شهادت امام جعفر صادق (ع) 1402 - سید رضا نریمانی

ما گداییم، گدای پسر فاطمه‌ایم/بوسه زن‌های عبای پسر فاطمه‌ایم/بنویسید فدای پسر فاطمه‌ایم/گریه کن‌های عزای پسر فاطمه‌ایم/چشم ما، چشمه‌ای اندازه‌ی دریا دارد/هر چه ما گریه کنیم، از غم او جا دارد/من به راهت قدم گذاشته‌ام، روی دوشم، قلم گذاشته‌ام/در کنار قلم، بیا و ببین، چوبه‌ی دار هم گذاشته‌ام/پای خود جای پای امثال دعبل و محتشم گذاشته‌ام/سر خود را، به روی دیوار خانه‌ای محترم، گذاشته‌ام/ششمین سجده، حاکی از این است/سر به پای تو‌ام گذاشته‌ام/در خیالم، سر مزار تو من، چارده تا علم گذاشته‌ام/هر چه دارم، برای احداث یک رواق حرم، گذاشته‌ام/هر چقد اشکم بریزم باز، در عزای تو کم گذاشته‌ام/روی فرش عزای تو امشب، به امیدی قدم گذاشته‌ام

بی حیا بود دشمنت اما/بی عبا کوچه بردنت اما/پیش چشمت به آسمان می‌رفت/آتش از بام گلشنت اما/زیر دست جماعتی بی رحم/پیرهن بود جوشنت اما/پنجه‌ای مثل ریسمان افتاد/نیمه شب دور گردنت اما/عده‌ای بی ادب میانه‌ی راه/بد و بیراه گفتنت اما/در شلوغی رفت و آمدها/گرچه آزرده شد تنت اما/زخم دل را کسی نمک نزده/همسرت را کسی کتک نزده/مادرت را ولی در خانه/عده‌ای می‌زدند مردانه/پیش چشم پرستویی مجروح/آتش افتاده بود بر لانه/از سر تازیانه پیدا بود/رد شلاق بر روی شانه/طاقت ضربه‌ی غلاف نداشت/پر و بال ظریف پروانه/روز روشن زدند فاطمه را/فاطمیه نبود افسانه/قنفذ اینجا دل تو را خون کرد/کوفه هم نیز ابن مرجانه/سر بر روی نیزه هم می‌گفت/جای زینب نبود ویرانه/داد از این درد و رنج و غم ای داد/دخلت زینب علی ابن زیاد/حسین جان، حسین جان/تا حالا از این خونواده زنی رو نبردن اسارت

از صبرت از حلمت از درایت و علمت گفتیم، از مهر تو اما نه/از راهت از نورت از یارای مشهورت گفتیم، از لطف تو آقا نه/نگفتیم که دیدی شرابو، تو دست اون مرد شرابو شیرش کردی/نگفتیم که آبروشو تو خریدی بازم، تویی که خیلی مردی/حالا تازه می فهمم آقا، کی یه عمر کنار منه/وقتی میرم به سمت گناه، کیه که بی قرار منه/ای امام مهربان، بر محضرت سلام/تو عشقی محبوبی تو هر صفت خوبی بی شک آقای ما مصداقه/محجوب و افتاده آقای ما استاد کل استادای اخلاقه/نگفتیم از اهل و عیالت تو خواهش کردی قدم آروم بردارند/تا دیدی که خوابه غلامت سفارش کردی قدم آروم بردارند/میشه من هم کنار شما، چند دقیقه هم شده بشینم/روی زانو بخوابم آقا خواب کرببلا ببینم/ای مهربان امام، بر محضرت سلام/ای دینم قرآنم از لطف تو ای جانم من هم توی راه حق هستم/خوشحالم مسرورم از اینکه پر از شورم امروز به زیر بیرق هستم/برا من بخون یه دعایی با قلب صبورت بشم هارون مکی/دعا کن اگه بگی من هم برم تو تنور و بشم هارون مکی/تو یه اسمای دیگه داری که قشنگیه هر سخنه/اسم دیگه‌ات محبت و اون یه اسم تو عشق منه/ای مهربان امام، بر محضرت سلام

شیخ الائمه از غمت، داره به ما غم می‌رسه/شواله و با روضه‌هاش، بوی محرم می‌رسه/گریونه چشمای ترت، از روضه‌های مادرت/در و دیوار حرم دیدن، چی سرت اومد تو دل خونه/عبات افتاد و عصات افتاد، بردنت از خونه غریبونه/دوباره یادم افتاد، تو کوچه‌ها چی رخ داد/تنها با دست بسته، علی شکسته داد بی داد/مردم هجوم آوردن، این پیرمرد و بردن/ظلمی که شد به صادق، دیدن ولی نمردن/مظلوم امام صادق/با روضه‌هات می‌سوزم و داغم من از داغ علی/هیزم آوردن پشت در، می‌سوزه باز باغ علی/قلبت شکسته وای من، دستتو بسته وای من/پس در از روضه‌ی مادر، با دل مضطر با خبر بودی/تو آتیش بودی ولی داغ از، داغ دل ‌سوز میخ در بودی/دوباره آتش و دود، خلیل وظلم نمرود/هجوم و خونه‌ی وحی، غلاف و تازیانه هم بود/مردم هجوم آوردن، این پیرمرد و بردن/ظلمی که شد به صادق، دیدن ولی نمردن/مظلوم امام صادق/یه عمری از داغ حسین، خوندی تو با سوز و نوا/حالا خودت روضه شدی، ای روضه خون کربلا/مونده کبودی رو تنت، مثل حسین بد زدنت/دلت خون و چشم تو گریون، سینه سنگین و تل شده پر تب/تو اون آتیش خیمه رو دیدی داد زدی ای وای از دل زینب/آتیش به قلب ما زد وقتی به خیمه‌ها زد/از روی تل دوباره زینب حسین شو صدا زد/مظلوم من حسینم