با صدای عباس صالحی
علامه مجلسی در بحار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین (ع) در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات سوم: مناجات ترسیدگان
متن و ترجمه:
إِلَهِی أَ تَرَاکَ بَعْدَ الْإِیمَانِ بِکَ تُعَذِّبُنِی أَمْ بَعْدَ حُبِّی إِیَّاکَ تُبَعِّدُنِی
خدایا آیا چنین مى نمایى که پس از ایمانم به تو عذابم نمایى؟ یا پس از عشقم به تو از خود دورم سازى،
أَمْ مَعَ رَجَائِی لِرَحْمَتِکَ وَ صَفْحِکَ تَحْرِمُنِی أَمْ مَعَ اسْتِجْارَتِی بِعَفْوِکَ تُسْلِمُنِی
یا با امید به رحمت و چشم پوشى ات محرومم سازى، یا با پناه جویى ام به گذشتت رهایم نمایى،
حَاشَا لِوَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ تُخَیِّبَنِی لَیْتَ شِعْرِی أَ لِلشَّقَاءِ وَلَدَتْنِی أُمِّی أَمْ لِلْعَنَاءِ رَبَّتْنِی
هرگز چنین نیست! از ذات بزرگوارت به دور است که محرومم کنى، اى کاش مى دانستم که آیا مادرم مرا براى بدبختى به دنیا آورده، یا براى رنج کشیدن و زحمت پرورانده است،
فَلَیْتَهْا لَمْ تَلِدْنِی وَ لَمْ تُرَبِّنِی وَ لَیْتَنِی عَلِمْتُ أَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَةِ جَعَلْتَنِی
اگر چنین است کاش مرا نزاده و نپرورانده بود، و اى کاش آگاه بودم که آیا مرا از اهل سعادت قرار داده
وَ بِقُرْبِکَ وَ جِوَارِکَ خَصَصْتَنِی فَتَقَرَّ بِذَلِکَ عَیْنِی وَ تَطْمَئِنَّ لَهُ نَفْسِی
و به قرب و جوارت اختصاص داده اى تا به این سبب چشمم روشن و جانم آرام گیرد؟
إِلَهِی هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوها خَرَّتْ سَاجِدَةً لِعَظَمَتِکَ أَوْ تُخْرِسُ أَلْسِنَةً نَطَقَتْ بِالثَّنَاءِ عَلَى مَجْدِکَ وَ جَلالَتِکَ
خدایا آیا چهره هایى که در برابر عظمتت سجده کنان به خاک افتاده سیاه مى کنى، یا زبان هایى را که براى بزرگى و شکوهت به ستایش گویا شده ناگویا مى نمایى؟
أَوْ تَطْبَعُ عَلَى قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلَى مَحَبَّتِکَ أَوْ تُصِمُّ أَسْمَاعا تَلَذَّذَتْ بِسَمَاعِ ذِکْرِکَ فِی إِرَادَتِکَ
یا بر دلهایى که به محبتت پیچیده شده مهر مى زنى، یا گوش هایى را که از شنیدن ذکرت در راه رضایت لذّت برده ناشنوا مى کنى.
