شب نهم رمضان 1403 - محمود کریمی

مناجات - دنبال بد هستی اگر، من بدترینم بی‌آبرو نزد کرام الکاتبینم یک‌ذرّه حاجات مرا تا دیر دادی بلوا به‌پا کردم؛ کجا رفته یقینم؟! زانو بغل کردم، ببینی بی‌پناهم از بار سنگین گناهم، شرمگینم دست مرا امشب نگیری، شک ندارم روز قیامت در صفوف مذنبینم ممنونم از لطفت” اجازه داده‌ای باز در پای سفره، پیش خوبان می‌نشینم پابند حبّت کن، دل هرجایی‌ام را شیطان نشسته دست‌بسته در کمینم با اذن زهرا، سینه‌چاک بوترابم نام علی، حک گشته بر رووی نگینم حیدر که جای خود، غلام قنبرم من عبد غلامان امیرالمؤمنینم تا کربلا پر می‌کشم هرجا که باشم تا می‌گذارم بر رووی تربت، جبینم از محضرت، یک خواهشی دارم خدایا! زنده نگه‌دارم، محرّم را ببینم زنده نگه‌دارم، ببینم کربلا را دلتنگ دیدار حسین و اربعینم با هر سلام لحظه‌ی افطار، هرشب لبّیک‌گوی ناله‌ی هَل مِن مُعینم امشب کنار علقمه، روضه گرفتم گریان چشمان یل اُم‌ّالبنینم اُم‌ّالبنین با چشم تر، یک عمر می‌گفت: چشمت چه‌شد؟! شیر حماسه‌آفرینم ای کاش، بودم کربلا تا آخرین‌بار از ماه رووی خونی‌ات، بوسه بچینم ای کاش بودم، پاک می‌کردم ز رویت خون سر پاشیده را با آستینم

نوحه - ردّ آب یعنی مشک دریده ردّ خون یعنی دست بریده ردّ تیر یعنی چشم پر از خون داغ تو یعنی قدّ خمیده و رنگ پریده تو حسین‌ام بودی، من حسنت می‌میرم با دست‌و‌پا زدنت پر از تیره تنت سهم ما بی ‌تو، رنج و عذابه زینبم بی‌ تو، خونه‌خرابه می‌برن بی ‌تو منو به مقتل دیدنم بی‌ تو، شرم سکینه و مرگ ربابه مادرم گریونه پهلوی تو رووی خاک افتاده بازوی تو شکست ابروی تو رفتنت یعنی رخت اسارت خیمه‌ها بی ‌تو میره به غارت شیون زن‌ها بی ‌تو بلنده خواهرم میره کوچه به کوچه تا بزم جسارت پاشو و آروم کن قافله‌رو از حرم برگردون حرمله‌رو ببین هلهله‌رو خواهرت حالا تنهاترینه پاشو، زینب رو ببر مدینه پاشو و پیش اهل‌حرم باش اون‌دمی که شمر می‌ذاره چکمه‌هاشو رووی سینه وقتی‌که دعوا شد سر سرم بی‌پناهن بی‌ تو اهل حرم پاشو برادرم