شهادت حضرت فاطمه (س) منصور ارضی، سال 1401 شب دهم

چه روضه ایست که هر کس روایتش می‌کرد/بنای گریه به وضع مصیبتش می‌کرد/چه می‌شد از دل آن کوچه بر‌نمی‌گشتند/قضا به لطف قدر خرق عادتش می‌کرد/برای جمله‌ی کوتاه هم مجال نداد/وگر نه فاطمه او را نصیحتش می‌کرد/شریفه در همه‌ی عمر فحش نشنیده/و کاش راهزن این را رعایتش می‌کرد/آهای گریه کنان فاطمه زمین افتاد/هجوم چکمه جسارت به ساحتش می‌کرد/یکی ز تکه‌ی آن گوشواره‌ها گم شد/حسن وگر نه نه همان شب مرمتش می‌کرد/عذاب روحی فرزند داغ ناموس است/مغیره هم چه جفایی به غیرتش می‌کرد/دعای مادرم این روزها فقط مرگ است/عجل ز طعنه همسایه راحتش می‌کرد

دلم را به بزم محبت کشیدی/دوباره مرا پای صحبت کشیدی/گناه مرا دیدی و گریه کردی/عزیزم بمیرم خجالت کشیدی/اگر چه یکی غصه‌ات را نخورده/تو جای همه آه حسرت کشیدی/نشد خانه‌ام خیمه گاه تو باشد/ز نااهلیم درد غربت کشیدی/شنیدی که دلتنگ شهر حسینم/لب تشنه‌ام را به تربت کشیدی/گنه‌کارم اما نجف لازمم من/چرا روی پرونده‌ام خط کشیدی/اگر روضه دارم دعای تو بوده/اگر فاطمی‌ام تو زحمت کشیدی/سحر در کنار مزارش نشستی/به این جا مسیر زیارت کشیدی