ولادت حضرت زینب (س) 1403 - محمود کریمی

سرود - ای حجت کردگار وقت مدد است ای صاحب ذوالفقار وقت مدد است علی

سرود - جونه جونه جونه زینب؛ نم نمه بارونه زینب درد عالمه فقط مدونه زینب؛ مدونه زینب شِوای سرد زمستونم بهاره قالی از بال فرشته سرِ داره فاطمه بِرا علی دختر میاره؛ دختر میاره

مدح - ای پیام‌آور خون شهدا؛ یازینب وی تو چون شیرخدا، شیرخدا؛ یازینب ای رسول و علی و فاطمه را پاره‌ی تن ای همه جان جهانت به فدا؛ یازینب اگر از اشک شود، ملک جهان دریایی نشود حقّ تو یک‌قطره ادا؛ یازینب کوفه و شام و مدینه نه، تمام عالم با پیام تو شده کرب‌وبلا؛ یازینب ای نماز شب تو، برده دل از چار امام ای همه فاطمه، هنگام دعا! یازینب گر نبد خطبه‌ی تو، خاطره‌ی کرب‌وبلا محو می‌شد همه از خاطره‌ها؛ یازینب چه بیارم؟! چه بگویم؟! چه بخوانم به ثنات که خدا زینت أب خوانده تو را؛ یازینب تو حسین‌بن‌علی بودی و او زینب بود همه‌لحظه همه‌حالت همه‌جا؛ یازینب سر آن سرّ خدا گشت جدا از تن، لیک نگهش از تو نگردید جدا؛ یازینب سعی تو با سر خونین برادر رفتن مروه، گودال و صفا، طشت طلا؛ یازینب تو به دور سر او گشتی پروانه‌صفت گشت بر دور سرت، أرض و سما؛ یازینب خطبه‌ی تو سخن خون خدا بر سر نی یک پیام است ولی با دو صدا؛ یازینب در دل محمل خود، چون دل خورشید بسوز ای هلالت شده انگشت‌نما؛ یازینب تو به خلق دو جهان راهنما، او سر نی با سرش بود تو را راهنما؛ یازینب از تو زیبنده بود ذکر تَقَبَّل مِنّا بر سر نعش امام شهدا؛ یازینب مظهر صبر خدا، خواست دهد جان از دست تو شدی از دل او عقده‌گشا؛ یازینب کیستی تو که به محمل، دمد از ماه رخت جلوه‌ی پنج‌تن آل‌عبا؛ یازینب از تو زیبد که بکوبی به دهان دشمن مشت با غرّش یابن الطُّلَقا؛ یازینب تا قیامت همه مردان جهان می‌گیرند از تو درس شرف و صبر و رضا؛ یازینب بعد مصباح هدی بر همه‌ی خلق خداست روی خونین تو، مصباح هدی؛ یازینب خطبه‌هایت همه یادآور زهرای بتول سخنانت چو علی، روح‌فزا؛ یازینب یوسف فاطمه از گوشه‌ی مقتل تا شام بر سر نی به تو می‌کرد دعا؛ یازینب هر کجا خصم، عزیزان ورا می‌آزرد بود چشمش به تو آن چشم خدا؛ یازینب

سرود - پر عطر کوثر، بیت پیغمبر شد سومین اولاد دخترش، دختر شد اومدی و حال دنیا، بهتر شد روبرو روی حیدر با حیدر شد اومدی و از عالم خوشحال‌تر، مادر شد تو زینبی و پیروزی امام بت‌شکن‌هایی پیمبری و الگوی حماسه‌های دنیایی جدای از این‌که تو، نواده‌ی طاهایی خواهر حسنینی، دختر مولایی تو به تنهایی، خود خود زهرایی زائر تشریف شاه این درباری شاعر تصنیف هَلَ بالزُّوّاری اونی‌که روو خاکت افتاد، آقا شد اونی‌که توو راهت گم شد، پیدا شد دلی که توو بارونت شد قطره، دریا شد توو ایوون دمشق تو ستاره‌ی نجف پیداس تموم مرقدت بانو شبیه مرقد مولاس حسین، کشتی نجات؛ تو ساحل دریایی ملکه‌ی دل شاهی؛ عزیزه‌ی آقایی تو به تنهایی، خود خود زهرایی شهدا می‌خونن روز و شب: یازینب تشنگان وصلیم؛ بطلب یازینب طنین إذا جاءَ نصرُاللهی مراد شهیدای حزبُ اللهی شریکه‌ی ثارالله و نور این راهی شدن همه شهیدامون مرید قهرمان بانو نمیرم از در خونت به صاحب‌الزمان، بانو برات جانبازی همه‌ی شهیدایی معلّم عالمی توو درس شیدایی تو به تنهایی، خود خود زهرایی

سرود - بارون گرفته دوباره؛ داره فرشته می‌باره غرقه چشام توو ستاره؛ از بس، دلم بی‌قراره اومد اون عشقی که از عشق دل‌برده پیش پاش، مدارشو ماه گم کرده با خودش بهشتو روو خاک آورده زینب زینب! تو آرامش دنیامی تو آیینهی آقامی؛ دوای همه دردامی اگه بیفتم به پات، چی میشه میون صحن و سرات، چی میشه اگه بشه بمیرم برات، چی میشه! وای چی میشه اشکاش، نشونه‌ی عشقه؛ گریه‌ش، بهونه‌ی عشقه زینب کنار برادر، لیلای خونه‌ی عشقه نگاهش محو نگاه اربابه مثه نور آفتاب و مهتابه توو تموم دنیا این عشق نایابه زینب زینب! ای اسطوره‌ی شیدایی تو سرمایه‌ی دل‌هایی؛ عزیز دل زهرایی گدای دستات بشم، چی می‌شه غرق توو دریات بشم، چی می‌شه اگه که بشه فدات بشم، چی می‌شه! وای چی می‌شه دریای نور حسینی؛ اوج ظهور حسینی ذکر مداوم ارباب؛ تو اوج شور حسینی تب تند لحظه‌های شیدایی تو عصاره‌ی وجود زهرایی تویی که خودت یه‌پارچه مولایی زینب زینب! تو همسایه‌ی توحیدی تو اقیانوس امّیدی؛ تو هم‌شیره‌ی خورشیدی اگه نگاهم کنی، چی می‌شه تو سر به راهم کنی، چی می‌شه اگه تو رو به راهم کنی، چی می‌شه! وای چی می‌شه