ولادت حضرت اباالفضل العباس (ع) 1403 - محمود کریمی

مدح - ازل نوشت خدا تا ابد، علی باشد و در تلاطمِ دل، جذر و مد، علی باشد میان هول قیامت، قیامتی باشی اگر به روی لبانت، مدد علی باشد به ذوالفقار، تراشیده‌اند با زرِ سرخ خداست یا صمد و یا اسد، علی باشد همه فرار که کردند در اُحد، دیدند که گرد حضرت احمد، احد علی باشد هزارشکر که آمد علی اُمّ‌بنیین که تا نشان بدهد مستند، علی باشد نوشت بعد علی دست کبریا، عبّاس که السّلام علیک الامیر! یا عبّاس دویده است زمین از چه در مدار خودش زمان چه دیده که جامانده از قطار خودش زمان مگر به عقب رفته است، گویا که دوباره کعبه ترک خورده در حصار خودش به پشت حجره‌ی اُم‌ّالبنین به شوق و شکوه نشسته حضرت مولا در انتظار خودش قدم گذاشته ماهی به دامن خورشید قدم گذاشته ماهی به جلوه‌زار خودش شده‌است چشم علی، مات جلوه‌های علی شده‌است چشم خدا، مات شاهکار خودش رسیده است علم را بگیرد از حیدر که ذوالفقار شود گرمِ کارزار خودش جمال جمع بنی‌هاشم و جلال حسین سلام حضرت دارالشّفای آل حسین به بام کعبه برو ای خطیب سرورها که بعد از آن به تو در سجده‌اند منبرها منافق این طرف است و یهود آن طرفت بگو علی علی و از حُنین و خیبرها نفس بلند نمی‌گردد از زمین و از زمان که بشنوند صدای تو را مگر کرها برآر بیرق خود را رشید آل الله درار با نفس خود، دمارِ کافرها کفیل بیت حسین! این چه خادمیست تو را که خدمت تو کمر بسته‌اند قنبرها زمان رزم و رجزها، حسین مست تو بود چه کیف می‌کرد آن تیغ که به دست تو بود سپاه از علمت بی‌اراده می‌پاشید چه سخت آمده بود و چه ساده می‌پاشید مقابل تو سپاهی از آهن و پولاد مقابل تو ز لشکر براده می‌پاشید همین که تیغ تو چرخی به دور سر می‌زد سواره، سرزده می‌شد؛ پیاده می‌پاشید نگاه نافذ مولا، تویی و می‌دیدند که کوه پیش علی ایستاده می‌پاشید چه مست، میسره خود را به میمنه می‌زد مگر که ساقی میخانه، باده می‌پاشید دودم زدی، همه کفّار یک‌دم افتاند تلوتلو همه خوردند و با هم افتادند دو چشم ناز تو خوش می‌کشند ناز از هم نمی‌کنند دو بد مست، احتراز از هم شدی به خواب و به هم ریخت خیل مژگانت گشای چشم و جدا کن سپاه ناز از هم

سرود - دارم این ترانه بر لب؛ دست آفرینش امشب می‌کنه هنرنمایی چشم من شبیه چشمه؛ یار اومد به صد کرشمه با لطافت خدایی آروم و قرارم تا اباالفضله؛ سرو کارم با اباالفضله نوشته‌ی روی مزارم، یا اباالفضله من و هوای میخونه؛ لبا رو لب پیمونه خرابم از این عاشقی؛ من دیوونه‌ی دیوونه خوش‌به‌حال اون‌که میون می‌خونه بمیره مست مست مست مستم؛ یکی زیر بغلمو بگیره یاس و لاله گرم لبخند بر جمال یار دلبر به! چه بزم با صفایی کاشف الکروب ارباب، روی سینه‌ی علی خواب رفته با چه خنده‌هایی گهواره‌ی خوابش، آغوش مادر لایی لاییش، نفس خواهر علی دیگر اومده برای حیدر یه نگاه این مه‌جبین، مدار و قرار زمین یه عالمی پای سفره‌ی پسرک امّ‌البنین از عطای اون‌که به شاه کربلا، ارباب با وفا، دلبر دلبرا، سرور سرورا، وزیره مست مست مست مستم، یکی زیر بغلمو بگیره یار و این‌همه سعادت از ولایت و سیادت تا رشادت و شهادت خیلی پیش حق، عزیزه؛ آسمون بهم می‌ریزه وقتی می‌کنه عبادت معتکفم امشب سر راه تو؛ با خیال روی ماه تو گدایی می‌کنم برای یه نگاه تو هرکی تورو لایق میشه، شبیه شقایق میشه تووی سحری، نور تو می‌بینه و عاشق میشه امشب انگاری همه‌چی لطیفه مثل حریره مست مست مست مستم، یکی زیر بغلمو بگیره

سرود - تو از ازل بودی؛ تو تا ابد هستی نواده‌ی خانم بنت اسد هستی جواب فریاد «یاعلی‌مدد» هستی اباالفضل! اسمت، هیجان و جنونه؛ عشقم حاء و سین و یاء و نونه؛ عشقم منظورم فقط تویی، تو عشقم وقتی که میگم به جون عشقم خیالتو عشقه ای یار کمالتو عشقه ای یار جمالتو عشقه ای یار عشقم اباالفضل تو از ازل نوری؛ تو تا ابد ماهی برادر و یار و تاج سر شاهی واسطه‌ی فیضی؛ تو دست یداللهی اباالفضل! خوبا همه به اسم تو می‌نازن همه یلا، جلوت سپر می‌ندازن اسم تو هر دلی رو می‌لرزونه وقتی تو سرداری، همه سربازن عزّتتو عشقه ای یار هیبتتو عشقه ای یار خصالتو عشقه ای یار عشقم اباالفضل اوج عنایاتی؛ سیل کراماتی تو راحت جانِ عمّه‌ی ساداتی کلید اسرارِ رمز یا لثاراتی اباالفضل! هستن همه‌ی اولیاء، مجذوبت تمومِ دلبرا شدن مغلوبت هر دلی که به‌روی خاکت افتاد تو هم فرستادی برا محبوبت مقدمتو عشقه ای یار پرچمتو عشقه ای یار وصالتو عشقه ای یار عشقم اباالفضل