شب یازدهم رمضان 1403 - محمود کریمی

مناجات - عید نوروز شد و فصل بهار، آمده است ازتو امّا خبری نیست؛ کجائی آقا؟! بی‌تو درد دل ما را نبود درمانی چون تو بر درد دل خلق، دوائی آقا ای سفرکرده! خدا، یار و نگهدار تو باد چشم یعقوب به راه است، بیائی آقا طاق ابروی تو، محراب نماز من و ماست چون تو درکنج دلم قبله‌نمائی آقا پیش تو، شاه و گدا فرق ندارد جانا تو امید دل هر شاه و گدائی آقا کی شود بانگ اناالمهدی‌ات ازکعبه بلند وز پس پرده‌ی غیبت به درآئی آقا شرح این غم، نتوان کرد به تحریر بیان ترسم از این‌که بمیرم؛ تو نیائی آقا تا تو هستی به جهان، ای پسر حضرت عشق نروم جای دگر من به گدائی آقا

روضه - نزدیک عصر بود، برافروخت ماه تو نزدیک عصر بود، حرم بی‌پناه تو از سینه‌ات زبانه‌کشید آتش عطش آیینه، آب می‌شود از سوز آه تو با آخرین سه‌شعبه به‌ زانو درآمدی شد نیزه‌ی غریبی تو، تکیه‌گاه تو جان داشتی هنوز، حرم بود در امان خود لشکری است این غضب در نگاه تو در بین عمق فاجعه، افتاد پیکرت برخواست با نفس‌نفست، یا اله تو پس قبل حنجرت، نفست را برید شمر طاقت بیار؛ خواهرت از خیمه می‌رسد

نوحه - شوریده و شیدای توام شیرینی رویای منی تا به قیامت، پای توام دین منی؛ دنیای منی؛ آقای منی باز با شهیدان تو یاحسین باز بر سر خوان تو یاحسین باز به دلم حسرت کربلا وای کربلا کربلا کربلا فانی در ذات احدی جان ابوفاضل مددی عاشق عشق ناب توام صاحب من؛ ارباب منی؛ آقای منی آه! ساکن کربلا یاحسین آه! خاک کویت، شفا یاحسین باز به دلم حسرت کربلا وای کربلا کربلا کربلا در شب ظلمت، ماه منی دلیل عشقی؛ راه منی نماز روحم، سوی تو و قبله‌ی من؛ محراب منی؛ آقای منی آه! آیینه‌ی خدا، یاحسین آه! شهید سرجدا یاحسین آه! دلیل عزّت کربلا وای کربلا کربلا کربلا