أَوْ تَغُلُّ أَکُفّا رَفَعَتْهَا الْآمَالُ إِلَیْکَ رَجَاءَ رَأْفَتِکَ
یا دستهایى را که آرزوهاى به امید مهرورزى ات به سویت بلند کرده و به زنجیر مى بندى،
أَوْ تُعَاقِبُ أَبْدَانا عَمِلَتْ بِطَاعَتِکَ حَتَّى نَحِلَتْ فِی مُجَاهَدَتِکَ
یا بدنهایى را که در طاعتت کوشیده تا جایى که در راه کوشش در بندگى ات لاغر شده مجازات مى کنى،
أَوْ تُعَذِّبُ أَرْجُلا سَعَتْ فِی عِبَادَتِکَ إِلَهِی لا تُغْلِقْ عَلَى مُوَحِّدِیکَ أَبْوَابَ رَحْمَتِکَ
یا پاهایى را که در راه عبادتت پوییده به عذاب دچار مى نمایى، خدایا درهاى رحمتت را بر یکتاپرستان مبند،
وَ لا تَحْجُبْ مُشْتَاقِیکَ عَنِ النَّظَرِ إِلَى جَمِیلِ رُؤْیَتِکَ إِلَهِی نَفْسٌ أَعْزَزْتَهَا بِتَوْحِیدِکَ کَیْفَ تُذِلُّهَا بِمَهَانَةِ هِجْرَانِکَ
و شیفتگانت را از نگاه به زیبایى دیدارت محروم مساز، خدایا جانى را که به توحیدت عزّت بخشیدى، چگونه به خوارى هجرانت ذلیل مى کنى،
وَ ضَمِیرٌ انْعَقَدَ عَلَى مَوَدَّتِکَ کَیْفَ تُحْرِقُهُ بِحَرَارَةِ نِیرَانِکَ
و باطنى که بر دوستى ات پیمان بسته، چگونه به سوز آتشت مى سوزانى؟
إِلَهِی أَجِرْنِی مِنْ أَلِیمِ غَضَبِکَ وَ عَظِیمِ سَخَطِکَ
خدایا از دردناکى خشمت و بزرگى ناخشنودیت پناهم ده،
یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ یَا رَحِیمُ یَا رَحْمَانُ یَا جَبَّارُ یَا قَهَّارُ یَا غَفَّارُ یَا سَتَّارُ
اى پرمهر، اى منتّ گذار، اى مهربان، اى بخشاینده، اى جبّار، اى چیره، اى آمرزنده، اى پرده پوش،
نَجِّنِی بِرَحْمَتِکَ مِنْ عَذَابِ النَّار وَ فَضِیحَةِ الْعَارِ إِذَا امْتَازَ الْأَخْیَارُ مِنَ الْأَشْرَارِ
به مهرت مرا از شکنجه آتش و رسوایى ننگ رهایى بخش، آنگاه که نیکان از بدان جدا شوند،
وَ حَالَتِ الْأَحْوَالُ وَ هَالَتِ الْأَهْوَالُ وَ قَرُبَ الْمُحْسِنُونَ
و حالتهاى دگرگون گردد و هراسنده ها بهراسند، و نیکوکاران به خوشبختى نزدیک شوند،
وَ بَعُدَ الْمُسِیئُونَ وَ وُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ
و بدکاران از آن دور گردند، و به هرکسى برابر آنچه انجام داده جزاى برازنده داده شود و هرگز به آنان ستم نشود.
علامه مجلسی در بحار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین (ع) در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات سوم: مناجات ترسیدگان
متن و ترجمه:
إِلَهِی أَ تَرَاکَ بَعْدَ الْإِیمَانِ بِکَ تُعَذِّبُنِی أَمْ بَعْدَ حُبِّی إِیَّاکَ تُبَعِّدُنِی
خدایا آیا چنین مى نمایى که پس از ایمانم به تو عذابم نمایى؟ یا پس از عشقم به تو از خود دورم سازى،
أَمْ مَعَ رَجَائِی لِرَحْمَتِکَ وَ صَفْحِکَ تَحْرِمُنِی أَمْ مَعَ اسْتِجْارَتِی بِعَفْوِکَ تُسْلِمُنِی
یا با امید به رحمت و چشم پوشى ات محرومم سازى، یا با پناه جویى ام به گذشتت رهایم نمایى،
حَاشَا لِوَجْهِکَ الْکَرِیمِ أَنْ تُخَیِّبَنِی لَیْتَ شِعْرِی أَ لِلشَّقَاءِ وَلَدَتْنِی أُمِّی أَمْ لِلْعَنَاءِ رَبَّتْنِی
هرگز چنین نیست! از ذات بزرگوارت به دور است که محرومم کنى، اى کاش مى دانستم که آیا مادرم مرا براى بدبختى به دنیا آورده، یا براى رنج کشیدن و زحمت پرورانده است،
فَلَیْتَهْا لَمْ تَلِدْنِی وَ لَمْ تُرَبِّنِی وَ لَیْتَنِی عَلِمْتُ أَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَةِ جَعَلْتَنِی
اگر چنین است کاش مرا نزاده و نپرورانده بود، و اى کاش آگاه بودم که آیا مرا از اهل سعادت قرار داده
وَ بِقُرْبِکَ وَ جِوَارِکَ خَصَصْتَنِی فَتَقَرَّ بِذَلِکَ عَیْنِی وَ تَطْمَئِنَّ لَهُ نَفْسِی
و به قرب و جوارت اختصاص داده اى تا به این سبب چشمم روشن و جانم آرام گیرد؟
إِلَهِی هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوها خَرَّتْ سَاجِدَةً لِعَظَمَتِکَ أَوْ تُخْرِسُ أَلْسِنَةً نَطَقَتْ بِالثَّنَاءِ عَلَى مَجْدِکَ وَ جَلالَتِکَ
خدایا آیا چهره هایى که در برابر عظمتت سجده کنان به خاک افتاده سیاه مى کنى، یا زبان هایى را که براى بزرگى و شکوهت به ستایش گویا شده ناگویا مى نمایى؟
أَوْ تَطْبَعُ عَلَى قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلَى مَحَبَّتِکَ أَوْ تُصِمُّ أَسْمَاعا تَلَذَّذَتْ بِسَمَاعِ ذِکْرِکَ فِی إِرَادَتِکَ
یا بر دلهایى که به محبتت پیچیده شده مهر مى زنى، یا گوش هایى را که از شنیدن ذکرت در راه رضایت لذّت برده ناشنوا مى کنى.
