ولادت حضرت علی اکبر (ع) 1402 - محسن عراقی

سپاه پلک‌هایش چند لشکر را تکان می‌داد/علی با خطبه‌خوانی قلب منبر را تکان می‌داد/و جبرائیل درسش را به حیدر چون‌که پس می‌داد/علی ابنِ ابی‌طالب فقط سر را تکان می‌داد/علی علی علی.../*****اونکه بین غریبه حتی آشنا نداشت/تو میدون آبروی واسه دشمنان نزاشت/جونش رو مثل تیغش تو دستش علی گرفت/هیچ وقتی دست پیغمبر رو تو حنا نزاشت/دست قنبر رو گرفت، دستان محشر رو گرفت/تو نبرد دست خدا، دست پیمبر رو گرفت/دست در دست همه، اجداد نوکر رو گرفت/بیا مجنون سجده کن، از جون سجده کن/لبت ابری شه مثل بارون سجده کن/اگه یه لحظه دلت از دنیا گرفت/برو تو صحنش بشین و به ایوان سجده کن

در فضای خانه‌اش چون عطر کوثر می‌نشیند/پس بِلاشک جبرئیل این‌جا دَم در می‌نشیند/روبه‌روی ظالمان و در کنار مستمندان/چون علی می‌ایستد، مثل پیغمبر می‌نشنید/گفت ممسوس است در ذات خدا، تکبیر گفتم/ناگهان دیدم پس از الله، اکبر می‌نشیند/هر کسی از دور در مسجد جمالش را ببیند/روز‌ بعدش بین صف‌های جلوتر می‌نشیند/چون اذان گفته‌ست بالای مناره تا قیامت/هر کجا گلدسته می‌بیند کبوتر می‌نشیند/هر کسی زانو زده در محضرش روز قیامت /ساعتی زانو به زانوی پیمبر می‌نشید/*****گرچه در فنّ سخن زیر و زبَر بسیار است /زلف، آشفته نکن چون‌که خطر بسیار است/زیر بار غم تو پای قلَم می‌شِکند/این‌ قَدَر جلوه نکن ضعف هنر بسیار است/مست چون می‌گُذری بر سر ما دقّت کن/ای که بر خنجر ابروی تو سر بسیار است /می‌کنم‌ مدح تو این‌گونه که بهتر نشود/بعد الله و تو دیگر کسی اکبر نشود/