شب هجدهم رمضان 99 - محمود کریمی

مناجات - لب بسته ام ز هر چه بجز گفت و گوی تو دل شسته ام ز هر چه بجز نقش روی تو گر بگذری به خاکم و گویی تو را که کشت فریاد خیزد از کفنم کآرزوی تو گر طره تو در کف باد صبا نبود هرگز دلم نبود پریشان به موی تو منت ز خضر گو به سکندر کشد که من آب حیات جسته ام از خاک کوی تو دل را از اضطرب به هر سمت می کشم مانند قبله یاب بگردد به سوی تو شاعر : جلال الدین همایی

مدح - به سینه هر که تمنای کربلا دارد همیشه در دل خود روضه ای به پا دارد کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد بدون عشق تو عالم کجا بها دارد به غیر تو که کَرَم می چکد ز انگشتت کجا پادشهی این همه گدا دارد همه ز لطف حسین است آبرو داریم گدا هر آنچه که دارد ز پادشاه دارد تو همچو من سر کویت هزارها داری ولی بدان که گدایت فقط تو را دارد

روضه - مادر! ببین که دختر مأمون چه کار کرد قلبم چو دانه‌دانه‌ی سرخ انار کرد من پای خود ز سوز عطش بر زمین زدم او هم به پایکبوبیه خود افتخار کرد من از شراره‌ی جگرم ناله می‌زدم او می‌شنید و خنده‌ی دیوانه‌وار می‌کرد