در حرکت است،
وَ أَنْتَ الَّذِی عَطَاؤُهُ أَکْثَرُ مِنْ مَنْعِهِ .
و تویى که عطایت از منعت بیشتر است،
وَ أَنْتَ الَّذِی اتَّسَعَ الْخَلَائِقُ کُلُّهُمْ فِی وُسْعِهِ .
و تویى که پهنهى رحمت و مهرت همه آفریدگان را فراگرفته،
وَ أَنْتَ الَّذِی لَا یَرْغَبُ فِی جَزَاءِ مَنْ أَعْطَاهُ .
و تویى که چون نعمت به کسى مرحمت کنى چشم پاداش از او ندارى،
وَ أَنْتَ الَّذِی لَا یُفْرِطُ فِی عِقَابِ مَنْ عَصَاهُ .
و تویى که در کیفر عاصیان از اندازه نمىگذرى،
وَ أَنَا ، یَا إِلَهِی ، عَبْدُکَ الَّذِی أَمَرْتَهُ بِالدُّعَاءِ فَقَالَ لَبَّیْکَ وَ سَعْدَیْکَ ،
و من، اى خداى من، آن بنده توام که او را به دعا فرمان دادى پس لبیک و سعدیک گفت و فرمانت را به جاى آورد، اینک
هَا أَنَا ذَا ، یَا رَبِّ ، مَطْرُوحٌ بَیْنَ یَدَیْکَ .
منم اى پروردگار من که در پیشگاهت به خاکسارى درافتاده ام،
أَنَا الَّذِی أَوْقَرَتِ الْخَطَایَا ظَهْرَهُ ، وَ أَنَا الَّذِی أَفْنَتِ الذُّنُوبُ عُمُرَهُ ، وَ أَنَا الَّذِی بِجَهْلِهِ عَصَاکَ ، وَ لَمْ تَکُنْ أَهْلًا مِنْهُ لِذَاکَ .
منم که خطاها پشتم را گرانبار کرده، و منم که گناهان عمرم را به تباهى برده، و منم که از سر جهالت تو را نافرمانى کرده ام در صورتى که تو شایسته این نبودى که من چنین کنم.
هَلْ أَنْتَ ، یَا إِلَهِی ، رَاحِمٌ مَنْ دَعَاکَ فَأُبْلِغَ فِی الدُّعَاءِ أَمْ أَنْتَ غَافِرٌ لِمَنْ بَکَاکَ فَأُسْرِعَ فِی الْبُکاء أَمْ أَنْتَ مُتَجَاوِزٌ عَمَّنْ عَفَّرَ لَکَ وَجْهَهُ تَذَلُّلًا أَمْ أَنْتَ مُغْنٍ مَنْ شَکَا اِلَیْکَ ، فَقْرَهُ تَوَکُّلاً
اى خداى من، آیا اگر کسى تو را بخواند بر او رحمت مى آورى تا در دعا بکوشم؟ یا کسى را که به درگاهت بنالد مى آمرزى تا در گریه شتاب نمایم؟ یا از کسى که از سر فروتنى ص
ورت به خاک درگاهت بساید درمى گذرى؟ یا کسى را که به پیشگاهت از سر اعتماد از فقر و ندارى خود شکوه کند بىنیاز مى گردانى؟
إِلَهِی لَا تُخَیِّبْ مَنْ لَا یَجِدُ مُعْطِیاً غَیْرَکَ ،
اى خداى من، آن را که جز تو عطاکننده اى نمى یابد ناامید مکن،
وَ لَا تَخْذُلْ مَنْ لَا یَسْتَغْنِی عَنْکَ بِأَحَدٍ دُونَکَ .
و کسى را که از تو به غیر تو بىنیاز نمى شود بى یارى مگذار.
إِلَهِی فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ،
خداى من، پس بر محمد و آلش درود فرست،
وَ لَا تُعْرِضْ عَنِّی وَ قَدْ أَقْبَلْتُ عَلَیْکَ ،
و اکنون که به تو روى آورده ام از من روى مگردان،
وَ لَا تَحْرِمْنِی وَ قَدْ رَغِبْتُ إِلَیْکَ ،
و در حالى که دل به تو داده ام محرومم منما،
وَ لَا تَجْبَهْنِی بِالرَّدِّ وَ قَدِ انْتَصَبْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ .
