شهادت امام جعفر صادق (ع) 1401 - سید رضا نریمانی

حرمت کاشانه‌ات بین هیاهوها شکست/درب خانه با هجوم‌خیل زالوها شکست/در همان‌ شهری که روزی دست و بازوها شکست/شرم را خوردند، پس از آن حیا قی کرده‌اند/سوی بیتت نامسلمانان هجوم آورده‌اند/در میان شهر پیغمبر حیا را ریختند/احترام زاده‌ی خیرالنسا را ریختند/نا نجیبان بین‌خانه بی‌هوا تا ریختند/ناگهان‌از اهل بیتت صبر و طاقت رخت بست/از سر سجاده‌ات حال عبادت رخت بست/زیر پایت را کشید و با سر افتادی زمین/خانه‌ات که سوخت مثل مادر، افتادی زمین/پیش چشمان عیال و دختر افتادی زمین/مثل حیدر هم تو را بردند بین کوچه‌ها/مثل حیدر هم‌ نگاهت کرده‌اند همسایه‌ها/نیمه شب در کوچه‌ها محزون و خسته بردنت/در پی مرکب‌ سواران دل شکسته بردنت/یاد مولا کرده‌ی و دست بسته بردنت/بی‌حیاها بر مقام ‌تو جسارت کرده‌اند/چون تو را از بین خانه بی‌عمامه برده‌اند/راهی قصری ولیکن مثل آن دربار نه/می روی اما در ازدحام از بازار نه/تازیانه خوردی اما سنگ از اغیار نه/عمه‌ات اما میان دسته‌ی اشرار رفت/در دل بازار بین خنده‌ی حضار رفت

شده غم روی دل کاری/کار من گریه و زاری/شده توی مدینه باز/قصه‌ی کوچه تکراری/بازم آتیش بازم هیزم/دوباره خنده‌ی مردم/صدای بچه‌های من/شده توی شلوغی گم/تو این شهر پر از غربت و غم، تنهای تنهام/عدو کشیده جانمازمو، از زیر پاهام/دل منو شکسته بی‌حیا، خونه دو چشمام/غریب آقام آقام/آقام آقام، امام صادق/شبونه دل رو آزردن/بچه‌هام غصه می خوردن/بی‌عبا و بی‌عمامه/منو تو کوچه می‌بردن/پی ناقه دویدم من/غم و مهنت کشیدم من/امام و این جسارت‌ها/خیلی حرف‌ها شنیدم من/مث بابام علی تو کوچه‌ها، بستن دو دستام/از وقتی که درو آتیش زدن، میلرزه پاهام/کسی همسرمو نزد ولی، به یاد زهرام/غریب آقام آقام/آقام آقام، امام صادق/توی خونه شده غوغا/هجوم لشکر اعدا/می‌کنم گریه من یاد/غروب و عصر عاشورا/به یاد آتیش و خیمه/به یاد سیلی و دشنه /می‌کنم گریه و زاری/برای غربت عمه/جلوی جشم بچه‌ها میشد، خیمه‌ها غارت/به ناموس خدا نامحرما، کردن جسارت/با دست بسته عمه زینبو، بردن اسارت

یه پیرمرد افتاد، جوونا دارن می‌خندن /میون این کوچه، دستمو دارن می‌بندن /کشون کشون می‌بردنم، آه/افتادم از نفس توی، راه/نیمه‌ی شب غریبم اما/الحمدالله، الحمدالله/یه ‌کم زمین می خوردم و/یه ‌کمی می‌دویدم و/نفس من بند اومده/خدا دیگه بریدم و/همه رو ریختم تو دلم/حرفایی که شنیدمو/نمی کنن رعایته/محاسن سفیدمو/یا مظلوم، امام صادق/یه عده بی‌غیرت، ریختن میون این خونه/از در خونه‌م زد، شعله‌ی آتیش زبونه/جلوی چشم زن و بچه‌م/سر و پای برهنه رفتم/هوای مادرم روکردم/امون از این غم، امون از این غم/به یاد بیت فاطمه/که کندن از جا درشو/چهل نفر بسته بودن/تموم دور و برشو/علی رو مسجد میبرن/شمشیره بالا سرشو/حسن نشسته بود رو خاک/لگد زدن مادرشو/واویلا آه واویلا

دیدم تو عکسا که یه روز، بقیع حرم داشت/یه سایبون برای سلطان کرم داشت/کسی به زائر تو حرف بد نمی‌زد/یه‌عالمه خادم خوب و محترم داشت/حال و هوای خوبی داشت توی حرم/پر می‌زدن کبوترا روی حرم/هرکسی که دلش یه‌ کم گرفته بود/دوباره زنده می‌شد از بوی حرم/ولی امروز دلمون شاکی میشه/نصیب زائرا هتاکی میشه/لباس زائرا تو بقیع مثه/چادر مادرتون خاکی میشه/بمیرم برای غربت بقیع/ما بچه شیعه‌ها پر از عشق و جنونیم/تا پای جون غلام این خونه می‌مونیم/تو کربلا یاد امام حسن هم هستیم/توی بقیع زیارت عاشورا می‌خونیم/شبای غصه آخرش سحر میشه/هر عاشقی آماده‌ی سفر میشه/اینقدر میان برا زیارتت آقا/مدینه هم خودش یه ‌پا محشر میشه /میمیریم همه به‌خاطر بقیع/یه روزی میشیم مجاور بقیع/اگه خلوته یه روزی هم میاد/چند برابر میشه زائر بقیع/بمیرم برای غربت بقیع /دلم پر از غم شده و چشام پر از خون/شبای گریه‌ست بخونم روضه براتون/حالا که ویرونه شده بقیع می‌فهمم/این‌که چرا فاطمه قبرش شده پنهون/اهل مدینه کوچیک و بزرگشون/بی‌معرفت بودن نشون به اون نشون/زهرا عبای علی رو گرفته بود/علی رو بردن از خونه کشون‌کشون/ خاطرات بد ما آخریشه/نمی ذاریم جایی مثل بقیع شه/سامرا، نجف، دمشق و کربلا/می‌مونن سالم برای همیشه/بمیرم برای غربت بقیع