شهادت امام حسین (ع) سید رضا نریمانی 1399

خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی/دیوانگان سلسله‌ات را رها کنی/کار جنون ما به تماشا کشیده است/یعنی تو هم بیا که تماشای ما کنی/کردی سیاه زلف دوتا را که در غمت/مویم سفید سازی و پشتم دوتا کنی/حبیبی حسین حبیبی حسین/تو عهد کرده‌ای که نشانی به خون مرا/من جهد کرده‌ام که به عهدت وفا کنی/تو عهد کرده‌ای که نشانی به خون مرا/من جهد کرده‌ام که به عهدت وفا کنی/من دل ز ابروی تو نبرم به راستی/با تیغ کج اگر سرم از تن جدا کنی/تا کی در انتظار قیامت توان نشست/برخیز تا هزار قیامت به پا کنی/حسین حسین حسین حسین/دانی که چیست حاصل انجام عاشقی/جانانه را ببینی و جان را فدا کنی/حسین حسین حسین حسین/أبَد وَالله ، یَا زَهــــرا مَا ننسی حُسَیناً

گریه زیاد کردم روضه زیاد خوندم/پشت سرت خیلی وان یکاد خوندم/ وان یکاد الذین کفروا نیزه فرو شد به تنت/ وان یکاد الذین کفروا خودت بگو با چی زدنت/یکی دم مغرب موتو پریشان کرد/ با تن صد پارت یک ختم قرآن کرد/ گرفته دورو برت رو عطر سیب هذا الشهید هذا الغریب/گرفته دور و برت رو عطر سیب/ یه تا نجیب سر برید/ اونی که از گودال سرت رو حالا برد/ روی سر زینب صداشو بالا برد

آبروی دو عالم آبروی دو عالم/رحمت واسعه ات دست مرا می گیرد/این چه لطفیست به هر بی سر و پایی برسد