و اکنون که در درگاهت به پاى ایستاده ام دست رد به سینه ام مزن.
أَنْتَ الَّذِی وَصَفْتَ نَفْسَکَ بِالرَّحْمَةِ ،
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ ارْحَمْنِی ، وَ أَنْتَ الَّذِی سَمَّیْتَ نَفْسَکَ بِالْعَفْوِ فَاعْفِ عَنّی
تویى که ذات خود را به رحمت و مهر توصیف کرده اى، پس بر محمد و آلش درود فرست، و بر من رحمت آور، و تویى آن که خود را خطابخش نامیده اى، پس مرا عفو کن،
قَدْ تَرَى یَا إِلَهِی ،
بى شک مى نگرى اى خداى من،
فَیْضَ دَمْعِی مِنْ خِیفَتِکَ ،
از خوفت جریان اشکم را،
وَ وَجِیبَ قَلْبِی مِنْ خَشْیَتِکَ ،
و از ترست پریشانى دلم را،
وَ انْتِقَاضَ جَوَارِحِی مِنْ هَیْبَتِکَ
و از هیبتت لرزش اعضایم را،
کُلُّ ذَلِکَ حَیَاءٌ مِنْکَ لِسُوءِ عَمَلِی ،
وَ لِذَاکَ خَمَدَ صَوْتِی عَنِ الْجَأْرِ إِلَیْکَ ،
وَ کَلَّ لِسَانِی عَنْ مُنَاجَاتِکَ .
این همه از شرمسارى من به خاطر سوء رفتار من است، و به همین خاطر از شدت زارى به درگاهت صدایم فروخفته، و زبانم از راز و نیاز با تو بازمانده.
یَا إِلَهِی فَلَکَ الْحَمْدُ فَکَمْ مِنْ عَائِبَةٍ سَتَرْتَهَا عَلَیَّ فَلَمْ تَفْضَحْنِی
اى خداى من، سپاس تو را، چه بسا عیب ها که بر من پوشاندى و مرا به میدان افتضاح و رسوایى نکشاندى،
وَ کَمْ مِنْ ذَنْبٍ غَطَّیْتَهُ عَلَیَّ فَلَمْ تَشْهَرْنِی ،
و بسا گناهان مرا که مستور داشتى و به آنم مشهور ننمودى،
وَ کَمْ مِنْ شَائِبَةٍ أَلْمَمْتُ بِهَا فَلَمْ تَهْتِکْ عَنِّی سِتْرَهَا ،
و بسا بدی ها و پلیدی هاى من که پرده آنها ندریدى،
وَ لَمْ تُقَلِّدْنِی مَکْرُوهَ شَنَارِهَا ،
و حلقه ننگ آن زشتى ها بر گردنم نیفکندى،
وَ لَمْ تُبْدِ سَوْءَاتِهَا لِمَنْ یَلْتَمِسُ مَعَایِبِی مِنْ جِیرَتِی ،
و زشتىه اى گناهم را نزد همسایگانى که در پى عیوب منند،
وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِکَ عِنْدِی
و حسودانى که خواهان زوال نعمتت از منند آشکار ننمودى،
ثُمَّ لَمْ یَنْهَنِی ذَلِکَ عَنْ أَنْ جَرَیْتُ إِلَى سُوءِ مَا عَهِدْتَ مِنِّی
ولى این الطاف تو مرا از گرایش به بدیهایى که از من سراغ دارى بازنداشت!!
