شب اول محرم 1402 مجید بنی فاطمه

شبها تو کوچه‌های سرد کوفه/تنها می‌گرده تنها مرد کوفه/می‌ذاره از غم، سر روی دیوار/با چشمهایی که غم می‌بارن/می‌گه حسین جان میا به کوفه/که کوفیان حیا ندارن/اون کسایی که، با تو بودن/حرفاشون همه یک سرابه/نامه‌هاشونم پر از دروغِ/آسمون‌شون بی‌ستاره‌ست/دستاشون همه پر سنگه/نیزه سازیهاشون هم شلوغ/حسین میا به کوفه/تو اوج غمها دل بی‌تابه/امشب سفیر تنهای اربابه/کبوتری که، بی‌آشیونه‌ست/حالا یه گوشه‌ای نشسته/در انتها به، هجوم سنگها/بال و پر و سرش شکسته/حرف رو لب‌اش فقط اینه// یا حسین دلم می‌گهخواهرت تو چنگ غم، اسیر/داغ قاسم و علی اکبر// روی سینه‌ی تو می‌ذارن /روی دستت، اصغرت می‌میرهحسین میا به کوفه/دشمن می‌خنده بر این احوال من/پای دارالعماره بر حال من/غریب و تنها بارون می‌باره از/چشای من برای زینب لحظه آخر/ همین دعامه که غم نشینه پای زینب/گرچه این چنین نشد/باز بیام پیش‌ات تو غریبی/مثل عاشقی بشم نثارت/اما دل خوشی‌ام همش این/بعد مردنم توی غربت/روی نیزه‌ها بیام کنارت/حسین میا به کوفه

نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت/نه سیدالشهدا برجدال طاقت داشت/هوا زجور مخالف چو قیرگون گردید/عزیز فاطمه از اسب سرنگون گردید/بلند مرتبه شاهی زصدر زین افتاد/اگر غلط نکنم عرش برزمین افتاد

ای دل محرم آمده وقت عزا شده/ماه عزای حضرت خون خدا شده/ماتم میان چشم همه موج می زند/چشمان گریه، چشمه ی شور شفا شده/ما اهل روضه زنده به بوی محرمیم/دلهای ما حسینیه ی کربلا شده/بازار و کوچه ها همه با زاری آشناست/هرجاگذرکنی غم عظمی به پاشده/احرام ما لباس سیاه عزای توست/هیأت مطاف زمزمه ی لبیک ما شده/دستی که وقف روضه شده سینه می زند/مرهم به زخم سینه ی خیرالنسا شده/صاحب عزای مجلس ارباب مادر استبادست آه فاطمه هیأت بنا شده

آی عاقلا، آی عاقلا، بیرون بیاید از خونه/ما رو تماشا بکنید به ما میگن دیوونه/ازکوچیکیم تا به حالا یه دوست خوبی داشتم/جوونیم و به پای این دوست خوبم گذاشتم/اسم مقدسش دل و می لرزونه به قرآن/من چی بگم دیوونه ها بهش میگن حسین جان/حسین آرام جانم

به اذن مادرتو سینه می زنم یا حسین/به یاد پیکرت عریان شده تنم یاحسین/السلام علی الحسین/و علی علی بن الحسین/و علی اولاد الحسین/و علی اصحاب الحسین