شب بیست و هفتم رمضان 99 - محمود کریمی

مدح - ندیده عالم امکان چنین مرد آفرین بانو به این شوکت ندیدم غیر زهرا پیش از این بانو به عالم دختر شیر خدا در شام ثابت کرد که دارد ذوالفقاری در کلان آتشین بانو ز بانگ اُسکُتو در کوچه های کوفه فهمیدم که دارد یک ید الله دگر در آستین بانو برای مدح او این بس که هر دفعه صدا میزد درون خانه او را حضرت ام البنین بانو به این شأنی که از این شیر زن دیدم یقین دارم که او میشد اگر میشد امیر المومنین بانو نمی فهمم اگر این زن مقامش فوق عصمت نیست چرا معصوم امید دعا دارد از این بانو چنان دُری که در بین رکابش ناب می ماند مقام و رتبه او را فقط عباس می داند

مناجات - وقتشه سر تا پا امید بشم جُون بشم که رو سفید بشم خدا بسازه تو نگام کنی به پای پرچمت شهید بشم تو غصه هام آقا فقط تویی که میمونی به پام آقام آقام همه میرن فقط تو میمونی برام وقتشه بنده خدا بشم از هر چی غیر تو رها بشم خدا بسازه تو دلم حرم یه ذره خاک کربلا بشم بیاد یه روز که تو قدم بذاری رو چشام آقام آقام همه میرن فقط تو میمونی برام وقتشه با دلم جوون بشم راهی اوج آسمون بشم خدا بسازه توی محشرم برای زهرا نوحه خون بشم تو رو میخوام یه کاری کن با شهدات منم بیام آقام آقام همه میرن فقط تو میمونی برام

روضه - از مرکب افتاد از مرکب آرام و قرار زینب افتاد قبل از بریدن خواهر دلش لرزید و در تاب و تب افتاد ای وای زینب چشمش به خون جاری کنج لب افتاد از دور میدید نیزه به دست خولی لا مذهب افتاد برگرد زینب دیدار بعد ما به پایان شب افتاد آزار می دید هی زخم پشت زخم در تکرار می دید لب تشنه بود و از بین گودال آسمان را تار می دید انگار خواهر مرثیه را بین در و دیوار می دید مادر که آمد از زخم پهلو از سنان آزار می دید پس پیکرش کو روی بدن یک نیزه نه نیزار می دید با آه می رفت مقتل به سمت روضه ای جانکاه می رفت گرم دعا بود بین دهانش نیزه ای ناگاه می رفت شمر ستمگر با چکمه روی پیکر او راه می رفت این اوج روضه است از پشت سر خون گلوی شاه می رفت