فَمَنْ أَجْهَلُ مِنِّی ، یَا إِلَهِی ،
پس اى خداى من، نادان تر از من به صلاح کار خود کیست؟ و غافل تر از من به نصیب و حظ خویش کدام انسان است؟
بِرُشْدِهِ وَ مَنْ أَغْفَلُ مِنِّی عَنْ حَظِّهِ وَ مَنْ أَبْعَدُ مِنِّی مِنِ اسْتِصْلَاحِ نَفْسِهِ حِینَ أُنْفِقُ مَا أَجْرَیْتَ عَلَیَّ مِنْ رِزْقِکَ فِیما نَهَیْتَنِی عَنْهُ مِنْ مَعْصِیَتِکَ وَ مَنْ أَبْعَدُ غَوْراً فِی الْبَاطِلِ
و چه کسى از من از اصلاح نفس خویش دورتر است آنگاه که تمام نعمتهائى را که به من لطف مى کنى در امورى که مرا از آن نهى فرموده اى صرف مى کنم؟ و چه کسى بیش از من در غرقاب باطل فرورفته،
،
وَ أَشَدُّ إِقْدَاماً عَلَی السُّوءِ مِنِّی حِینَ أَقِفُ بَیْنَ دَعْوَتِکَ وَ دَعْوَةِ الشَّیْطَانِ فَأَتَّبِعُ دَعْوَتَهُ عَلَی غَیْرِ عَمیً مِنِّی فِی مَعْرِفَةٍ بِهِ وَ لَا نِسْیَانٍ مِنْ حِفْظِی لَهُ
و بر اقدام به گناه پیشتاز شده آنگاه که میان دعوت تو و دعوت شیطان توقف مى کنم و با آنکه او را به خوبى مى شناسم و وضع او از یاد من نرفته دعوت او را پیروى مى کنم؟
وَ أَنَا حِینَئِذٍ مُوقِنٌ بِأَنَّ مُنْتَهَى دَعْوَتِکَ إِلَى الْجَنَّةِ ، وَ مُنْتَهَى دَعْوَتِهِ إِلَی النَّارِ .
در صورتى که مىدانم عاقبت دعوت تو به سوى بهشت، و سرانجام دعوت او به سوى آتش جهنم است،
سُبْحَانَکَ مَا أَعْجَبَ مَا أَشْهَدُ بِهِ عَلَى نَفْسِی ، وَ أُعَدِّدُهُ مِنْ مَکْتُومِ أَمْرِی .
اى پاک خداى من، چه شگفتانگیز است که به زیان خود شهادت مىدهم! و امور نهان خود را شماره مىنمایم!
وَ أَعْجَبُ مِنْ ذَلِکَ أَنَاتُکَ عَنِّی ، وَ إِبْطَاؤُکَ عَنْ مُعَاجَلَتِی ، وَ لَیْسَ ذَلِکَ مِنْ کَرَمِی عَلَیْکَ ، بَلْ تَأَنِّیاً مِنْکَ لِی ، وَ تَفَضُّلًا مِنْکَ عَلَیَّ لِأَنْ أَرْتَدِعَ عَنْ مَعْصِیَتِکَ الْمُسْخِطَةِ ، وَ أُقْلِعَ عَنْ سَیِّئَاتِیَ الْمخْلِقَةِ ، وَ لِأَنَّ عَفْوَکَ عَنِّی أَحَبُّ إِلَیْکَ مِنْ عُقُوبَتِی
و شگفتآورتر از آن بردبارى تو از من، و درنگت از مواخذهى سریع من است، و علتش این نیست که من در آستان تو انسانى بزرگوارم، بلکه از روى مداراى تو با من و تفضل تو بر من است، تا مگر از نافرمانى تو که خشمانگیز است بازایستم، و خود را از گناهانى که آبرویم را مىبرد بازدارم، و از آن روست که گذشتت را از من بیش از کیفرم دوست دارى،
بَلْ أَنَا ، یَا إِلَهِی ، أَکْثَرُ ذُنُوباً ، وَ أَقْبَحُ آثَاراً ، وَ أَشْنَعُ أَفْعَالًا ، وَ أَشَدُّ فِی الْبَاطِلِ تَهَوُّراً ، وَ أَضْعَفُ عِنْدَ طَاعَتِکَ تَیَقُّظاً ، وَ أَقَلُّ لِوَعِیدِکَ انْتِبَاهاً وَ ارْتِقَاباً مِنْ أَنْ أُحْصِیَ لَکَ عُیُوبِی ، أَوْ أَقْدِرَ عَلَی ذِکْرِ ذُنُوبِی .
