شهادت امام جعفر صادق (ع) 1400 - میثم مطیعی

در دیده اشکی دارم، در سینه داغی/از غربت قبر بی‌شمع و چراغی/آرزوی مدینه دارد امشب/هرکه در صحن تو پا می‌گذارد/می‌سوزم، می‌گریم با زائرانت/با یاد قبری که زائر ندارد/یا مولا یا صادق آل محمد/یا مولا یا صادق آل محمد/ای مهر تو مذهب دل‌های عاشق/جان‌ها فدای تو یا حضرت صادق/هیزم و آتش و داغی مکرر/تازه شد ماجرای کوچه و در/با دلی پر خون و با دیده‌ای تر/بر جانت شعله می‌زد یاد مادر/یا مولا یا صادق آل محمد/یا مولا یا صادق آل محمد/‌شب‌های جمعه شوق کربلا دارم/در دل شوق دیدار آشنا دارم/تا بگیرم امشب حاجت دل را/می‌نشینم پای پنجره فولاد/چه صفایی دارد با زائرانت/کربلا رفتن از پنجره فولاد/یاحسین یاحسین اباعبداللّه

مادر به یاد تو، در کوچه بر دلم/از شعله‌های در، تاول زده تنم/در شهر تو هنوز هم ‌راز غربتم/با قاتلم بگو، مست شهادتم/مادرم روضه زینب بخوان در آخرین لحظه‌ها/تو عاقبت با خودت، می‌بری‌ام کربلا/مادر بگو از قتلگاه، مادر بگو از خیمه‌گاه/مادر بگو از مشک و از دستان ماه

جگری شعله شد و سوخت و خاکستر شد/شمع خاموش شد از باد و گلی پرپر شد/باز هم زهر نشست و بدنی گشت کبود/باز یاسی به زمین ریخت و نیلوفر شد/مو سفیدی به زمین خورد و به او خندیدند/پیرمردی ز نفس ماند و کمانی تر شد/خانه‌ی سوخته را بار دگر سوزاندند/باز تکرار غم آتش و دود و در شد/همه بر مرکب و من در پی‌شان روی زمین/بین این آه فقط ناله‌ی من مادر شد/دست من بسته و از داغ غمت افتادم/یاد دستت که به دنبال علی پرپر شد/یاد دستان یتیمی که به امید پدر/بین زنجیر ترک خورد و کمی لاغر شد/گوشواره ، گل سر رفت ز یادش اما/در عوض روضه‌ی او غارت انگشتر شد/ای خدا پاره جگر مصحف ناطق شد/ای بقیع نوحه بخوان ماتم صادق شد/در مدینه چه عزایی و چه محشر شده است/چه ستم‌ها که به اولاد پِیَمبر شده است/یا امام صادق مولا امام صادق/بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا/بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا/تشنه‌ی آب فراتم ای عجل مهلت بده/تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا/لک لبیک حسین

پیش چشمم، نه ضریح، نه رواق/در این مرقد، نه علم، نه چراغ/اینجا غوغا، نکنید نکنیدروضه برپا، نکنید نکنیددل من ز غم و عزا بسوز و دم مزن/ز مدینه مخوان و حرفی از حرم مزن/من و پنجره‌ای، که شده قفسم/چه شود که شبی، به حرم برسم/من و آه، من و غم، من و یاد حرم/چشمم خیره به دری که نبود/از آن کوچه خبری که نبود/بوی آتش نرود ز مشام/بر پهلویی که شکسته سلام/چه بلا به سر مدینه آمده مگر/که نماند زگل علی نشانه‌ای دگر/پر از آتش و آه، شده جان و دلم/به خدا من از این، همه غم خجلم/من و آه، من و غم، من و یاد حرم/گر ماه من، ز سفر برسد/شب‌های غم، به سحر برسد/ای منجی همه غم زدگان/آه العجل، ای امام زمان/چه غمی همه کوچه کوچه‌ها گرفته‌اند/تو بیا که همه بهانه‌ی تو را گرفته‌اند/به خودت برسان، من گم شده را/که بریدم از این همه فاصله‌ها/الامان الامان، ای امام زمان