شهادت امام جعفر صادق (ع) 1401 - مهدی حسینی

دارد میان هیئت خود گریه می‌کند/با اهل بیت عصمت خود گریه می‌کند/با داغ هتک حرمت خود گریه می‌کند/دارد برای غربت خود گریه می‌کند/آتش گرفت خانه‌اش اما سپر نداشت/بین چهار هزار نفر یک نفر نداشت/مشعل به دست‌ها وسط خانه ریختند/یک عده بی‌حیا وسط خانه ریختند/تا این‌ که بی‌هوا وسط خانه ریختند/اموال خانه را وسط خانه ریختند/بین نماز بود و مجالش نداده‌اند/حتی امان به اهل و عیالش نداده‌اند/بین هجوم بی خبر و یاد مادر است/دیوارهای شعله ور و یاد مادر است/تنها میان درد سر و یاد مادر است/افتاده است پشت در و یاد مادر است/شکر خدا خمیده به دیوار بر نخورد/بال و پرش به تیزی مسمار بر نخورد/این پیر سالخورده عصا برنداشته/آرام‌تر هنوز عبا برنداشته/نعلین خویش را به خدا بر‌نداشته/شیخ حرم عمامه چرا برنداشته/او را کشان کشان وسط کوچه می‌کشند/در پیش این و آن وسط کوچه می‌کشند/آتش مسیر رفتن او را گرفته است/طفلی ز ترس دامن او را گرفته است/چه بد طناب گردن او را گرفته است/راه نفس کشیدن او را گرفته است/از بس دویده، خسته شده، بی‌رمق شده/این پیرمرد غم‌زده خیس عرق شده/گیرم خمیده در بر انظار رفته است/پای برهنه از سر بازار رفته است/گیرم به پای هر قدمش خار رفته است/با دست بسته مجلس اغیار رفته است/شکر خدا که پیرهنش پا نخورده است/می‌گفت بین ازدحام، آه عمه جان/افتاده بود یاد خیام، آه عمه جان/آه از نگاه مردم عام، آه عمه جان/از ماجرای بزم حرام، آه عمه جان/دستش به روی خاک به سردی گرفته شد/بار دگر محاسن مردی گرفته شد

آقاى بى کسى که غم ارثیه داشته/انسى به داغ مادر اِنسیه داشته/کنج اتاق خویش حسینیه داشته/با اهل خانه مجلس مرثیه داشته/حالا گرفته روضه غریبانه بازهم/نشناختند خشک مقدس مآب‌ها/خورشید علم را پس ابر حجاب‌ها/مشتى، رفوزه در پى درس و کتاب‌ها/شاگردهایشان همه در رختخواب‌ها/آتش زدند بر در یک خانه بازهم/حق می دهیم مرد اگر گریه می کند/تنها میان چند نفر گریه می کند/با ترس دختران چقدر گریه می کند/افتاده یاد مادر و در گریه می کند/تکرار شد مصیبت پروانه بازهم/آتش به بیت اطهرش افتاد گفت آه/یاد صداى مادرش افتاد گفت آه/عمامه‌اش که از سرش افتاد گفت آه/وقت فرار، دخترش افتاد گفت آه/ترسیده است دختر دردانه بازهم/حالا گرفته روضه غریبانه بازهم/یک نانجیب خنجر آماده مى‌کشید/یک بى حیا عمامه و سجاده مى‌کشید/شیخ الائمه را وسط جاده مى‌کشید/آسیب دید غیرت مردانه بازهم/دست عیال او به طنابى نرفت نه/دست کسى به سوى حجابى نرفت نه/از صورتى عفیفه نقابى نرفت نه/ناموس او به بزم شرابى نرفت نه/رفتیم سمت مجلس بیگانه بازهم/وقت گریز شد دل دیوانه باز هم/بالاى تخت قائله‌اى بود، واى من/پیش رباب حرمله‌اى بود، واى من/زینب میان سلسله‌اى بود، واى من/چوب بدون حوصله‌اى بود، واى من/خون شد روان از آن لب جانانه بازهم/وقت گریز شد دل دیوانه باز هم

خاک به سر آب پسرت تشنه لبه مادر آب/دست و پا میزنه در نظر آب/خاک به سر خاک پسرت بی کفنه پدر خاک/مونده عریان رو زمین به بر خاک/آب نبود مهتاب نبود/علی اصغر توی گهواره دیگه خواب نبود/سر نبود مادر نبود/رو سر دخترای اهل خیمه معجر نبود/خاک به سر من از غم حسین شکست کمر من/تشنگی کشید و سوخت جیگر من/زدنت جلو چشای تر من/نا نداشت سقا نداشت/برای دست و پا زدن تو قتلگاه جا نداشت/جون نداشت سامون نداشت/طاقت زخم تنشو گرگ بیابون نداشت/از مرکب آرام و قرار زینب افتاد/قبل از بریدن خواهر دلش در شوره و تاب و تب افتاد/ای وای زینب چشمش به خون جاری کنج لب افتاد/از مرکب افتاد/از دور می دید /نیزه به دست خولی لامذهب افتاد/برگزد زینب دیدار بعد ما به پایان شب افتاد/برگرد زینب/با آه می رفت/مقتل به سمت روضه ای جانکاه می رفت/شمر ستمگر با چکمه روی پیکر او راه می رفت/این اوج روضه ست/از پشت سر خون گلوی شاه می رفت/با چکمه روی پیکر او راه می رفت

یا صادق الوعد یا خیر ناطق/روضه می‌خونیم با دم امام صادق/نوحوا نوحوا نوحوا السکلا/نوحوا نوحوا نوحوا علی الحسین