وگرنه اى خداى من، گناهانم فراوانتر، و آثارم زشتتر، و کردارم شنیعتر، و گستاخیم در باطل شدیدتر، و بیداریم براى طاعتت بسیار ضعیفتر، و هشیارى و مراقبتم در مقابل تهدیدت ناچیزتر از آن است که بتوانم عیوبم را در پیشگاه ت شماره کنم، یا قدرت یاد کردن گناهانم را داشته باشم،
وَ إِنَّمَا أُوَبِّخُ بِهَذَا نَفْسِی طَمَعاً فِی رَأْفَتِکَ الَّتِی بِهَا صَلَاحُ أَمْرِ الْمُذْنِبِینَ ، وَ رَجَاءً لِرَحْمَتِکَ الَّتِی بِهَا فَکَاکُ رِقَابِ الْخَاطِئِینَ .
و خود را به این صورت نکوهش مى کنم زیرا که به مهرت چشم طمع دارم که اصلاح کار گنهکاران وابسته به مهر توست، و هم از باب امید به رحمت توست که آزادى خطاکاران در گرو آن است.
اللَّهُمَّ وَ هَذِهِ رَقَبَتِی قَدْ أَرَقَّتْهَا الذُّنُوبُ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَعْتِقْهَا بِعَفْوِکَ ، وَ هَذَا ظَهْرِی قَدْ أَثْقَلَتْهُ الْخَطَایَا ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ خَفِّفْ عَنْهُ بِمَنِّکَ
خداى من، این گردن من است که گناهان آن را در بند کرده، پس بر محمد و آلش درود فرست، و آن را به عفوت از عذاب برهان، و این پشت من است که بار خطاها آن را سنگین نموده، پس بر محمد و آلش درود فرست، و به بخششت آن را سبک فرما.
یَا إِلَهِی لَوْ بَکَیْتُ إِلَیْکَ حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُ عَیْنَیَّ ، وَ انْتَحَبْتُ حَتَّى یَنْقَطِعَ صَوْتِی ، وَ قُمْتُ لَکَ حَتَّى تَتَنَشَّرَ قَدَمَایَ ، وَ رَکَعْتُ لَکَ حَتَّى یَنْخَلِعَ صُلْبِی ، وَ سَجَدْتُ لَکَ حَتَّى تَتَفَقَّأَ حَدَقَتَایَ ، وَ أَکَلْتُ تُرَابَ الْأَرْضِ طُولَ عُمْرِی ، وَ شَرِبْتُ مَاءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهْرِی ، وَ ذَکَرْتُکَ فِی خِلَالِ ذَلِکَ حَتَّى یَکِلَّ لِسَانِی ، ثُمَّ لَمْ أَرْفَعْ طَرْفِی إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ اسْتِحْیَاءً مِنْکَ مَا اسْتَوْجَبْتُ بِذَلِکَ مَحْوَ سَیِّئَةٍ وَاحِدَةٍ مِنْ سَیِّئَاتِی .
اى خداى من، اگر به درگاهت آنقدر زارى کنم که پلک چشمانم بر هم اوفتد، و چندان به گریه و ناله صدا بلند کنم که صدایم قطع گردد، و چندان به پیشگاهت بر پاى ایستم که پایم ورم کند، و آنقدر برایت رکوع نمایم که استخوانهاى پشتم از هم بپاشد، و چندان سجده کنم که چشم هایم از کاسه درآید، و در همهى عمرم خاک زمین خورم، و تا زندهام آب آلوده به خاکستر بنوشم، و در اثناى این احوال چندان ذکر تو گویم که زبانم از کار بماند، آن گاه از روى شرمسارى چشم به آفاق آسمان بازنکنم، با این همه مستحق محو یکى از گناهانم نخواهم بود،
وَ إِنْ کُنْتَ تَغْفِرُ لِی حِینَ أَسْتَوْجِبُ مَغْفِرَتَکَ ، وَ تَعْفُو عَنِّی حِینَ أَسْتَحِقُّ عَفْوَکَ فَإِنَّ ذَلِکَ غَیْرُ وَاجِبٍ لِی بِاسْتِحْقَاقٍ ، وَ لَا أَنَا أَهْلٌ لَهُ بِاسْتِیجَابٍ ، إِذْ کَانَ جَزَائِی مِنْکَ فِی أَوَّلِ مَا عَصَیْتُکَ النَّارَ ، فَإِنْ تُعَذِّبْنِی فَأَنْتَ غَیْرُ ظَالِمٍ لِی .
