شب هشتم محرم 1403 - سعید و محمدحسین حدادیان

روضه - سعید حدادیان - سلام الله بر لیلا و این پاکیزه فرزندش به بازوی ولی اللهی وجه خداوندش ملائک دست‌بوس و اِنس و جان تا حشر پابندش شرافت آستان‌بوس و شهادت آبرومندش حسین و مجتبی و زینب و عباس بوسندش سپهر حُسن را این پاک مادر محور آورده نبوت بر جمال کبریایی منظرش نازد امامت بر دم گرم شهادت پرورش نازد بزرگی سر فرود آورده بر خاک درش نازد شفاعت بر کرامت‌های روز محشرش نازد شهادت بر همه گل‌زخم‌های پیکرش نازد شهادت بر دو بازویش سلام از حیدر آورده2 زمین رزم‌گاه معرکه بدر و پیمبر او قتال پهن‌دشت کربلا، صفین و حیدر او به رزم صحنه‌ی عاشور ثارالله دیگر او زعیم و اسوه‌ی رزمندگان تا صبح محشر او ز آل الله روز جان فشانی پیش‌روتر او به حق ایمانی از کوه گران محکم‌تر آورده سلام ای آفتاب سرخ عاشورا علی اکبر3 درود ای آرزوی یوسف زهرا علی اکبر گل باغ جنان در دامن صحرا علی اکبر تویی در بزم جان، ماه جهان آرا علی اکبر کرامت کن برات کربلا ما را علی اکبر که داغ کربلایت ناله از دل‌ها برآورده تو قرآنی، تو فرقانی، تو یاسینی، تو طاهایی2 تو در کوی ذبیح الله اعظم ذبح عظمایی تو اول کشته در دشت بلا از آل زهرایی تو از صبح ولادت تا شهادت عشق بابایی تو در دشت بلا هم‌چون شجر در طور سینایی که نخل میثم از باغ کمالاتت بر آورده چون به فرق اکبر اندر کارزار معنی شق القمر شد آشکار ارغوانی گشت رنگ سنبلش ریخت روی نرگس و برگ گلش میوه‌ی دلم علی علی علی همه حاصلم علی علی علی توی کوچه، توی خونه می‌کشه آتیش زبونه ای خدا خودت کمکم کن مادرم زنده بمونه مادرم خیلی جوونه سرت به سینه نَهَم تا که شرح حالم را زبان دل به تو گوید، زبان سر نتوانم

روضه - خمیده، خمیده، رسیدم به تو شکستم، شکستم، دَمِ جسم تو عزیزم، عزیزم، شبیه تنت بریده، بریده، میگم اسمتو دونه دونه زخماتو بستم حالا یاد این لحظه هستم انگار که قنداقه ت رو دادن به دستم لالالا علی اکبر من اربا اربا علی اکبر من لالالا علی اکبر من ای خدا با چه دلی زینب صدا می زد حسین دست و پا می زد علی زینب صدا می زد حسین

زمینه - نوحوا، نوحوا، نوحوا علی شِبلی برگشتی ولی مادر لب تشنه‌تر از قبلی موقع غارت حرم رسیدم عبا رو از زیر تنت کشیدن سر تو رو رو پای من بریدن یا ولدی، یا ولدی خردم من بالا سر تو چی آوردن به سر پیکر تو؟ ای شهید ارباً اربا تو حرم دوباره پخش شده پیکر تو همه رفتن از حرم ولی داره می‌سوزه تن علی واویلا، واویلا بی‌پسر ام لیلا واویلا واویلا خون‌چگر ام لیلا نوحوا نوحوا نوحوا علی المظلوم تا نمیرم از داغت دیگه نمیشم آروم بارون تیر و نیزه‌ها شدید شد با لب تشنه پسرم شهید شد محاسن بابای تو سفید شد یا ولدی، یا ولدی وقتی تو خیمه همهمه‌است زخم پهلوی تو مثل فاطمه‌است قاتل تو یک نفر نبود علی به خدا خون تو گردن همه‌است ای وای از شمر و طعنه‌هاش منو زجرم میده زجر و خنده‌هاش وقتی جا می‌مونه پشت غافله از رو نی مراقب رقیه باش چی بگم از غم مادرت بین نامحرمه مادرت واویلا واویلا بی‌پسر ام لیلا واویلا واویلا خون‌جگر ام لیلا