ولادت امام رضا (ع) 99 - مجتبی رمضانی

مدیحه سرایی - سلام ای برازنده ‌ات کبریایی سلام ای که داری شکوه خدایی سلام ای مقامات‌ تو ماورایی تو مافوق ادراک امثال‌ مایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی تو آن نور محضی که سایه ندارد تو دینی و دین بی تو پایه ندارد کتابُ اللهِ بی تو آیه ندارد – که ما بندگان را کند رهنمایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی به نام تو هر کس توسّل نکرده به ذات الهی توکّل نکرده کسی چون تو ما را تحمّل نکرده تو بالاترین حدّ صبر و رضایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی امام الرّئوف و انیس النّفوسی تو خورشید هشتم ؛ تو شمس ‌الشّموسی که خورشید دارد سرِ خاکبوسی دم صبح بر پای ایوان طلایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی امامی‌ به این مهربانی ندیدم نگاری به این دل ‌سِتانی ندیدم و چون این حرم آستانی ندیدم که در چشم عالم کند خودنمایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی تو عالی ‌مقامی‌ تو عالیجنابی تو هم‌ کنیه با حضرت بوترابی تو زهرا سرشتی تو زهرا مآبی تو هم مثل او بضعهُ المُصطفایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی تو را عدّه ‌ای گفته شاه‌ خراسان تو را دسته ‌ای خوانده سلطان ایران به ‌موسی‌ بن ‌جعفر ‌به ‌موسی ‌بن ‌عمران تو در اصل سُلطان ‌ارض ‌و سمایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی تو بی ‌نسخه درمان ‌کنی‌ درد ما را شفا می ‌دهی هرچه بی ‌دست‌ و پا ‌را فلج‌ ها ؛ کر و لال ‌ها ؛کورها را کجا ‌هست ‌اینگونه ‌دارالشفایی ؟ تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی شدم عازم مشهد ای شاه هر بار نوشتند در نامه ام حجّ بسیار برایم رقم خورد در وقت دیدار چه‌ زیبا طوافی ؛ چه ‌سعی‌ و صفایی ! تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی بهشت ‌است‌ محدوده ‌ی حائر تو بُوَد زائر ذات حق ؛ زائر تو به واللهِ یک ذرّه هم چاکر تو ندارد کنار تو ترس از بلایی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی شبیه تمام گرفتارها ؛ من به پابوسی ‌ات آمدم بارها من دلم قُرص باشد چو زوّارها من سه ‌جا ‌وعده ‌دادی‌ و حتماً می‌ آیی تو مولا علی ‌ّبن‌ موسی ‌الرّضایی به ‌غیر از تو من تکیه‌ گاهی ‌ندارم به‌ غیر از حرم سرپناهی ندارم به‌ جز گریه پیش تو راهی ندارم

سرود - تویی تو شبها نورم فیروزه ی نیشابورم با پای دل میام پیشت منی که از حرم دورم پیمونه پیمونه آب سقاخونه علت جنونه باز شدم دیوونه شبهای حرمو اون همه کرمو نذر مادرمو خاطرم می مونه ولی نعمت ایرانی برازندته سلطانی مدینه باز غوغا شد درای آسمون وا شد دل رمیده ام امشب فرش قدوم آقا شد شوری می شه به پا صف کشیده گدا از کجا تا کجا تا بگیره توشه من یه سائلم و کاش بشه صله مو جا بدی دلمو تو دلت یه گوشه کبوتر این سینه داره یه نذر دیرینه می خواد بیاد تا مشهد یه جا آروم نمی شینه یا رضا مددی تا بشم مشهدی کفتر گنبدی اون بالا بشینم زائرت شدم و بی خیال غمو باز دارم خودمو تو حرم می بینم

سرود - ما شیعه میمونیم عشق علی تا اصل دین باشه باید تا دنیا هست حیدر امیرالمومنین باشه ما از گداهاتیم ما رو نگاهت سر به زیر کرده هر جا برم میگم هر کی گدای حیدره مرد عشق تو بند جونمه عمریه گفتم به همه بابامی تا یادمه بیمارتم تا یادمه تو مرهم دردامی عمریه پای دارتم من میثم تمارتم یا حیدر عشقت عجینه با گلم عمریه من گرمه دلم با حیدر حیدر امیر المومنین یا حیدر دلبند پیغمبر بودی و شد دلبند تو زهرا محشر میشه وقتی می خنده با لبخند تو زهرا ای صاحب محشر با تو همه دنیا بهشت می شه جنت تویی آقا بی تو بهشتم عین آتیشه تو سینمه این آرزو روزی بگی به نوکرت فرزندنم با دیدنت من بعد مرگم مطمئنا تو کفن می خندم از شوق دیدار تو آقا اگه مرگم برام شیرینه تنها امیدم اینه چشمام بعد مرگم عشقمو می بینه