ولادت امام حسن مجتبی (ع) 97 - حنیف طاهری

مدح - بسم رب النور ، من هستم مسلمان حسن بوده از روز ازل دستم به دامان حسن آمدم اصلا در این دنیا به فرمان حسن عالمی دارم در اینجا با گدایان حسن شکر حق که مثل اربابم دلم با مجتباست تا قیامت بر لبم ، یا مجتبی یا مجتباست ای خوشا آن دم که ذکر لب حسن جان می شود پیش چشمم جنت الاعلی نمایان می شود در دل ویرانه قلبم گلستان می شود درد های گفته و نا گفته درمان می شود هر که با این اسم زیبا عشق بازی می کند روز محشر پیش مردم ، سرفرازی می کند دل حسن ، دلبر حسن ، عالی حسن ، اعلا حسن قبله عباس و عشق زینب کبری حسن تا ابد بانی کل مهربانی ها حسن لافتی الا علی و لا کریم الا حسن هیچ هم گیرد ز سائل بی نهایت می دهد مهربانی را ببین ناگفته حاجت می دهد ای تمامی وجود حضرت خیرالنسا زینت دوش نبی و زینت عرش خدا چهره تو مصطفی در مصطفی در مصطفی بند می آیند هنگام عبورت کوچه ها در جمالت جمع گشته ، کل زیبایی حسن یوسفی ، ماهی ، نه بالاتر از اینهایی حسن تو همان هستی که بی منت سخاوت می کنی آسمانی ، آسمانی هم عنایت می کنی دم به دم بر عالم و آدم محبت می کنی فاطمه هو می کشد وقتی کرامت می کنی دم به دم لطف فراوانت به خوب و بد رسید مهربانی تو را خوب و بد عالم چشید ای که آقازاده و آقا و آقا پروری مانده ام که مصطفی یا فاطمه یا حیدری تا قیامت از زمین و از زمان دل می بری با وفایی ، مهربانی ، بی نظیری ، محشری یا معز المومنین دست الهی یار توست نایب حیدر شدن تنها در عالم کار توست

سرود - من ار به قبله رو کنم، به عشق روی او کنم اقامه صلوة را به گفتگوی او کنم گر از وطن سفر کنم سفر به سوی او کنم ز حج و بیت بگذرم طواف کوی او کنم کز احترام مولدش حرم شده است محترم علی مولا علی مولا الا که رحمت آیتی ز رحمت علی بود همه کتاب انبیا حکایت علی بود بهشت و هرچه اندر او عنایت علی بود اجلّ نعمت خدا ولایت علی بود در این ولا بگو نعم ، که هست اعظم نعم شهی که از لسان او خدا کند خطاب را به حکم او به پا کند قیامت و حساب را به حبّ و بغض او دهد ، ثواب را عقاب را منزّه است از آن که من بخوانم آن جناب را خدیو دولت عرب امیر کشور عجم ببخشد از تبسّمی ، وجود ممکنات را ستاند از تکلّمی قرار کائنات را ز لطف و قهر می دهد حیات را ممات را اگر ز حال ما سوا بگیرد التفات را به یک اشاره می زند بساط کون را به هم بهشت را بهشته ام ، بهشت من علی بود علیست آن که از رخش بهشت منجلی بود به غیر، دیده داشتن ، نشان احولی بود کسی است عاشق ولی که ناظر ولی بود به دست دیگران دهد کلید گلشن ارم به زندگی از آن خوشم که زندگی است داد او بدان امید جان دهم که جان دهم به یاد او به عیش وطیش و نیک وبد،خوشم درانقیاد او الا مراد عاشقان همه بود مراد او چه درتعب چه درطرب چه درنعم چه درنقم تو ای علی مرتضی که نفس پاک احمدی چو نفس پاک احمدی ظهور ذات سرمدی ز هر علل منزّهی ز هر خلل مجرّدی به ظاهر محمدی تو باطن محمّدی نبی به جسم ظاهرت خطاب کرده ابن عم

سرود - روی دریامو خودم خبر ندارم سرمو رو پای آسمون می ذارم یخونم هم نفس موجای دریا برا یارم اونی که بوده از بچگیم تا به حالا کس و کارم ذکر جنونمه حسن حسن جان قوت جونمه حسن حسن جان حبش تو خونمه تاب و توونمه ورد زبونمه حالا که حضرت دریای کرم سایته آقا رو سرم پرم بده تا بپرم بیام حریمت دلبری همیشه تو قلب منی مثل اویس قرنی من حسنی ام حسنی مولا مولا جان حسن حسن جان تو پناهی واسه هر دل رمیده زندگیم با یادتون پر از امیده هر چی که دارم من از عنایتت بهم رسیده می برم آقا اسمتو به قفل دلم شاه کلیده امیر با مرام حسن حسن جان خورشید مستدام روشنی نگام تو شاهی من غلام ای مهربون ما عمریه اسیر و دربند تو ام فقیر لبخند تو ام من آرزومند تو ام چه بی قرارم پسر حیدری و بی مثلی شاه بدون مثلی ای افتخارم مولا مولا مولا جان حسن جان شور عشقت داره چه حال و هوایی ریزه خوار سفرته حاتم طائی در خونتو آقا هی می زنم برا گدایی با گوشه نگات یه کاری کن بازم بشم کرب و بلایی همدم و مونسم حسن حسن جان محبتت بسم برکت مجلسم به جوونیم قسم تویی همه کسم کاش بشه حرم برات بنا بشه صحن تو با صفا بشه عین امام رضا بشه آینه بندون الهی زنده باشیم و ببینیم روی بهشت زمینیم تو حسنیه می شینیم بخونیم از جون مولا مولا مولا جان حسن جان