و اگر به وقتى که سزاوار آمرزشت شوم مرا بیامرزى، و در آن زمان که مستحق عفوت شوم از من بگذرى، همانا این آمرزش و بخشش به خاطر استحقاق من نیست، و من این شایستگى را ندارم، زیرا جزاى من در نخستین گناه آتش جهنم بود، پس اگر مرا به عذاب مبتلا کنى بر من ستم نکرده اى.
إِلَهِی فَإِذْ قَدْ تَغَمَّدْتَنِی بِسِتْرِکَ فَلَمْ تَفْضَحْنِی ،
اى خداى من، اکنون که مرا به پرده پوشیت در پوشیده و رسوایم نکرده اى،
وَ تَأَنَّیْتَنِی بِکَرَمِکَ فَلَمْ تُعَاجِلْنِی ،
و به بزرگواریت با من مدارا نموده اى و به کیفرم عجله نکرده اى،
وَ حَلُمْتَ عَنِّی بِتَفَضُّلِکَ فَلَمْ تُغَیِّرْ نِعْمَتَکَ عَلَیَّ ،
و از سر فضلت بردبارى ورزیده ى و نعمتت را از من زایل نساخته اى،
وَ لَمْ تُکَدِّرْ مَعْرُوفَکَ عِنْدِی ،
و احسانت را بر من تیره ننموده اى،
فَارْحَمْ طُولَ تَضَرُّعِی وَ شِدَّةَ مَسْکَنَتِی ،
پس بر طول زاریم، و سختى زمین گیریم،
وَ سُوءَ مَوْقِفِی .
و بدى حالم رحمت آر.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ قِنِی مِنَ الْمَعَاصِی ، وَ اسْتَعْمِلْنِی بِالطَّاعَةِ ، وَ ارْزُقْنِی حُسْنَ الْإِنَابَةِ ، وَ طَهِّرْنِی بِالتَّوْبَةِ ، وَ أَیِّدْنِی بِالْعِصْمَةِ ، وَ اسْتَصْلِحْنِی بِالْعَافِیَةِ ، وَ أَذِقْنِی حَلَاوَةَ الْمَغْفِرَةِ ، وَ اجْعَلْنِی طَلِیقَ عَفْوِکَ ، وَ عَتِیقَ رَحْمَتِکَ ، وَ اکْتُبْ لِی أَمَاناً مِنْ سُخْطِکَ ، وَ بَشِّرْنِی بِذَلِکَ فِی الْعَاجِلِ دُونَ الآْجِلِ . بُشْرَى أَعْرِفُهَا ، وَ عَرِّفْنِی فِیهِ عَلَامَةً أَتَبَیَّنُهَا .
بار خدایا، بر محمد و آلش درود فرست، و مرا از گناهان حفظ کن، و به طاعتم وادار، و حسن بازگشت قلبى را روزیم فرما، و از لوث گناه به توفیق توبه پاکم کن، و به موهبت عصمت تاییدم نما، و امر حیات و زندگیم را با عافیت به صلاح آر، و شیرینى عفوت را به من بچشان، و مرا رها شدهى عفو و آزاد گشتهى رحمتت قرار ده، و از خشم خود خط امانم ده، و هم اکنون نه در آینده به مژدهى آن خوشحالم کن، مژدهاى که آن را بشناسم، و با نشانهاى که آن را آشکار ببینم آگاهم فرما،
إِنَّ ذَلِکَ لَا یَضِیقُ عَلَیْکَ فِی وُسْعِکَ ، وَ لَا یَتَکَأَّدُکَ فِی قُدْرَتِکَ ، وَ لَا یَتَصَعَّدُکَ فِی أَنَاتِکَ ، وَ لَا یَؤُودُکَ فِی جَزِیلِ هِبَاتِکَ الَّتِی دَلَّتْ عَلَیْهَا آیَاتُکَ ، إِنَّکَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ ، وَ تَحْکُمُ مَا تُرِیدُ ، إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ .
که این کار از توان تو بیرون نیست، و از قدرتت بر تو دشوار نباشد، و با توجه به حلمت بر تو سخت نیست، و در قبال بخشش هاى فراوانت که آیات تو گواه آنهاست بر تو سنگین نیاید، که همانا تو هر چه خواهى کنى، و به هر چه ارادهات تعلق گیرد فرمان دهى، که تو بر هر کار و همه چیز توانایى.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
تاکنون نظری ثبت نشده است.