شب شهادت امام حسن مجتبی(ع)، محمدرضا طاهری

ما سائلیم و نوکریت آبروی ما/یاایهاالعزیز نظر کن به سوی ما/گر مانده ایم شکر خدا پای پرچمت/بر تار موی تو گرهی خورده موی ما/ساقی اشک بر دل ما هم سری بزن/بوی می طهور تو دارد سبوی ما/ای شهریار عشق به نام مقدست/باشد وصال تو همه ی آرزوی ما/روضه گرفته ایم قدم رنجه ایی کنی/شاید فتد مسیر عبورت به کوی ما/از لحظه ایی که حرمت مادر شکسته شد/بغضی نهفته مانده ز غم در گلوی ما/ای نازنین فاطمه برگرد از سفر/خیمه نشین فاطمه برگرد از سفر/********شاعر: قاسم نعمتی/

کرامت مثل یک جرعه ت از پیمانه ی جانش /سخاوت لقمه ای از سادگی سفره ی نانش/ کسی که سایه او مایه آرامش دنیاست/ دلش در بند دنیا نیست دنیا هست زندانش/ سپاهش را صدای سکه غرق روسیاهی کرد/ نه مردی نه نبردی بود خالی بود میدان/ صلاح اینگونه می بیند صلاح صلح بردارد/چه دارد رهبری که زیر پا افتاده فرمانش/امام غیرت و غربت کنار دشمنِ سرسخت/چه رنجی می‌کشید از دوستان سُست‌پیمانش/زبان سرزنش خاری شد و آزرد روحش را/مُعِزّالمؤمنین بود و نفهمیدند یارانش/کسی که چشم فتنه کور شد با برق شمشیرش/چگونه گوشه‌ای بنشیند و سر در گریبانش/چه زهری محرمش بوده؟ چه دردی همدمش بوده؟/نمی‌دانم چه راز سینه‌سوزی بوده مهمانش!/از بارِ داغش پشتِ پیغمبر شکسته/ تنهاترین سردارِ بی لشگر شکسته/سجاده اش بر غربتِ او گریه کرده/ پایِ غریبی‌اش دلِ منبر شکسته/بخشید آنکَس را که زد نیزه به ساقَش/ او دستگیری می کند از هر شکسته/ تا زهر را نوشید فرمود:آه مادر/ راحت شد این آئینه‌یِ یکسر شکسته/بُغضِ چهل سالِ مرا این زهر بشکست/ اما غرورم را کسی دیگر شکسته/یک کوچه‌ی باریک و دو دیوارِ سنگی/ یک راه بُن‌بست و دو برگ و بر شکسته/فهمید فرزند بزرگم، ناسزا گفت/ می خواست من باشم ولیکن سر شکسته/گفتم که با رویم بگیرم ضربه‌اش را/رفتم نبینم حرمتِ مادر شکسته // اول مرا زد بعد از آن هم مادرم را/ من می‌زدم بال و پَر و او پَر شکسته/از رویِ چادر پایِ خود را بر نِمی‌داشت/ پایی که قبل از این جسارت، در شکسته/در زیرِ پاها گوشواره خوردتر شد/ خندید وقتی دید نیلوفر شکسته/فهمیدم از اُفتادنِ مادر که بد زد/ فهمیدم از دیوارِ کوچه، سر شکسته/لایوم کَ یومَک حسینم گریه کم کن/ تنها نه من،از گریه‌ات خواهر شکسته/می‌بینمت با مادرم بر شیبِ گودال/ در لابه‌لایِ نیزه و خنجر شکسته/ای کاش می‌شد تا نبینم ساربان هم/ انگشت را دنبالِ انگشتر شکسته/

این تشت غرق خون دق داده خواهرو/ داداش چرا ازم می خوای چادر مادرو/ باز اشکای چشات شبیه رود شده/صورت تو مثله مادر کبود شده/ این دم آخری به یاد صورت کبود مادری/ این دم آخری به یاد آتیش اون دیوار و دری /قاتل تو نه زهر و نا سزا بود/ نه کینه اون زن بی حیا بود /هر کی ندونه خواهرت می دونه /قاتل تو سیلی بی هوا بود/ آه مادر مادر مادر آه مادر/ مادر درد غریبی تو شده قاتلم/ برای تشیع تو شور میزنه دلم /الهی تیر بارون نشه تنت حسن /الهی خون نیاد از کفنت حسن/ حرف کفن اومد راستی دیگه کفن نداره خواهرت/ تو رو خدا بگو چی کار کنم واسه تن برادرت/ راستی یه پیرهن داده مادرم اما بعید اونم به تنش بزارند/ تو تشیع تو تیر آوردند اما واسه حسینت اسب ها رو میارند/ آه حسین آه حسین حسین حسین/

ذکر یا حسن بگیر تا آخرین نفس نیت کن/چشماتو ببند و وقتی که دلت شکست نیت کن/روبروت ضریح مجتبی رو دیدی پس نیت کن/دوست داری بگی مدینه سلام یا امام حسن/دست بذاری روی سینه سلام یا امام حسن/آرزوی ما همینه سلام یا امام حسن/السلام علیک یا مولا .../شامل ما میشه لطف حضرت کرم ای جانم/با لباس سبز خادمی میریم حرم ای جانم/سنگای رواقشو میبوسیم هر قدم ای جانم/دوست داری حرم بسازیم برای امام حسندوست داری ببینی ایوون طلای امام حسن/دوست داری که زندگیت شه فدای امام حسن/السلام علیک یا مولا ...

ما داریم سوال، پاسخ با کیه/تا کی تو بقیع قبرا خاکیه/ ما داریم گله از این روزگار /رو این قبرا نیست یه سنگ مزار/غربت بی حده غم بی اندازه /کی واسه آقا گنبد میسازه/غریب یعنی حسن ای وای /غریب در وطن ای وای/غریب مثل اون روز که/مادرشو زدن ای وای/غریب امام حسن ای وای/کاش هیچ مادری روضه خون نشه/زهرا هی میگه بچه ام تشنشه/این پاره جگر قلب مصطفاس/هر چی میکشیم از تشت طلاس/بچه ام تنها نیست پیشش می مونم/آروم باش مادر دردت به جونم/مادرت اومده ای وای/چی سرت اومده ای وای/تشت پر از خون رو بردار/آْخه خواهرت اومده ای وای/غریب امام حسن ای وای/

حسن غریب مادر، حسن حسن