شب رحلت پیامبر اکرم (ص) 1403 - سعید قانع

شب گر رخ مهتاب نبیند سخت است/لب تشنه اگر آب نبیند سخت است/ما نوکر و ارباب تویی، مهدی جان/نوکر رخ ارباب نبیند سخت است/***آسمان بود و زمین تشنه‌ی بارانش بود/قدر هجده نفسش فاطمه مهمانش بود/به همه دست خداوند شرافت دادش/شصت و سه سال به این خاک امانت دادش/او شرافت به رسالت به نبوت‌ها داد/او شرف را به تمامی عبادت‌ها داد/هر کجا بود بلا سینه‌ی او طالب بود/خیمه‌اش گوشه‌ای از شعب ابی‌طالب بود/جز خدا غیر علی دید که همسایه نداشت/مرتضی سایه‌ی او بود اگر سایه نداشت/آسمان فتنه زمین فتنه ولی ‌می‌خوابید/چه غمی داشت به جایش که علی می‌خوابید/شصت و سه سال فقط برکت از او می‌بارید/هر کجا بود فقط رحمت از او می‌بارید/جای هر زخم که می‌خورد تبسم می‌کرد/رحمتش را همه جا قسمت مردم می‌کرد/گرچه دنیا متوسل به عبایش می‌شد/دل او شاد فقط با نوه‌هایش می‌شد/کارش این بود در آغوش حسین را گیرد/عادتش بود به یک دوش حسن را گیرد/تا به مسجد برود نور در آغوشش بود/عشق می‌کرد حسینش که قلم‌دوشش بود/پشت او با حسنینش انس گل افشانی داشت/موقع بازی‌شان سجده‌ی طولانی داشت/سر او بر روی دامان علی بود فقط/مرکب بازی طفلان علی بود فقط/گرچه در خانه فقط عطر سلامش می‌ریخت/دست ملعون شب زهر به کامش می‌ریخت/روضه‌ها را همه می‌دید ولی لب می‌بست/دور از فاطمه می‌گفت علی لب می‌بست

گریه نکن که بی‌قرارم/برای تو دل‌شوره دارم/گریه نکن فاطمه جانم/که خیلی زود میایی کنارم/یه عّده که حیا ندارن/تو خون? تو پا می‌زارن/بجای گل ها، آتیش و هیزم/برای تسلیت میارن/دست علی که بسته میشه/پهلوی تو شکسته می شه /می‌مونی بین در و دیوار/محسن تو که کشته میشه/امون از این شهر مدینه/من میرم از شهر مدینه/تو می‌مونی با زخم سینه/می‌بینی با دل شکسته/دیگه علی خونه نشینه/یه کوچه و چادر خاکی/سیلی و گوشوار? خونی/مجبور می‌شی که صورتت رو/از علی دیگه بپوشونی/دست حسن تو دستای تو/بارونی میشه چشمای تو/میگیره آسمون کوچه/می افتی تو میون کوچه/امون از این شهر مدینه/بزار که اشکاتو بگیرم/برای غصه‌هات بمیرم/از یاد مَردم دیگه میره/سفارش روزِ غدیرم/همسفرِ روح الامینم/حسینمه به روی سینم/غروب قتلگاه و شمر و/سر بریده رو می‌بینم/وقتی که می‌ره زینب از حال/می بینمت میونه گودال/میشه به زینبت جسارت/تو غل و زنجیر اسارت/حسین ای وای ای وای ای وای