أَوْ تَغُلُّ أَکُفّا رَفَعَتْهَا الْآمَالُ إِلَیْکَ رَجَاءَ رَأْفَتِکَ
یا دستهایى را که آرزوهاى به امید مهرورزى ات به سویت بلند کرده و به زنجیر مى بندى،
أَوْ تُعَاقِبُ أَبْدَانا عَمِلَتْ بِطَاعَتِکَ حَتَّى نَحِلَتْ فِی مُجَاهَدَتِکَ
یا بدنهایى را که در طاعتت کوشیده تا جایى که در راه کوشش در بندگى ات لاغر شده مجازات مى کنى،
أَوْ تُعَذِّبُ أَرْجُلا سَعَتْ فِی عِبَادَتِکَ إِلَهِی لا تُغْلِقْ عَلَى مُوَحِّدِیکَ أَبْوَابَ رَحْمَتِکَ
یا پاهایى را که در راه عبادتت پوییده به عذاب دچار مى نمایى، خدایا درهاى رحمتت را بر یکتاپرستان مبند،
وَ لا تَحْجُبْ مُشْتَاقِیکَ عَنِ النَّظَرِ إِلَى جَمِیلِ رُؤْیَتِکَ إِلَهِی نَفْسٌ أَعْزَزْتَهَا بِتَوْحِیدِکَ کَیْفَ تُذِلُّهَا بِمَهَانَةِ هِجْرَانِکَ
و شیفتگانت را از نگاه به زیبایى دیدارت محروم مساز، خدایا جانى را که به توحیدت عزّت بخشیدى، چگونه به خوارى هجرانت ذلیل مى کنى،
وَ ضَمِیرٌ انْعَقَدَ عَلَى مَوَدَّتِکَ کَیْفَ تُحْرِقُهُ بِحَرَارَةِ نِیرَانِکَ
و باطنى که بر دوستى ات پیمان بسته، چگونه به سوز آتشت مى سوزانى؟
إِلَهِی أَجِرْنِی مِنْ أَلِیمِ غَضَبِکَ وَ عَظِیمِ سَخَطِکَ
خدایا از دردناکى خشمت و بزرگى ناخشنودیت پناهم ده،
یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ یَا رَحِیمُ یَا رَحْمَانُ یَا جَبَّارُ یَا قَهَّارُ یَا غَفَّارُ یَا سَتَّارُ
اى پرمهر، اى منتّ گذار، اى مهربان، اى بخشاینده، اى جبّار، اى چیره، اى آمرزنده، اى پرده پوش،
نَجِّنِی بِرَحْمَتِکَ مِنْ عَذَابِ النَّار وَ فَضِیحَةِ الْعَارِ إِذَا امْتَازَ الْأَخْیَارُ مِنَ الْأَشْرَارِ
به مهرت مرا از شکنجه آتش و رسوایى ننگ رهایى بخش، آنگاه که نیکان از بدان جدا شوند،
وَ حَالَتِ الْأَحْوَالُ وَ هَالَتِ الْأَهْوَالُ وَ قَرُبَ الْمُحْسِنُونَ
و حالتهاى دگرگون گردد و هراسنده ها بهراسند، و نیکوکاران به خوشبختى نزدیک شوند،
وَ بَعُدَ الْمُسِیئُونَ وَ وُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَا کَسَبَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ
و بدکاران از آن دور گردند، و به هرکسى برابر آنچه انجام داده جزاى برازنده داده شود و هرگز به آنان ستم نشود.
قطعات
-
عنوانزمانتعداد پخش
-
کاربر مهمان