شب چهارم محرم 93 - محمود کریمی

روضه - مایل نمی شوم که ز من راه کج کنی ما را امامزاده کنی میل حج کنی یک بار رو زدم به تو این است پاسخت حیف از تو نیست با من دل خسته لج کنی زینب بساط کرده تو چیزی از او بخر بهتر که رفع این همه عسر و هرج کنی آه ضعیف زود اثر میکند بترس با رد من چگونه به کارت فرج کنی انصاف ده کدام یک از ما شکسته ایم من حاضرم معاینه ی رج به رج کنی من با تو در مذاکره داخل نمی شوم کوشش مکن به غیر تو مایل نمی شوم حرف از شدن مگوی که دیگر نمی شوم بی دل تر از تو ام که مقرر نمی شوم پنجاه و چهار سال بزرگت نموده ام انصاف ده برای تو مادر نمی شوم خواهر نبوده ای که ببینی چه میکشم حال مرا مپرس که بهتر نمی شوم گر زندگی دوباره بیابم به دهر دون سوگند بر برادر خواهر نمی شوم من هر چه هست دختر زهرای اطهرم با من نگو به نجمه برابر نمی شوم من در نیابت از جگر اخضرم هنوز یادت بماند این که تو را مادرم هنوز من ذوالفقار دارم و حیدر شمایلم یعنی دل دو نیم بود تیغ کاملم با دست رد به سینه ی زینب مزن حسین من نامه نیستم که زنی مهر باطلم جعفر اگر دو بال فضیلت گشوده است من با دو بال خویش به اوج فضایل است اصلا چرا به روزه ی شک دار رو کنیم میدان نرفته ذبح کن اینجا مقابلم این مسئله برای دو مجهول مطرح است پس حل کن این معادله را در مسائلم من بهر تو دو بحر مطهر کشیده ام یعنی دو بار جام تو را سر کشیده ام

روضه - من زینبم که بر جگرم هست آذرم من از خلیل در صف قربان جلو ترم موسی یم چو سینه ی سیناست سینه ام مو سایم و جبین به پای دلبرم بر چادرم ز کشته ی هر کس نشانه ایست از اکبر و قاسم و هم عون و جعفرم اما ز خون این دو نبندم به سر خزاب تا فکر رویشان رود از دیده و سرم بر زینبت ببخش اگر بی بضائتم شرمنده ام که نیست به بر طفل دیگرم چه خوب شد که نیامد ولی غروبش دید سر دو تازه جوان روی نیزه دیدن داشت

زمینه - الا یا ایهالساقی جوابی خواهش من را بده از جام مشتاقی شراب مرد افکن را برید از عالم بالا شرابی از لب سحبا که با یک جرعه اش از پا بیندازد تهمتن را تو نزدیکی و من دورم تو خورشیدی و من کورم بیا و با نگاه خویش درمان کن ندیدن را چو چشم خویش وا کردم هوای کربلا کردم به گوشم با اذان گفتن تکلیف معین را خدا را شکر یا مولا شده تقسیم بین ما ز تو منت گذاری و ز من منت کشیدن را منه بیچاره مدیون امیر المومنین هستم دخیل بند نعلین یل ام البنین هستم ای اب حیات جانم به فدات ای اب حیاتجانم به فدات لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین در همه کون و مکان غیر حسین خبری نیست که نیست کشتی نجات زندگیم فدات شاع ارسات جانم به فدات

زمینه - تو غم این حرمو داری غربت مادرم و داری من غم رفتنت و دارم اختیار سرم و داری وای میبینم پریشونی من رو قابل نمیدونی که دارم دو تا قربونی تنها تنها تو میدونی ارباب گلای من شدن بی تاب برادر جان من و دریاب من و دریاب من تو عشقت سهیمم پای عشق قدیمم آه ای دار و ندارم ای سلطان کریمم با میافتیم به پای تو ما میگیریم عبای تو ما میمیریم برای تو جون عالم فدای تو بستم دخیل ای دل خستم به دامان تو دستم بی قرار دل من ای دلدار دل من بر من فرمان بده فرماندار دل من تو غم لشکرت و دیدی رفتن اکبرت و دیدی اذن بدی تا خود قیامت آبروی من و خریدی ما لب تشنه تو دریایی ما مجنون و تو لیلایی ما هستیم و تو تنهایی ماییم بنده تو آقایی پیر شد سپاه تو زمین گیر شد ببین زینب چقدر پیر شد آه مگه خواهر تو رفته از خواهر تو چی میشه سهم زینب از هل من ناصر تو من غم دخترت و دارم غصه حنجرت و دارم اضطراب غریبی او لحظه آخرت و دارم

واحد - ستر ناموس نبوت چون حجاب زینب است محتجب لفظ حجاب از احتجاب زینب است دانش آموز علی و خواهر ناموس دین کی دهد معجر ز سر قرآن کتاب زینب است از مزارش گر صدای سوز و سازی بشنوی آن صدای سوزش قلب کباب زینب است جامه ی یاران سیاه و محفل و پرچم سیاه آری آری این سیاهی یادگار زینب است ای برادر من چشمای تو روشن روم نمیشه بگم رفت معجر از سر من مردم تو کوچه نشستن دست و پاهامون و بستن

تک عربی

دودمه - ستر ناموس نبوت چون حجاب زینب است محتجب لفظ حجاب از احتجاب زینب است دانش آموز علی و خواهر ناموس دین کی دهد معجر ز سر قرآن کتاب زینب است از مزارش گر صدای سوز و سازی بشنوی آن صدای سوزش قلب کباب زینب است

ذکر عربی

شور و مناجات - بی تو خشکم خاکم خرابم بی تو هیچم سردم سرابم با تو خوبم خیرم ثوابم بی تو آهم دردم عذابم مولانا حسین حسین حسین بی تو دنیا معنا نداره بی تو عالم آقا نداره آقا هر کس بی تو بمونه عشق و دین و دنیا نداره آقا نداره مولانا حسین حسین حسین با تو شورم سوزم گدازم با تو معنا داره نمازم آقا هرجا تنها شدم من با تو گفتم راز و نیازم