شب شانزدهم صفر 1401 - میثم مطیعی

روضه - هنوز هم که هنوز است کربلا غوغاست غمش قشنگ ترین اتفاق این دنیاست به جای عالم و آدم به خویش زحمت داد کسی نخواست از او ، او خودش چنین می خواست برای هیچ کسی آرزوی مرگ نداشت هوالکریم یکی از صفات این آقاست خودش تمام جهان را سوار کشتی کرد بگو به نوح که آقای ما دلش دریاست دلیر بود ولی جنگ را شروع نکرد حریف ، مرد نباشد ، جدال بی معناست حریف آمد و جای حسین خود را کشت حسین علت هستی حسین روح بقا ست سرش به نیزه علم شد که بعد این همه سال به یاد او سر عشاق تا ابد بالاست گذشت و شوکت او آشکار شد ، اینک زمین حسینیه ی کوچک حسینی هاست و با شهادت خود آنچنان قیامت کرد که تا قیام قیامت عزای او برپاست ازآن زمان که لباس حسین غارت شد الی الابد به تن شیعیان لباس عزاست نگو دلیل ندارد به سینه کوبیدن دلیل ، سینه ی مجروح سید الشهداست به یاد حاجی شش ماهه شور باید داشت چنان که هروله از واجبات سعی و صفاست حسین غایت دین است و عالِم شیعه اگر حسین شناس است صاحب فتواست غبار قبر بروجردی ام همان که نوشت گل عزای لرستان برای چشم شفاست مرید شاخسیِ آذری زبانانم خروش غیرتشان چون قصیده ای غرّاست ببین چه روضه ی داغی ست نخل یزدی ها که یاد یک تن عریان میان یک صحراست جریده و کتل و چلچراغ و طوق و علم علم بزرگ ترین یادگار عاشوراست علم نماد قیام است مثل سرو ، رشید علم به یاد علمدار ، خوش قد و بالاست لوای زاده ی مرجانه سرنگون گردید ولی هنوز علم مثل کوه پا برجاست یزید مُرد و پس از سال های سال هنوز میان شام ؛ علم دست زینب کبراست به انتقام ؛ علمدار می رسد از راه علاج کار جهان دست یوسف زهراست شاعر : مجید تال

زمینه عربی - فارسی

شور - از اینکه راهم دادی ممنونم بهشتمو هیئتت می‌دونم برای داغت هنوز بارونم گریه بر تو بال من شد، کوثر زلال من شد روزی حلال من شد آقا خواب کربلاتو دیدم، تا خیام تو دویدم عشقتو به جون خریدم آقا می‌رسه پیاده، دل ما به اربعینت گریه می‌کنیم دوباره، واسه اسم نازنینت ثارالله ... حسین ... وای ... وای ... باتو رقم می‌خوره، تقدیرم براتِ کرب و بلا می‌گیرم یه اربعین واسه تو می‌میرم قدرت نخست دنیا، لشکر پیاده ی ما با دم یا فاطمه یا حسین موکبای آشنا و ... نذریای بی ریا و ... راه سرخ کربلا و حسین آسمون می‌بینه، پرستاره این زمینه بس که آبله به پای، زائرای اربعینه ثارالله ... حسین ... وای ... وای ... ما و تولای تو یا مولا بی سرشدن پای تو یا مولا مث شهیدای تو یا مولا جاده نوحه خون عشقه، هرستون، ستون عشقه گریه‌ها نشون عشقه آقا هم حبیب و هم بریره، همقدم با ما زهیره زائر عاقبت بخیره آقا راهیان قدسیم، با لوای یا لثارات تا نبرد آخر حق، عازمیم مث شهیدات ثارالله ... حسین ... وای ... وای ... شاعر : میلاد عرفان پور

واحد - این بادیه را، از شوقِ شما دویده بیش از خودِ من؛ قلبم به حرم رسیده با اذنِ امام هشتم؛ با لطف کریمه ی قم راهی شده اند، این مردم اگر چه عازمِ قبرِ شهید کربلا هستیم به هر موکب؛ نمک گیرِ امام مجتبی هستیم همین پای پیاده پر از عزم و اراده مهیای جهاده ناموس خدا از شام بلا در راه است با شور و نوا بین اُسَرا در راه است با محنت و غم می آیند پشت سر هم می آیند مشتاق حرم می آیند به قربانگاهِ دلدارش رسیده زینب کبری نگیرد کاش حسین از او سراغ دختر خود را امیر سربُریده حسین ای نور دیده بیا مهمان رسیده

واحد تند - دلم خیمه ماتم شده مولا، پر از داغ محرم شده مولا سپردم دل خود را به نسیمی که سحر می‌وزد از کرببلایت، شمیمی که می‌‌آید ز مزار شهدایت دوباره منم و اشکی و آهی، من و روی سیاهی، به امید نگاهی، به پای غمت افتاده‌ام آقا، به عزیزان تو دل داده‌ام آقا، به شهیدان تو ای خامسِ اصحاب کساء، زاده حیدر، به علی اکبرت آن شبه پیمبر، به علی اصغرت آن غنچه نشکفته پرپر، به لب تشنه‌ی سقای حرم، صاحب آن مشک و علم، ماه همه هاشمیان، هیبت لشگر، به عباس، اباالفضل دلاور، به عون و به محمّد، به جعفر، به مسلم، به عبدلله و قاسم، شده نام تو و نام شهیدان رهت ورد زبانم (تویی روح و روانم، به قربان تو جانم) قسمت می‌دهم آقا به زهیرت، به حرّ و به بُریرت، به انیس و اَنس و سَعد و سعید و وَهب و مالک و ادهم، به مسعود و به اسلم، به حجّاج و به همّام و به جابر، به شبیب و به حبیب بن مظاهر، به ضرغامه و کنّانه و عامر، به جون و به سُوَید و به نَعِیم و به مُجَمِّع، به هَفهاف و به زاهر، به رافع، به نافع، به عمرو و به رُمَیث و به بشیر و جَبَله، حنظله، سَوّار، به سیف و به عِباد و به جُناده، به عمّار، به مُنجِح، به حارث، به عُقبه، به عابس، به سالم، به نعمان و به عِمران، به حَتوف و به سلیمان و به یحیی و به جُندب، به قارب، به شوذب، قسمت می‌دهم آقا، که از این خیمه مرانم تویی روح و روانم، به قربان تو جانم

شور - اسم تو دلم رو برده، هر کی باخته‌دل اون برده مُهر مِهر تو آقا جون، از ازل رو قلبم خورده ای نعم الامیرم، از تو اذن می‌گیرم می‌پوشم مشکیمو، کاشکی باش بمیرم حضرت حق، روح الامین، نبی، امیرالمؤمنین می‌گن تموم انبیا، السلام علی الباکین السلام علی الباکین تو دنیا تو عقبامونی، تو امروز و فردامونی با ذکر تو جون می‌گیریم، تو درمون دردامونی اذن از تو سر از من، سوز از تو پر از من لطف آقا از تو، چِشمای تر از من می‌آید از عرش برین، با ناله و صوتی حزین انگار می‌خونه مادری، السلام علی الباکین السلام علی الباکین شاعر : محمد رضا وحید زاده