شب پانزدهم رمضان - ولادت امام حسن مجتبی (ع) 1401 - محمود کریمی

مدح - اگر ربّناربّنا کرده‌ام سحرها، خدا را صدا کرده‌ام خودم را بر این سفره، جا کرده‌ام دراین پانزده‌شب دعا کرده‌ام خدایا! به چشمان مست حسن بده دست من را به دست حسن من امشب برآنم که مثل قدیم دلم را ببندم به راه نسیم دراین ماه با یاعلی، یا عظیم بیفتم به دست و به پای کریم کریم کریمان عالم، حسن دمت گرم! دردت به جانم، حسن در آن‌شب که عالم قمردار شد درخت نبوّت ثمردار شد علی؛ شاه مردان، پسردار شد زمین پیش پایش، خبردار شد چه بهتر ازین‌که به هر انجمن به زهرا بگویند: ام‌ُّالحسن حسن، اسم اعظم؛ حسن، کلّ دین حسن، حقّ مطلق؛ حسن، بی‌قرین حسن کیست؟ ایّاک هر نستعین حسن کیست؟ گردن‌زن ناکثین به حلم حسن، دشمن اقرار کرد معاویه را صلح او، خوار کرد منم که شدم مبتلای حسین زمین خورده‌ام پیش پای حسین شدم وقف دولت‌سرای حسین چه بهتر که محض رضای حسین به پا خیزم و باز طوفان کنم دوباره حسن‌جان حسن‌جان کنم حسین است محو وقار حسن حسین است هرجا کنار حسن حسین است دنبال کار حسن حسین است در اختیار حسن حسینی که سرها کف پای اوست امیری حسن، روی لب‌های اوست

سرود - مولانا یا حسن یا حسن یا حسن خاک را به آسمان می‌کند بدل؛ حسن روزگار تلخ را می‌کند عسل؛ حسن تا ابد هرآنچه حُسن، جزیی از محیط اوست جمع مفردات حُسن، بوده از ازل حسن هر حواله‌ای که شد خیر در بساط ما روی گوشه‌ای از آن حک شده «مِن‌الحسن» شوق در لباس روح؛ روح در مسیر وحی وصل در سریر عشق؛ عشق در عمل، حسن نجل شیر کردگار؛ نخلی از ابوتراب عرش را گرفته است تنگ در بغل، حسن لافتی اگر که داشت ماجرای دوّمی باز می‌رسید بر فاتح جمل، حسن جنگ گُر گرفته از مختصرترین رجز مختصرترین رجز، نعره‌ی «أناالحسن» بر تمام عالمین، در حسین و زینبین کیست آن که حجّت است؟ حضرت أجل، حسن

مدح - مرا مثل یک ابر حیران کشیدند مرا مثل رودی خروشان کشیدند خدا آفرید و خدا عاشقم کرد مرا مثل زلفی پریشان کشیدند کمی خاک تربت، کمی آب زمزم گلم ساختند و پس از آن کشیدند مرا جان که دادند؛ قلبم «علی» گفت مرا در نجف، پای ایوان کشیدند علی گفتم و لطف زهرا همان‌جا مرا هم گدای حسن‌جان کشیدند سلام من امشب، سلام حسین است به زهرا قسم، این امام حسین است خدا گفته امشب؛ خدا! یاحسن‌جان که غوغا نموده خدا با حسن‌جان مدینه بیا بشنوی تا خود صبح فقط از علی، جان بابا! حسن‌جان ندیده‌ست این‌ خانه، شیرین‌تر از این پس از این شد افطار زهرا، حسن‌جان پس از این، مدینه شلوغ است و بن‌بست به هرجا که می‌آید آقا حسن‌جان جمل از دم خیمه تا شور او دید فقط زیر لب گفت مولا: حسن‌جان سلام من امشب، سلام حسین است به زهرا قسم، این امام حسین است تو آورده‌ای در زمین، آسمان را تو آورده‌ای درکران، بی‌کران را پیمبر نشان می‌دهد جلوه‌ات را ببینید آقای ملک جنان را تو میدان بیایی؛ حضور تو کافی است که درهم بدوزی زمین و زمان را پدر اذن داد و پسر تیغ می‌زد زدی بر زمین، فتنه‌ی بی‌امان را سلام من امشب، سلام حسین است به زهرا قسم، این امام حسین است کسی، بار افتاده را بر ندارد به جز تو که چون تو، پیمبر ندارد اگر ما برایت حرم هم بسازیم به جانت قسم! این حرم در ندارد زیاد است این‌جا هرآن‌چه بخواهیم که معنی در این خانه کمتر ندارد به یک‌گام پشتت، حسین است و گوید کسی چون حسینت، برادر ندارد

سرود - دست‌دست نکن ای سر پای دار سرتو بیار پای دیوار و در خونه‌ی علی بذار دل‌دل نکن ای دل بی‌قرار جونتو بیار زیر قدم دردونه‌ی علی بذار یه ماه دمیده که نپرس شده با خورشید روبرو خدایی موندم چی بگم یه عشقی داره که نگو کریم آل‌الله ولی‌الله سبط نبی‌الله ای دل! تازه از راه اومده بهونت تازه شده ماه خدا، ماه‌رمضون برگرد ای ماه آسمون به خونت ماه علی دراومده توو آسمون لالایی زهرا برا گل مولا، حسن اشبه اباک، یاحسن کریم آل‌الله ولی‌الله سبط نبی‌الله